Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην πλατεία Συντάγματος. Ένα ζευγαράκι αγκαλιασμένο σε μια στιγμή άπειρης τρυφερότητας.
Χρόνια μετά βλέποντας τη φωτογραφία αισθάνομαι την αγάπη, τον έρωτα μεταξύ δυο ανθρώπων. Αναμνήσεις στιγμών έρωτα και πάθους με όσες γυναίκες ερωτεύτηκα μου έρχονται στο νου…
Και ακόμα μου έρχεται στο νου (λόγω κάποιας διαστροφής ίσως) ο περίφημος “Ύμνος της Αγάπης” του Αποστόλου Παύλου από την Προς Κορινθίους Α' Επιστολή:
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον».
Που μεταφράζεται στη νεοελληνική:
«Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του».
Από την άλλη πλευρά βέβαια…
…η θρησκεία του Αποστόλου Παύλου ευθύνεται για κτηνώδεις πράξεις σε εκατομμύρια ανθρώπων στο όνομα της Αγάπης.
Το ίδιο και η αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων. Έχει και αυτή τις σκοτεινές της πλευρές. Σπάνια αγαπάμε τον άλλο, και όχι τον ίδιο μας τον εαυτό. Τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να αγαπηθούμε εμείς, ο εαυτός μας από τον άλλο. Και όταν αυτή η επιδίωξη δεν πραγματοποιείτε τότε… ανοίγει το κουτί της Πανδώρας.
Όλα τα πράγματα τελικά έχουν τις σκοτεινές τους πλευρές.
Take a walk on the wild side baby...