«Γυναίκες που περάσατε από δω», σκην.: Σταύρος Τσιώλης: Δύο άνδρες, που αναζητούν μεροκάματο, προσλαμβάνονται για να κρατάνε τσίλιες για το λογαριασμό κάποιου ο οποίος χτίζει ένα αυθαίρετο δωμάτιο στο σπίτι του. Κάλυψή τους είναι η πώληση κουλουριών. Διάφοροι άνθρωποι περνούν από εκείνο το σημείο, και οι δυο τσιλιαδόροι τους υποψιάζονται ως υπαλλήλους της πολεοδομίας.
Άνδρες, γυναίκες παιδιά περνούν και χαιρετούν τους δύο άνδρες. Στέκονται, αγοράζουν κουλούρια, μιλούν για βάσανα και όνειρα. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων που αποζητούν την επαφή και κάποιον να τους ακούσει.
Μια ταινία του Σταύρου Τσιώλη είναι ‘μια ταινία του Σταύρου Τσιώλη’! Όλα κυλούν με χαλαρότητα, τρυφερά και με χιούμορ. Μεγάλο ρόλο παίζουν τα ανθρώπινα πρόσωπα, οι εκφράσεις, τα μάτια. Και, όπως σε όλες τις ταινίες του αγαπημένου σκηνοθέτη συμβαίνει εκείνο το μαγικό, δηλαδή το γέλιο το οποίο συνδυάζεται με τη συγκίνηση, τη στιγμή που γελάς, σκουπίζει ένα δάκρυ.
Θαυμάσιοι, ευφυείς διάλογοι με δύο πρωταγωνιστές –τον Κωνσταντίνο Τζούμα και τον Ερρίκο Λίτση- που σου κλέβουν την καρδιά με την πρώτη ματιά. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους ρόλους.
Σενάριο ανάλαφρο και βαθιά ανθρώπινο, σκηνοθεσία αέρινη, ελευθεριάζουσα, ερμηνείες υποδειγματικές. Νεανικό σινεμά από έναν άνθρωπο ο οποίος έφτασε αισίως τα 80 του χρόνια. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, γιατί τα περισσότερα δεν είναι για να τα γράψει αλλά για να τα νιώσεις. Μια ακόμη ταινία-κατάθεση ψυχής από τον Σταύρο Τσιώλη, ο οποίος με την ταινία αυτή, ‘κλείνει’ την άτυπη τριλογία των ‘Γυναικών’. (ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ)
«Εκείνες οι μακρομαλλούσσες νύχτες» (Those long haired nights), σκην.: Τζεράρντο Καλάγκι – Φιλιππίνες: Τρεις διεμφυλικές γυναίκες, η Τιούσντεϊ, η Αμάντα και η Μπάρμπι, εργάζονται ως μασέζ, προσφέροντας σεξουαλικές υπηρεσίες στους πελάτες, σε μια γειτονιά της Μανίλας. Τιούσντει, Μπάρμπι. Η ζωή τους είναι γεμάτη κινδύνους αλλά εκείνες δεν απογοητεύονται. Παρακολουθούμε πως η Τιούσντεϊ ερωτεύεται έναν πελάτη της, η Αμάντα επισκέπτεται το χωριό της και η Μπάρμπι προσπαθεί να βγάλει χρήματα μεταφέροντας ναρκωτικά.
Ο σκηνοθέτης καταγράφει μερικές ώρες από τις ζωές των τριών ηρωίδων του. Καταγράφει αποστασιοποιημένα, με σεβασμό και διακριτικότητα την καθημερινότητά τους, τους κίνδυνους που αντιμετωπίζουν, τα όνειρά τους, τις σχέσεις τους με το οικογενειακό τους περιβάλλον και τις μεταξύ τους σχέσεις. Με κάμερα στο χέρι η οποία κινείται και παρακολουθεί τις κινήσεις του, ο Τζεράρντο Καλάγκι σκηνοθετεί απλά και με αμεσότητα μια ταινία η οποία θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι, για το δυτικό θεατή, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την Αμάντα η οικογένειά της. Επισκέπτεται το χωριό της για να παρευρεθεί στη βάφτιση του γιου της πρώην κοπέλας της (του) και οι γονείς, τα αδέλφια και οι φίλοι τη δέχονται όπως είναι.
