Κάθε μέρα που περνάει τα νέα είναι όλο και πιο δυσάρεστα για την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Οι αποκαλύψεις για τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού της Κομισιόν, το αίτημα ανάληψης πολιτικής ευθύνης και παραίτησης του Κ. Μητσοτάκη όπως έρχεται από έγκριτους (και όχι μέλη ή φίλους του ΣΥΡΙΖΑ) συνταγματολόγους, οι αντιδράσεις από τον διεθνή τύπο -ακόμα πιο ηχηρές όσες ήρθαν ως απάντηση στις προσπάθειες συκοφάντησης δημοσιογράφων εκ μέρους φιλοκυβερνητικών μέσων αλλά και του ίδιου του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Ακόμα περισσότερο, μέχρι και σήμερα, δεν έχει έρθει εκ μέρους του Μαξίμου και κυβερνητικών στελεχών καμία απολύτως διαβεβαίωση και καθαρές απαντήσεις για το αν, έστω και τώρα, ο Κ. Μητσοτάκης έχει πλήρη έλεγχο και γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στην ΕΥΠ, ποιοι παρακολουθούνται και ποιοι όχι και αν παρακολουθούνται και άλλοι πολιτικοί. Ίσα-ίσα, φωνές μέσα από τη Νέα Δημοκρατία (όπως του Δημήτρη Καιρίδη) φαίνεται να προσπαθούν να περισώσουν την εικόνα του πρωθυπουργού με το να ενισχύουν την δήθεν άγνοιά του για πράγματα και καταστάσεις. Του ίδιου πρωθυπουργού που εκτός από την πολιτική, έχει αναλάβει και την διοικητική ευθύνη της ΕΥΠ με δική του απόφαση, πολύ καιρό πριν.

Αρκετά χρόνια πριν, αλλά όχι τόσα ώστε να μην το θυμούνται και όσοι-ες-α δεν ασχολούνται εστιασμένα με την ιστορία της πολιτικής, ένα άλλο σκάνδαλο παρακολουθήσεων συντάραζε το πολιτικό κατεστημένο στον δυτικό κόσμο -το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ που τελικά οδήγησε σε παραίτηση τον πρόεδρο Νίξον. Ο Μπέικερ, ρεπουμπλικάνος σύμβουλός του, ήταν μέλος της εξεταστικής επιτροπής που είχε οριστεί τότε για να το ερευνήσει. Τον Ιούνιο του 1973 έκανε την παρακάτω ερώτηση σε έναν μάρτυρα-κλειδί, που κορύφωσε το ξήλωμα των ψεμάτων και των κούφιων επιχειρημάτων του Προέδρου: «Επιμένω στην ερώτησή μου: τι ήξερε ο πρόεδρος και πότε το έμαθε;»
Ο Μπέικερ θεώρησε ότι με αυτή την ερώτηση προστάτευε τον Νίξον. Ότι θα μπορούσε να αναδείξει ότι όσα έγιναν ήταν εν αγνοία του και ότι αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να του προσάψει κανείς. Άγνοια και «επιπολαιότητα». Έπεσε έξω -και η εξεταστική αυτή επιτροπή οδήγησε σε μια από τις πιο βαρύγδουπες παραιτήσεις της νεότερης ιστορίας.

Ο Κ. Μητσοτάκης, όπως και όσοι λογίζονται ως κοντινοί του ή και οι ευρύτερα κεντροδεξιοί και φιλελεύθεροι άνθρωποι, έχουν τώρα μια ευκαιρία. Να αποδεχτούν -και να ζητήσουν- την παραίτησή του τώρα ως λίγο καλύτερη λύση από την πιο ηχηρή, εντελώς αναγκαστική παραίτηση που θα ακολουθήσει, που θα κάνει το θεσμικό πλήγμα ακόμα μεγαλύτερο. Και έπειτα να προχωρήσουμε προς την επούλωση αυτής της πληγής με δημοκρατική και θεσμική συγκρότηση.

Το παράθυρο αυτής της ευκαιρίας δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα - το ξήλωμα των κυβερνητικών επιχειρημάτων φτάνει στην κορύφωση. Και γυρνά γύρω από την ίδια ερώτηση που έχει αρχίσει σταδιακά να απαντάται με στοιχεία: τι ήξερε ο πρωθυπουργός, και πότε το έμαθε;

Και ακόμα περισσότερο: πώς το είχε προετοιμάσει;