Οι κόσμοι του θανάτου: έτσι αναπτύσσεται, έτσι αναπτυσσόταν πάντα, ο καπιταλισμός, δημιουργώντας κόσμους θανάτου. Κόσμους εκμετάλλευσης, από τους οποίους οι αποικιοκράτες αφαιρούσαν τους πόρους, σκότωναν, μαζί με τις τίγρεις και τους ελέφαντες, τους ιθαγενείς, μη αναγνωρίζοντάς τους ως ανθρώπινες οντότητες. Η εξουσία της εκμετάλλευσης, είναι επί της ουσίας εξουσία επί του θανάτου. Μ’ αυτήν πορεύτηκε ο δυτικός κόσμος, με το «Δοκίμιο επί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών» (Αρτύρ ντε Γκομπινώ, 1855) υπό μάλης και την πεποίθηση πως «τίποτε δεν αποδεικνύει ότι στα αρχικά στάδια του γενεαλογικού δένδρου οι έγχρωμες φυλές μπορούν να θεωρηθούν ως τμήμα του ανθρώπινου είδους». Έτσι προόδευσε ο καπιταλισμός, έτσι θριάμβευσε.
Η άτυπη υποταγή σε μια τέτοια λογική από τη μεριά των πληβείων του δυτικού κόσμου έναντι των Άλλων λαών, λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις: της ύπνωσης της συνείδησης και, ταυτοχρόνως, της έγερσης ενός πλασματικού αισθήματος ανωτερότητας, αίσθημα που, τεχνηέντως καλλιεργημένο, αποτελεί την επιτομή του ρατσισμού. «Το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στην άνιση κατανομή των ευκαιριών να ζήσεις ή να πεθάνεις»*, λέει ο Καμερουνέζος διανοητής Ασίλλε Μπέμπε, επεκτείνοντας τη θεωρία της βιοεξουσίας του Φουκώ. «Αυτό το σύστημα λειτουργούσε πάντα με την ιδέα πως κάποιος αξίζει περισσότερο από τους άλλους». Η καπιταλιστική ιδεοληψία της «αξίας», και κατ’ επέκταση της «αριστείας», στέλνει, λοιπόν, ως απορρίμματα, στον πάτο της θαλάσσης, μαζί με τόνους πλαστικά, χιλιάδες πτώματα. Ακολουθώντας κατά πόδας τον ντε Γκομπινώ, κυρίως πτώματα σκουρόχρωμα. Η θυσία του Άλλου για τη διάσωση ενός περίκλειστου, αντιανθρώπινου πολιτισμού, επεξέτεινε αργότερα τις θηριωδίες και τις μεθόδους των αποικιοκρατών και μεταξύ των λαών της Ευρώπης: κρεματόρια, εκτοπισμοί, διώξεις απειλούσαν πια κάθε αντιφρονούντα. Το δε φάσμα της φτώχειας επεκτείνει σήμερα τη βιοπολιτική του θανάτου στις προλεταριακές, άριες, τάξεις γενικά. Η βαναυσότητα αποκτά οικεία μορφή.
Στον νεκροφιλελευθερισμό, όπως ονομάζει ο Μπέμπε τον νεοφιλελευθερισμό, ο κύκλος των περισσευούμενων ανθρώπων μπορεί να επεκταθεί, να διαθέτει εσωτερικούς κύκλους, να διευρυνθεί ή να συρρικνωθεί κατά βούληση: οι έχοντες/ουσες μαχαίρι και καρπούζι, κάνουν κουμάντο, διασπώντας τους από κάτω, οι οποίοι δεν εκλαμβάνουν εαυτούς, την παρούσα ιστορική στιγμή, ως περισσεύματα.
Ο τρόπος που εγκαταλείφτηκαν οι 700 τόσες ψυχές στο πλοίο του θανάτου αποτελεί αποτέλεσμα της νεκροπολιτικής του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Των πολιτικών εκμετάλλευσης του δυτικού κόσμου έναντι του, λεγόμενου, Τρίτου κόσμου, των χωρών δηλαδή προέλευσης των κατατρεγμένων. Αποτέλεσμα επίσης των εμπράγματων πολιτικών της Ε.Ε. για το προσφυγικό ζήτημα, των πολιτικών διαλογής του ανθρώπινου είδους. Σήμερα, το κυριαρχικό δικαίωμα, το «δικαίωμα του σπαθιού», το δικαίωμα να σκοτώνεις με χίλιους δυο τρόπους, θεωρείται αναφαίρετο για την κυρίαρχη τάξη και την πολιτική εκπροσώπησή της.
Να αλλάξει αυτός ο κόσμος, που διαμορφώνει ανθρώπινες συνειδήσεις οι οποίες δεν σκέπτονται πως τα φρέσκα ψάρια που τρώνε στα ελληνικά νησιά τρέφονται με πτώματα, είναι μια επαναστατική διαδικασία στην οποία καθεμιά/νας οφείλει να στρατευτεί.
*Ασίλλε Μπέμπε, Νεκροπολιτική, Το Άρθρο
