Ας προχωρήσουμε κι ένα βήμα παραπέρα. Ας σκεφτούμε τη δημοσιογραφική κάλυψη της οποίας θα τύχαινε μια τέτοια αποκάλυψη: πηχυαίοι τίτλοι στις εφημερίδες, ιντριγκαδόρικοι τίτλοι στα sites, άφθονος τηλεοπτικός χρόνος και ρεπορτάζ που θα «σταύρωναν» τον/την ένοχο/η, ζητώντας την κεφαλήν του/της επί πίνακι.

Όλα αυτά υποθετικά. Γιατί στην πραγματικότητα της ΝΔ, η είδηση, στα συστημικά τουλάχιστον ΜΜΕ, σχεδόν δεν υπάρχει. Και ο Γιώργος Πατούλης «δεν είναι μέλος της κυβέρνησης γι’ αυτό και δεν σχολιάζουμε», όπως μας ενημέρωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Την ίδια ώρα βέβαια που υπουργοί της κυβέρνησης, όπως ο Μάκης Βορίδης, τον «άδειαζαν» μεγαλοπρεπώς, χαμογελώντας ειρωνικά και δηλώνοντας άγνοια (!) για το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αυγή της Κυριακής» –ένα δημοσίευμα που προκάλεσε πολιτικές αντιδράσεις όλη την εβδομάδα που πέρασε. Την ίδια ώρα που και δημοσιογράφοι με ξεκάθαρη κομματική στράτευση, όπως ο Άρης Πορτοσάλτε, τον αποδομούσαν στον τηλεοπτικό «αέρα», λέγοντας πως «τα διδακτορικά δεν χρειάζονται, αν δεν κάνεις μια ερευνητική ακαδημαϊκή καριέρα… Αν είναι μετά να ξεφτιλίζεσαι…».

Το αν το διδακτορικό του Γιώργου Πατούλη αποτελεί προϊόν λογοκλοπής, είναι κάτι που οφείλει να διερευνηθεί. Αν και όλες οι ενδείξεις εκεί οδηγούν –ακόμη και η άκρως προβληματική ανακοίνωση της Ιατρικής Σχολής επιβεβαιώνει, επί της ουσίας, το ρεπορτάζ της «Αυγής», εγείροντας πλείστα όσα ερωτήματα και υπονομεύοντας, με το σκεπτικό της, τη φήμη της ίδιας της Σχολής. Πέρα όμως από αυτό, η συγκεκριμένη πράξη –ανήθικη, βαθιά προσβλητική και ποινικά κολάσιμη, αν τελικά αποδειχθεί– προκαλεί και για έναν ακόμη λόγο: γιατί υπενθυμίζει το πώς η δεξιά κουλτούρα εργαλειοποίησε, και συνεχίζει να εργαλειοποιεί, τη γνώση. Πώς οι κήνσορες της «αριστείας» συλλαμβάνονται ψευδόμενοι. Με πόσο περίσσιο θράσος και αλαζονεία συμπεριφέρονται σαν όλοι να τους χρωστάνε. Και αποδεικνύει πώς, κάτω από το λούστρο των δημοσίων σχέσεων, δεν κρύβεται παρά η διαπλοκή και μια υπεροπτική αίσθηση ατιμωρησίας. Γιατί είναι οι ίδιοι που κουνάνε το δάχτυλο στους πολιτικούς τους αντιπάλους, και συχνά–πυκνά σε μια ολόκληρη κοινωνία, κατηγορώντας τους για τη λογική της «ήσσονος προσπάθειας», οι ίδιοι που …με τη μαγκιά τους και με τον παρά τους θεωρούν ότι η χώρα τους ανήκει, είναι αυτοί που ψάχνουν με τα κυάλια την έννοια της δεοντολογίας... Γνήσιοι απόγονοι των πολιτικάντηδων του ‘60, επενδεδυμένοι ωστόσο με επάλληλες στρώσεις εκσυγχρονιστικού lifestyle, περιφέρουν το υπερτροφικό «εγώ» τους και επιδίδονται στο κυνήγι τίτλων, έστω και πλασματικών.

