“...κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει· στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο...” Γ. Σεφέρης, «Ο τελευταίος σταθμός»

Από τη Σκύδρα ως την Κω, η νέα πολιτική ορθότητα, τύπου Όρμπαν, έχει ήδη ενσκήψει στην Ελλάδα. Είναι η νέα, φρικτή κανονικότητα των λαών της Ευρώπης, που, από τον ισχυρό βορρά ως τον λιγότερο ισχυρό νότο, προσπαθούν να διαφυλάξουν την παραπαίουσα ευζωία τους χτυπώντας αυτούς που μπορούν: όχι τους δυνατούς, εκείνους που καθορίζουν τη μοίρα τους, αλλά τους δυστυχισμένους, εκείνους που ήδη κατέτρεξε η φτώχεια, ο πόλεμος κι ο ξεριζωμός.

“...Ψυχές μαραγκιασμένες από αμαρτίες δημόσιες, καθένας κι ένα αξίωμα...”, παπάς και δήμαρχος, ευλογώντας καραμπίνες ο ένας, εφορμώντας από φορτηγά απορριμματοφόρα ο άλλος, έσπευσαν να καταστήσουν σαφές πως άλλους, ξυπόλητους και πεινασμένους, δεν θέλουν στα -μάλλον πλούσια- λημέρια τους.

Τα δυο αυτά ανθρωπολογικά παραδείγματα είναι μόνο ενδεικτικά. Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, του διαφωτισμού και της προόδου, αφθονούν. Απαντώνται σε κάθε κοινωνική τάξη. Τόσο, που η απανθρωποποίηση του Ευρωπαίου ανθρώπου, η λησμοσύνη της αλληλεγγύης και του προτάγματος της ειρήνης των λαών δεν παραξενεύουν πια. Με λογιών λογιών επιχειρήματα, από το έλλειμμα στις δομές της, μόνο κατ’ όνομα, φιλοξενίας, ως το άλλο, το ατράνταχτο, της αλλοίωσης του πολιτισμού, οι κοινωνίες συναγωνίζονται ποιος θα λάβει τα πρωτεία στη δίωξη του κατατρεγμένου Άλλου.

Παραδοσιακοί εκπρόσωποι της συντήρησης (Εκκλησία) και άλλοι, άλλοτε κατ’ όνομα προοδευτικοί, (δήμος Κω) ομονοούν και ομοφωνούν: όχι στη γη μας! Για 77 ψυχές που λογαριάζονται σαν ανθρώπινα απορρίμματα, μια πόλη, έτοιμη για σύγκρουση -σύγκρουση άραγε με ποιους; -, έκλεισε το λιμάνι της με σκουπιδιάρικα. Μια πόλη δείγμα του υπαρκτού καπιταλισμού που εκλαμβάνει τη μετανάστευση των λαών μοναχά ως τουριστική κίνηση, που η αλλοίωση την κάνει να ξεχνά την πραγματική φύση του πολέμου, λησμονεί πως έχει ο καιρός γυρίσματα.

Και πως, επειδή η ειρήνη που ζει είναι, κατά Κλαούζεβιτς, η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, τίποτα δεν είναι απίθανο στην ιστορία. Ούτε ν΄ αντιστραφούν οι όροι και να βρεθεί πρόσφυγας ο σημερινός νοικοκύρης.

“Ο σημερινός πόλεμος είναι αδύνατο να τελειώσει με δημοκρατική ειρήνη, αν το προλεταριάτο δεν στρέψει τα όπλα ενάντια στις κυβερνήσεις του», έλεγε κάποτε ο Λένιν. Εάν, δηλαδή, οι από κάτω, ενωμένοι, δεν καταφέρουν να εναντιωθούν στις πολιτικές που υποθάλπουν τις συρράξεις, εάν δεν ξαναπιάσουμε το νήμα του πασιφισμού, εκείνον τον αγώνα για την παγκόσμια ειρήνη, τα κύματα των προσφύγων θα συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται.

Το αντιπολεμικό κίνημα, όμως, «δεν συνίστανται στην επανάληψη γενικών, κούφιων, αγαθών και μελιστάλακτων πασιφιστικών φράσεων, που δεν λένε τίποτε και ούτε υποχρεώνουν σε τίποτε». Χρειάζεται βαθύνοια, τέτοια που να «ξεσκεπάζει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, που ο πόλεμος προετοιμάζει».

Αλλά γι’ αυτό χρειάζονται κότσια. Να μπορείς να μιλάς δίχως το φόβο του κόστους που προκαλεί η παρέκκλιση από την ορμπανική ορθότητα, να μπορείς να μεταβάλλεσαι καθημερινά σε πραγματικό πολίτη του κόσμου, ενός κόσμου που στον μισό κανονικότητα είναι η προσφυγιά. Διότι πολίτης του κόσμου δεν είναι ο τουρίστας των πολυτελών καταλυμάτων, που αδυνατεί να δει πέρα από τον ιδιωτικό του περίβολο, αλλά εκείνος που ξέρει καλά πως εύκολα και ο ίδιος μπορεί να μεταβληθεί σε κατατρεγμένο του πολέμου, πρόσφυγα ή μετανάστη.

Ζούμε στην Ευρώπη της απανθρωπιάς. Η αδυνατότητα να αντιληφθεί κανείς πως οι εμπόλεμες ζώνες είναι τραγωδία πανανθρώπινη και καταντά να ψευτοζεί έγκλειστος στην ιδιωτικότητα, και από κει στην ιδιωτεία, είναι η ουσία της αλλοτρίωσης του ανθρώπου. Και η απαρχή των πιο μεγάλων δεινών.

Η εκκωφαντική σιωπή των διαφορετικά σκεπτόμενων πρέπει να σπάσει.