Πατώντας, επικοινωνιακά, πάνω σε υπαρκτά προβλήματα στο σύστημα εκπαίδευσης και -εν προκειμένω- στο Δημοτικό σχολείο, ο υπουργός Παιδείας τολμά να εξαγγέλλει ως «ριζοσπαστικές, φιλεκπαιδευτικές αλλαγές» αυτές ακριβώς που προβλέπονταν και στο «νέο σχολείο» των προκατόχων του, της Α. Διαμαντοπούλου και του Κ. Αρβανιτόπουλου.

Επομένως, όποιος έχει μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του καταλαβαίνει ότι το υπουργείο Παιδείας δεν κόπτεται, όπως ισχυρίζεται, «να ελαφρύνει τη σάκα των μαθητών», αλλά να προσαρμόσει την εκπαίδευση στο Δημοτικό σχολείο στις τωρινές ανάγκες, αφενός των δραστικών περικοπών του προϋπολογισμού για την Παιδεία και αφετέρου την προσαρμογή του σχολείου στο πατρόν των μνημονίων.

Να δημιουργηθούν οι όροι έτσι ώστε το σχολείο να μπορεί να λειτουργήσει αφενός με λιγότερο προσωπικό, αφετέρου με προσωπικό που θα κάνει λίγο απ' όλα. Ολοι οι εκπαιδευτικοί θα διδάσκουν απ’ όλα και θα λένε «ευχαριστώ» που έχουν δουλειά, καθώς «εκεί έξω υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αδιόριστοι».

Οπως πολύ σωστά επισημαίνουν μάχιμοι εκπαιδευτικοί, οι εύηχες λέξεις «λιγότερες μεταδιδόμενες πληροφορίες», «λιγότερη ύλη» και «περισσότερη γνώση» είναι το καμουφλάζ για την επιβολή της πρώιμης εξειδίκευσης, της μετάδοσης απλά και μόνο των απαραίτητων δεξιοτήτων που απαιτεί η αγορά εργασίας (λίγα ελληνικούλια, λίγα αγγλικούλια, στοιχεία από θετικές επιστήμες και χρήση των Η/Υ).

* Περισσότερα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί σήμερα, Δευτέρα 10 Νοεμβρίου.