Η ΝΔ έχει παράδοση στη «βελτίωση» βιογραφικών. Το απαιτούν άλλωστε και οι ανάγκες της: τόσοι κομματικοί, κουμπάροι, πολιτευτές, απόστρατοι, φίλοι και κολλητοί στελέχωσαν τα τελευταία χρόνια τον κρατικό μηχανισμό. Αυτή, όμως, απτόητη. Ως «νόμιμη» ιδιοκτήτρια του κράτους, δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι γαλουχούνται τα στελέχη της, αυτή τη λογική επιδεικνύουν.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο υφυπουργός Εξωτερικών Αντώνης Διαματάρης παραιτήθηκε όταν αποδείχτηκε ότι ψευδώς είχε δηλώσει τίτλους πτυχίων και μεταπτυχιακών. Και είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από τη σκανδαλώδη αλλαγή του νόμου, προκειμένου να ταιριάξουν τα προσόντα του εκλεκτού της κυβέρνησης Παναγιώτη Κοντολέοντα, με τη θέση του διοικητή της ΕΥΠ για την οποία τον προόριζαν. Η υπόθεση Πατούλη, λοιπόν, δεν είναι παρά μια ακόμη ψηφίδα στο εν λόγω παζλ, μια ακόμη απόδειξη ότι για κάποιους ανθρώπους δεν υπάρχουν φραγμοί προκειμένου να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και τον ανταγωνισμό της πλαστής «αριστείας», που καταδιώκει τους ίδιους και την πολιτική τους τάξη. Τι κι αν η κυβέρνηση κάνει τώρα ότι δεν τον ξέρει; Τι κι αν κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες σαν ανέκδοτο ότι μάλλον αυτόν είχε στο μυαλό του ο επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Αλέξης Πατέλης, όταν δήλωνε πως δεν θα προσλάμβανε κάποιον με διδακτορικό, καθώς είναι αρνητικό για τις πιο πολλές δουλειές;

Σάρκα από τη σάρκα της ΝΔ είναι, γνήσιος εκφραστής του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πολιτική η δεξιά παράταξη, φορέας ιδεών που αποθεώνουν το φαίνεσθαι. Κι αν τύχει να πιαστεί κάποιος με τη γίδα στην πλάτη, επιστρατεύεται η γνωστή μέθοδος: χυδαία επίθεση στον αντίπαλο, ενεργοποίηση των μιντιακών μηχανισμών προστασίας με υποβάθμιση του θέματος στη δημόσια σφαίρα συζήτησης, αποστάσεις από το πρωθυπουργικό/κυβερνητικό περιβάλλον.

Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η εξέλιξη της υπόθεσης. Να υπενθυμίσουμε απλώς ότι στη Γερμανία, πριν από 10 μήνες, παραιτήθηκε και αποχώρησε από την κυβέρνηση –λόγω υποψίας για λογοκλοπή στη διδακτορική της διατριβή– η υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων, Φραντσίσκα Γκίφεϊ, ενώ είχαν προηγηθεί το 2011 ο υπουργός Άμυνας Καρλ Θίοντορ Ζου Γκούτενμπεργκ και το 2013 η Ανέτ Σαβάν, τότε υπουργός Παιδείας. Για τον ίδιο λόγο παραιτήθηκε, το 2012, ο πρόεδρος της Ουγγαρίας Παλ Σμιτ, καθώς και η υπουργός Εργασίας της Αυστρίας, Κριστίνε Άσμπαχερ, τον Ιανουάριο του 2021.

Αυτονόητη εξέλιξη, θα σκεφτεί κανείς, αφού σε μια σύγχρονη, ευνομούμενη πολιτεία η αποκάλυψη λογοκλοπής σε διδακτορικό –ντροπή γι΄ αυτόν που το παραδίδει, ντροπή και γι΄ αυτούς που το αξιολογούν– θα έπρεπε αυτομάτως να οδηγεί στην παραίτηση του πολιτικού προσώπου που βρέθηκε εκτεθειμένο. Εκτός αν οι εγχώριοι θιασώτες του «μένουμε Ευρώπη», λειτουργούν κατά το δοκούν...