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία μόνο που τελειώνει κάπως απότομα και αφήνει απορίες. Κατά τα άλλα, αξίζουν συγχαρητήρια στο σκηνοθέτη για την τόλμη και τη διεισδυτικότητα του. (ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ)
«Winter brothers», σκην.: Χλίνουρ Πάλμασον – Δανία, Ισλανδία: Ο Γιόχαν και ο Εμίλ είναι αδέλφια. Εντελώς διαφορετικοί εργάζονται σε ένα εργοστάσιο εξόρυξης και επεξεργασίας ασβεστόλιθου σε ένα χωριό στη Δανία. Ο Γιόχαν είναι αγαπητός, εργατικός και προσγειωμένος σε αντίθεση με τον Εμίλ ο οποίος είναι ανασφαλής και ονειροπαρμένος. Επιπλέον, ο δεύτερος, παρασκευάζει στο σπίτι του κρυφά ένα παράνομο αλκοολούχο ποτό, το οποίο πουλά και το οποίο αποδεικνύεται επικίνδυνο.
Με λίγα λόγια ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί τη σχέση ανάμεσα στα δύο αδέλφια , μια σχέση αντιζηλίας και όχι ιδιαίτερα ισορροπημένη. Κυρίως από την πλευρά του Εμίλ ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα και στο εργασιακό του χώρο. Με λίγα λόγια και επίμονα πλάνα καταγραφής μιας καθημερινότητας, ο σκηνοθέτης υπονοεί πολύ περισσότερα από όσα λέει. Θαυμάσια πλάνα συνοδεύουν την αίσθηση μιας εν αναμονή έκρηξης. (ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ)
«Στρατιώτες. Μια ιστορία από το Φερεντάρι» (Soldiesr. Story from Ferentari), Σκην.: Ιβάνα Μλαντένοβιτς-Ρουμανία, Σερβία, Βέλγιο: Ο Άντι, ένας 40χρονος άνδρας, ο οποίος γράφει μια μελέτη για τη μουσική ‘μανέλε’, την ποπ μουσική των Ρομά, νοικιάζει ένα σπίτι στο Φερεντάρι, μια υποβαθμισμένη περιοχή στο Βουκουρέστι. Εκεί γνωρίζεται με τον Αλμπέρτο, έναν πρώην κατάδικο Ρομά, ο οποίος προσφέρεται να τον βοηθήσει. Η αρχική αυτή σχέση συνεργασία θα μετατραπεί σε μια δυνατή ερωτική σχέση με πολλά προβλήματα.
Ο ήρωας της ταινίας, ο Άντι, είναι ανθρωπολόγος. Και η ταινία της Ιβάνα Μλαντένοβιτς, μοιάζει με ανθρωπολογική μελέτη, της ζωής των Ρομά στο Φερεντάρι. Με την κάμερα να βολτάρει στις γειτονιές, τα καταστήματα, τα σπίτια και να κεντράρει στους ανθρώπους και κάποια στιγμιότυπα από την καθημερινότητά τους, δίνεται μια πολύ δυνατή εικόνα της ζωής τους. Είναι δε εκπληκτικός ο χαρακτήρας του Αλμπέρτο, ενός άνδρα ο οποίος έζησε 16 χρόνια στη φυλακή, εκεί γνώριζε τον ομοφυλοφιλικό έρωτα και χωρίς να είναι αποκλειστικά ομοφυλόφιλος, ερωτεύεται τον Άντι. Ο οποίος με τη σειρά του, μόλις έχει χωρίσει από την κοπέλα του! Η σκηνοθέτιδα καταγράφει την καθημερινή τους συμβίωση, τα προβλήματα, τις τρυφερές τους στιγμές, τις συγκρούσεις. Μια ταινία με πολύ ενδιαφέρον θέμα, το οποίο η σκηνοθέτιδα διεκπεραιώνει με συνέπεια αλλά και τακτ. (ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ)
