Παρουσιάζοντας ένα ρεπερτόριο με μια σειρά μεγάλων δημιουργιών του ελληνικού λαϊκού και του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού, ξεχωριστών συνθετών και στιχουργών, ο Βασίλης Λέκκας κυριολεκτικά είχε "ξεσηκώσει" με τα τραγούδια του, τα πολυάριθμα μέλη της Ομογένειας και πολλούς Αυστριακούς, φίλους της Ελλάδας, που παρακολούθησαν την τρίωρη συναυλία.
"Ας μη μιλήσουμε με πικρία για τη σχέση αυτού του συγκεκριμένου ρεπερτορίου με τη "νεότερη ελληνική ατμόσφαιρα" με την οποία κατάφεραν ώστε να πέσουν οι άμυνες μας, γιατί ακριβώς δεν διεκδικούμε να κρατήσουμε σχέση με αυτή την ιστορία", παρατηρεί, για να προσθέσει πως, "όποιος το αντιλαμβάνεται, νιώθει "ανατριχίλα", γιατί η απώλεια της ιστορίας ενός λαού είναι αφορμή για να μην μπορεί να στέκεται και να αντιστέκεται".
"Αντίθετα η ιστορία του, μέσα και από το τραγούδι, γίνεται ένα όπλο στα χέρια του λαού και μία ταυτότητα πολύ ισχυρή ώστε να επιδρά στις σχέσεις του με τους άλλους, με τους εισβολείς, τους σύγχρονους εισβολείς, οι οποίοι είναι και εισβολείς μίας πολιτιστικής κατοχής, όπως θέλω να λέω εγώ, η οποία έχει αυτές τις επιδράσεις", τονίζει ο Βασίλης Λέκκας, σημειώνοντας πως για τον ίδιο είναι μία ανάγκη, που ξεπερνάει το να τραγουδά, είναι μία ανάγκη να τοποθετείται ως καλλιτέχνης και ως πολίτης μιας χώρας.
Σύμφωνα με τον Βασίλη Λέκκα, "έχουμε χιλιάδες ανθρώπους, που είμαστε υποψήφιοι να είμαστε χωρίς αύριο, με αυτό να είναι δυστυχώς κληρονομιά της νεότερης γενιάς, η οποία σηκώνεται και φεύγει, προφανώς όχι για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για να γλυτώσει για κάποιο διάστημα , για να μπορέσει ίσως να οργανωθεί, να προσανατολιστεί και να πάρει αποφάσεις, κάτι που δεν μπορεί να το κάνει μέσα στην ίδια τη χώρα".
Στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Βασίλης Λέκκας επισημαίνει πως "η ρίζα του λαϊκού τραγουδιού είναι αυτή που δεν έχουμε σκύψει να την ποτίσουμε σωστά, ενδιαφερόμαστε μόνον για τα κλαδιά και βλέπεις ότι το δέντρο κρατάει μέσα από μία ιστορία και μέσα από ένα ρεπερτόριο που χαρακτηρίζει τη λαϊκή μας μουσική, όμως κατά κάποιο τρόπο στη "νεότερη ελληνική ατμόσφαιρα", δεν θέλουμε να συναναστρεφόμαστε με αυτό, γιατί θεωρείται, πιθανόν ξεπερασμένο, μιας άλλης εποχής".
Σε ότι αφορά τις "ταξινομήσεις", του λαϊκού, του έντεχνου, του παραδοσιακού, είναι για να περνά κανείς σε ένα λεξιλόγιο, το οποίο για τον ίδιο δεν έχει καμία σημασία, γιατί ο ίδιος ξέρει το βιωματικό τραγούδι, γιατί βιωματικά υπήρχε μία μεγάλη περίοδος που ο Έλληνας έγραφε μουσική, τραγουδούσε, χόρευε, διασκέδαζε.
"Υπάρχει, όμως και μία άλλη γενιά, όπως έρχονται και άλλες γενιές, που, πέρα από το βιωματικό, έχουν αποφασίσει να δουλέψουν και να σπουδάσουν αυτό το τραγούδι. Εγώ ζω και τις δύο διαστάσεις, γι αυτό θεωρώ τον εαυτό μου βαθιά λαϊκό τραγουδιστή", καταλήγει στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Βασίλης Λέκκας.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
