Η διεύρυνση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου αποτέλεσαν αντικείμενο ειδικής νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που συστάθηκε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, όταν ανέλαβε υπουργός ο Νίκος Παρασκευόπουλος και αρμόδιος Γενικός Γραμματέας ο υπογράφων. Τα δύο αυτά θέματα, μαζί με την καταπολέμηση των διακρίσεων, του ρατσιστικού εγκλήματος και της ρητορικής μίσους καθώς και της ατιμωρησίας για περιστατικά αυθαιρεσίας, έδωσαν ένα σαφές στίγμα ενίσχυσης του κράτους δικαίου.
Η ψήφιση λοιπόν αυτές τις μέρες του νομοσχεδίου για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου αποτελεί σημαντικό σταθμό στη μακρά πορεία θεσμικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του ανθρώπου στη χώρα μας και αξίζουν γι΄ αυτό συγχαρητήρια στησημερινή ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Δεν πρόκειται μόνο για συμμόρφωση σε συστάσεις διεθνών οργάνων. Πρόκειται κυρίως για ουσιαστική κατοχύρωση του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό. Η ευχερής πρόσβαση στη διόρθωση φύλου και τη συνακόλουθη ταύτιση του πραγματικού με το «τυπικό» φύλο είναι βασική ανάγκη του προσώπου και υποχρέωση της πολιτείας. Αποτελεί δε και στοιχειώδη θωράκισή του από πολλαπλές προσβολές της προσωπικότητάς του, λεκτική και φυσική βία, αυθαιρεσία κρατικών οργάνων, κοινωνικό στιγματισμό και διακρίσεις.
Η αντίθεση στο νομοσχέδιο προέρχεται κυρίως από τον πυρήνα όσων εχθρεύονται κάθε είδους ετερότητα. Μόνιμη επωδός τους «άλλο η ιδιωτική ζωή, άλλο τι αναγνωρίζει η πολιτεία». Δεν είναι μόνο υποκριτική και μισάνθρωπη προσέγγιση. Είναι και λανθασμένη. Γιατί η πολιτεία έχει υποχρέωση να βλέπει και εκείνες τις ζώνες του βίου που η δυσανεξία καθιστά αθέατες ωθώντας τες στο σκοτάδι.
Η προώθηση αυτού του νομοσχεδίου δείχνει τις δυνατότητες μιας πολιτικής που προωθεί αποφασιστικά θεσμικές τομές, μικρού ή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Μια τέτοια πολιτική δεν υποτάσσεται στην κοντόθωρη θεωρία του πολιτικού κόστους. Βάζει τον ελάσσονα κυβερνητικό εταίρο στην θέση του και αναζητά ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.
Μιλώ για μια πολιτική που δε θα έβλεπε, για παράδειγμα, τη ρύθμιση των σχέσεων κράτους-εκκλησίας ως απειλή αλλά ως ευκαιρία να συγκροτήσει σοβαρά την Αριστερά του αύριο. Οι θεσμικές τομές είναι ταυτοτικό χαρακτηριστικό ενός πόλου που διεκδικεί σταθερή ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία. Στην κατεύθυνση αυτή μπορούν να δημιουργηθούν νέες δυναμικές, δυναμικές μάλιστα που θα καθιστούν παντελώς άχρηστες τις ευκαιριακές συμπράξεις με εθνολαϊκιστικά αποκόμματα.
Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα «Νέα Σελίδα», την Κυριακή 1 Οκτωβρίου 17
