Το ελληνικό σύστημα πάσχει τόσο στην διαδικασία της αναδοχής, όσο και στο σύστημα της υιοθεσίας, τόνισε ο κ.Μόσχος.
Για την αναδοχή, σημείωσε ότι υποστηρίζεται ελάχιστα και τα παιδιά που χρειάζεται να απομακρυνθούν από δυσλειτουργικές οικογένειες ή άλλες καταστάσεις καταλήγουν σε ιδρύματα, όπου μπορεί να μείνουν για πολύ μεγάλο διάστημα, ως και επτά χρόνια.
Απαιτούνται πόροι και ενίσχυση του μηχανισμού για τον εντοπισμό και τον έλεγχο ανάδοχων οικογενειών, ώστε τα παιδιά να πηγαίνουν σε αυτές και οι ανάδοχοι που έχουν ήδη ελεγχθεί να εποπτεύονται.
Ένα παιδί για να μπει σε αναδοχή δεν θα πρέπει όπως σήμερα να περάσει από ίδρυμα, ούτε να παραμένει σε κάποιο νοσοκομείο, αλλά με το που χρειάζεται να απομακρυνθεί από το προβληματικό περιβάλλον να βρίσκεται σύντομα η ανάδοχη οικογένεια, που θα έχει επιλεγεί μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες και από επιστημονικό προσωπικό.
Στη συνέχεια, θα υπάρχει ο χρόνος να κριθεί εάν το παιδί θα μπορεί να επιστρέψει στην οικογένειά του, θα πρέπει να παραμείνει στην ανάδοχη, ή η διαδικασία θα εξελιχθεί σε υιοθεσία.
Για την υιοθεσία, χαρακτήρισε απαράδεκτο για την Ελλάδα το γεγονός ότι είναι η μόνη χώρα στην οποία ισχύει η «ιδιωτική υιοθεσία», όπου με ένα συμφωνητικό ο νέος γονέας αναλαμβάνει ένα παιδί, καθώς αυτή η πρακτική υποκρύπτει και επιτρέπει εμπόριο βρεφών, από πολλές χώρες και ειδικά αυτές των Βαλκανίων.
Και τα δύο συστήματα πρέπει να ανασυγκροτηθούν και σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται η μελέτη του υπουργείου και του νέου σχεδίου νόμου, όπως είπε.
Η διαδικασία της υιοθεσίας θα πρέπει να είναι ταχεία αλλά και ελεγμένη, ώστε τα παιδιά να καταλήγουν σε γονείς κατάλληλους να τα μεγαλώσουν, που να γνωρίζουν τους στοιχειώδης κανόνες παιδαγωγικής, υπογράμμισε.
Τα στοιχεία για τον αριθμό των παιδιών που βρίσκονται σε αναμονή για τις διαδικασίες αυτές, εξάλλου, δεν είναι σαφή, καθώς τα μητρώα που έχουν σχεδιαστεί δεν λειτουργούν ακόμη.
Ο κ.Μόσχος εκτίμησε ότι μαζί με τα παιδιά που βρίσκονται σε ιδρύματα που αφορούν αναπηρίες, ο αριθμός τους φτάνει τα 3.000 περίπου στην Ελλάδα.
Κάθε χρόνο, περίπου 300 παιδιά απομακρύνονται για διάφορους λόγους από τις φυσικές τους οικογένειες και κατά κύριο λόγο οδηγούνται σε ιδρύματα, την ώρα που στην Ευρώπη το 90% απορροφάται από αναδοχές και ένα ελάχιστο ποσοστό μένει σε τέτοιους χώρους, για διάστημα ως έξι μηνών.
Οι χώροι αυτοί δεν είναι χαοτικά ιδρύματα, αλλά οικογενειακού τύπου, όπως είναι στην Ελλάδα τα Xωριά SOS, όπως είπε. Έτσι πρέπει να πάμε και στην Ελλάδα, σιγά-σιγά αλλά και με θαρραλέα βήματα, τόνισε.
