"Εννοείται ότι επιμένω απολύτως. Είναι επιστημονική άποψη εκτός από πολιτική" δήλωσε χαρακτηριστικά, όπως μεταδίδει ο ΣΚΑΪ.
"Θα καλούσα όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να αναφερθούν εκτεταμένα στην απάντησή μου" ανέφερε ο Χριστόφορος Βερναρδάκης. "Θα εγκαλέσω τα κόμματα που σχολίασαν και ψήφισαν τυποκτόνους νόμους στη δεκαετία του ‘80 και του ‘90" ανέφερε, ανατρέχοντας μερικές δεκαετίες πίσω.
Σύμφωνα δε με τον υπουργό "είναι παγκόσμια συζήτηση για το τι σημαίνει πια η υπερσυγκέντρωση, ο έλεγχος από συγκεκριμένα κανάλια συμφερόντων και το τι σημαίνει δημοκρατία στον έλεγχο των ΜΜΕ".
Όπως επισημαίνει ο υπουργός μέσω της σελίδας του στο facebook:
"Επειδή διάφορα κόμματα και αρκετοί μεγαλο-δημοσιογράφοι "ανησύχησαν" τάχα μου από τις δηλώσεις μου για τα ΜΜΕ, τους υπενθυμίζω τα παρακάτω, με την υπογραφή ενός απλού αλλά ενημερωμένου δημοσιογράφου, του Γιώργου Γουγά (από περιφερειακό μέσον αν δεν κάνω λάθος):
"Aλλά μια και μιλάμε για δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης που πλήττεται από τον καθορισμό των αδειών, ας πιάσουμε κάτι ακόμα. Για πολλά χρόνια δεκάδες δημοσιογράφοι καταδικάστηκαν σε εξοντωτικές ποινές και υποχρεώθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα σε φυλάκιση και μεγάλα πρόστιμα ή στην αναίρεση των απόψεών τους και της κριτικής τους. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του τυποκτόνου νόμου Βενιζέλου (ν. 2243/1994 και 2328/1995), οι διατάξεις του οποίου ως τώρα χρησιμοποιούνταν και ως φόβητρο εναντίον της ελευθεροτυπίας, με τους θιγόμενους από κάποιο δημοσίευμα να ζητούν εξοντωτικά ποσά. Το νομοθετικό πλαίσιο ανήκε στις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ο νόμος 1178 (14/16 Ιουλίου 1981) «περί αστικής ευθύνης του Τύπου και άλλων διατάξεων», ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Ράλλη. Μέσω αυτού επιχειρήθηκε να καθοριστούν τα όρια της αστικής ευθύνης του Τύπου στην περίπτωση κατά την οποία θιγόταν η τιμή και η υπόληψη οποιουδήποτε ατόμου από δημοσιεύματα. Η προστασία αποσκοπούσε στη χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη την οποία υπέστη ο θιγείς και την ουσιαστική αποκατάσταση της τιμής του θιγέντος, με την καταχώρηση στον Τύπο περίληψης της απόφασης που έκανε δεκτή την αγωγή του θιγέντος. Η ευθύνη για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης βάρυνε όχι μόνο τον συντάκτη αλλά και τον εκδότη (ή διευθυντή) και την ιδιοκτησία του εντύπου. Όμως, η αυστηρότητα της διάταξης αυτής επαυξήθηκε με τον νόμο 2243/30 (Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1994), που αποκαλείται «τυποκτόνος νόμος Βενιζέλου». Ε, λοιπόν αυτόν τον νόμο η σημερινή «χουντική» κυβέρνηση, που θέλει να ελέγξει την ενημέρωση τον κατάργησε".
