Συνήθως τις καθαρίστριες  δεν τις προσέχει κανείς. Έρχονται στο γραφείο το βράδυ, όταν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι φεύγουν· στο οργανόγραμμα είναι  στη βάση, απείρως πιο κάτω από τα στελέχη, ακόμα πιο κάτω κι από «τους πιο κάτω»· το όνομά τους δεν είναι γνωστό τις πιο πολλές φορές, γιατί ποιος νοιάζεται για τη βάση του οργανογράμματος  παίρνουν πάντα τα πιο λίγα απ’ όλους τους υπόλοιπους. Προλετάριες και γυναίκες, παραμένουν σταθερά αόρατες στην αστική κοινωνία.

Λογικά λοιπόν τα κυβερνητικά και τροϊκανά στελέχη των πέντε, δέκα και περισσότερων χιλιάδων ευρώ αποφάσισαν να ξεκινήσουν τις «οικονομίες» στο δημόσιο απολύοντας τις καθαρίστριες των 500 ευρώ –για να προσλάβουν άλλες μετά με 300 και 400. Οι ορθολογικοί κι ευαίσθητοι άρχοντές μας σκέφτηκαν ότι σιγά μη φωνάξουν οι καθαρίστριες. Και αν ακόμα φωνάξουν, ποιος θα τις ακούσει;

Κι όμως οι καθαρίστριες των 500 ευρώ ξεφτίλισαν τα στελέχη των 5.000. Γιατί δεν υποτάχτηκαν μοιρολατρικά στην οικονομική εξόντωσή τους. Γιατί επιμένουν βδομάδες τώρα να φωνάζουν έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, δείχνοντας σε όλη την κοινωνία ότι ο μνημονιακός βασιλιάς είναι γυμνός. Γιατί  με τον αποφασιστικό αγώνα τους επέβαλαν στην πολιτική ατζέντα το ζήτημά τους.

Οι καθαρίστριες γνωρίζουν καλά ότι χωρίς τη δήθεν «ταπεινή» εργασία τους, κανένα γραφείο δεν μπορεί να λειτουργήσει, κανένα στέλεχος να διευθύνει. Τώρα με τον αγώνα τους μαθαίνουν, και διδάσκουν σε όλη την κοινωνία, ότι το δίκιο πάντοτε κρίνεται στους δρόμους.

Μην ακούτε τις στριγκλιές των αρχόντων. Στους «ταπεινούς» και τις «ταπεινές» που είναι το αλάτι της γης, που πεινάνε και διψάνε για δικαιοσύνη, σε αυτές και αυτούς ανήκει ο κόσμος.