Και πέρσι τέτοια εποχή γινόταν η ίδια συζήτηση. Και πέρσι είχαμε επισημάνει το θεμελιώδες πρόβλημα που είναι η εξαιρετικά ελλιπής προετοιμασία των μαθητών στο σχολείο και η απάντηση ήταν «βάλτε τη βάση του 10» και θα λυθεί το πρόβλημα. Η βάση του 10 είναι ο καλύτερος τρόπος για να συγκαλυφθεί το πρόβλημα, εκφράζει μια λογική «πονάει δόντι-κόψει κεφάλι», αφού οι βάσεις καθορίζονται από ένα σύνολο παραγόντων, όπως η δυσκολία θεμάτων, ο αριθμός εισακτέων, η προετοιμασία μαθητών, τα κριτήρια μετεγγραφών, τα επαγγελματικά δικαιώματα.
Οσοι εκφράζουν έναν ειλικρινή προβληματισμό ως προς τις βάσεις, καλό είναι να απαντήσουν με σαφήνεια στο ερώτημα για το πώς είναι δυνατόν να συζητάμε για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια χωρίς να συζητάμε ότι είμαστε η μοναδική χώρα που δεν έχει Γ’ Λυκείου; Οι τρόποι με τους οποίους ετοιμάζονται τα παιδιά για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο έχουν υπονομεύσει ολοσχερώς τη Γ’ Λυκείου και μάλλον και τη Β’. Και ας μη βιαστούμε να θεωρήσουμε ότι η έμφαση σε αυτό το ζήτημα αποτελεί ένα άλλοθι. Αυτήν την απαράδεκτη παθογένεια προτείναμε να αλλάξουμε, με τη μετατροπή της Γ’ Λυκείου σε μια τάξη μεταβατική ανάμεσα στην παροχή γενικής παιδείας και προετοιμασίας για το Πανεπιστήμιο. Με λίγα μαθήματα και πολλές ώρες ανά μάθημα. Αυτό, μαζί με το νέο σύστημα που έχουμε νομοθετήσει για τη διεξαγωγή των ενδοσχολικών εξετάσεων, θα οδηγήσει σε αναβαθμισμένο απολυτήριο και σε δυνατότητα ελεύθερης εισαγωγής σε κάποια Τμήματα. Με ουσιαστικό, όμως, απολυτήριο. Οσο το απολυτήριο δίνεται με τον τρόπο που δίνεται σήμερα και που ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει τίποτα, δεν πρόκειται να δούμε βελτιώσεις. Θα υπάρξουν θεαματικές αλλαγές; Σίγουρα όχι στο άμεσο μέλλον. Αλλά θα δρομολογηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και θα αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς σε 4-5 χρόνια.
Το πρόβλημα με τις βάσεις δεν είναι τόσο ο αριθμός των εισακτέων όσο η κατανομή ανά Τμήμα, κυρίως δε της περιφέρειας. Αυτό μαζί με τα τεράστια αδιέξοδα γύρω από τα επαγγελματικά δικαιώματα των οποίων οι λύσεις σκοντάφτουν σε ακραίες συντεχνιακές διεκδικήσεις και αποκλεισμούς συμβάλλουν στο πρόβλημα των χαμηλών βάσεων σε ορισμένες περιπτώσεις. Εδώ πρέπει να προστεθεί και η εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση με τις μετεγγραφές, όπου πολλοί εισάγονται σε Τμήματα της περιφέρειας για να βρεθούν τελικά σε Τμήματα μεγάλων πόλεων.
Και ένα μάλλον σοβαρό ερώτημα: Είναι το ιδιόμορφο εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας (που συμπεριλαμβάνει και τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα κτλ) ευχαριστημένο από τις επιδόσεις; Μήπως η φροντιστηριοποίηση της διαδικασίας της γνώσης έχει παίξει έναν καταστροφικό ρόλο στον τρόπο σκέψης των μαθητών και αποτυπώνεται αυτό και στα αποτελέσματα;
*Τέως υπουργός Παιδείας
