Η κωμωδία αυτή, εξαιρετικά διασκεδαστική, σε αφήνει στο τέλος της με μια ευχάριστη αίσθηση που μπορεί να φθάσει και σε ευφροσύνη, ένα καθόλου αμελητέο αποτέλεσμα για τους ανθρώπους μίας χώρας σαν τη δική μας όπου το χαμόγελο και μόνον έχει εξαφανισθεί από το πρόσωπο. Άρα και για αυτόν ειδικά το λόγο αξίζει κανείς να την δει. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει ως αριστερούς ανθρώπους είναι το «αντιρατσιστικό» της μήνυμα που θέτω σε εισαγωγικά όχι διότι δεν θέλω ευθέως να αμφισβητήσω αλλά για να εκφράσω επιφυλάξεις, όπως θα το κάνω αργότερα. Η κωμωδία είναι μάλιστα επίκαιρη σε σχέση με τη κατάθεση του απαράδεκτου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Αυτό το γεγονός κατά τη γνώμη μου έπρεπε να σηματοδοτούσε μία ειλικρινή και σοβαρή συζήτηση μέσα στην κοινωνία αλλά και στην ίδια την Αριστερά για τη σχέση της με τον εθνοτικό, θρησκευτικό, φυλετικό Άλλο αλλά και αυτόν που έχει επιλέξει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα, κάτι που όμως δεν έγινε όπως συμβαίνει άλλωστε για όλα τα θέματα που απειλούν τη ραχοκοκαλιά της συντηρητικότατης ελληνικής κοινωνίας..
Η πλοκή είναι ως εξής: Οι τυπικοί καθολικοί και γκωλικοί Γάλλοι αστοί Βερνέιγ προσπαθούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι οι κόρες τους έχουν παντρευτεί έναν Άραβα, έναν Εβραίο και έναν Κινέζο, όλα παιδιά μεταναστών στο Παρίσι, έχοντας πλέον εναποθέσει τις ελπίδες τους στην νεώτερη κόρη τους για την οποίαν προορίζουν έναν νεαρό αστό, συντηρητικό, «καθαρόαιμο» Γάλλο. Όμως ο έρωτας τους παίζει ένα ακόμα παιχνίδι διότι η κόρη, ενώ τους εφησυχάζει ότι ο νέος τους γαμπρός είναι καθολικός, τους εμφανίζει ένα νεαρό Αφρικανό μετανάστη ηθοποιό. Μετά από μία σειρά απολαυστικών ευτράπελων που επικεντρώνονται στα αμοιβαία ρατσιστικά στερεότυπα που χαρακτηρίζουν τις συμπεριφορές αλλά και τη γλώσσα των ηρώων με κορύφωση τη σχέση του Γάλλου με τον αφρικανό πατριάρχη, πατέρα του νεώτερου γαμπρού, η κωμωδία κλείνει με την γνωστή σύμβαση του [τέταρτου] ευτυχισμένου γάμου που αυτή τη φορά είναι θρησκευτικός προς αγαλλίαση των πιστών καθολικών Βερνέιγ.
Η εύκολη κριτική στην κωμωδία διότι η προφανέστερη είναι ότι αγνοεί και αποσιωπά την εκρηκτική κατάσταση των μεταναστών τρίτης γενιάς ειδικά στο Παρίσι, την ανεργία, εξαθλίωση που προέρχεται κυρίως από την ανεργία, το εθνοτικά και φυλετικά γκέτο στις παρυφές της λαμπερής μητρόπολης, την εγκληματικότητα και την αστυνομοκρατία και τον επιθετικό διαταξικό ρατσισμό της μεγάλης μερίδας των Γάλλων. Και οι τέσσερεις γαμπροί είναι πλήρως και με επιτυχία ενταγμένοι στον Γαλλικό αστισμό, ο Κινέζος είναι μάνατζερ σε τράπεζα, ο Άραβας δικηγόρος ενώ ο Αφρικανός παίζει σε κωμωδία του Φευντώ, ενός από τους μεγαλύτερους κωμικούς συγγραφείς στη γαλλική ιστορία. Η μόνη ενδιαφέρουσα ανατροπή βρίσκεται στον Εβραίο που εμφανίζεται ως loser στα επιχειρηματικά του σχέδια, κάτι που θα διορθωθεί με τη συνεργασία των άλλων δυο και ειδικά του δαιμόνιου Κινέζου. Άρα μία πρώτη ένσταση ως προς την ουσία του αντιρατσιστικού και συμφιλιωτικού μηνύματος είναι το ότι οι αστοί Βερνέιγ ουσιαστικά καλούνται να αποδεχτούν το δικό τους είδωλο [ο πατέρας είναι και αυτός συμβολαιογράφος] μόνον που αυτό έχει άλλο χρώμα. Βεβαίως και αυτή η αποδοχή έχει την αξία της, που δεν είναι καθόλου μικρή εφόσον θυμίζει την αξία της ανοχής και αλληλοκατανόησης στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολυπολιτισμική πραγματικότητα. Όμως η γραμμή της επιτυχημένης πάση θυσία ένταξης στο γαλλικό κατεστημένο είναι αυτό που θέτει και τους όρους της αποδοχής του Άλλου άρα και τα ερωτηματικά σε πια βάση γίνεται η συμφιλίωση. Χαρακτηριστικά, ο Άραβας συνήγορος που υπερασπίζεται νεαρούς ομόφυλους του dealers χόρτου αφενός λειτουργεί ως το ζωντανό αντιπαράδειγμα για όσους θέλουν να ξεφύγουν από το γκέτο χωρίς όμως κουβέντα για το πως τα κατέφερε. Αφετέρου, εγκαταλείπει το λειτούργημα του για να δουλεύει στην επιχείρηση που στήνει με τους συν-γαμπρούς του. Η επιχειρηματικότητα ως λύση στα οικονομικά αδιέξοδα εμφανίζεται ως καλή μάγισσα και για την ομαλή ένταξη στο γαλλικό αστισμό όσων στοιχείων δυνητικά είναι απειλητικά Το ότι η συνοχή του γαλλικού έθνους εξασφαλίζεται στο διηνεκές και στο ιδεολογικό επίπεδο αναδεικνύεται με την Μασσαλιώτιδα που απνευστί τραγουδούν στο δακρυσμένο πεθερό οι γαμπροί του. Επιχειρηματικότητα και Γαλλία. Τι μένει για να συμπληρωθεί το συμφιλιωτικό πακέτο; Ο καθολικισμός. Επομένως στα συνηθισμένα διλήμματα που θέτει το μεταναστευτικό η πρόταση της ταινίας είναι καθαρότατη: αφομοίωση του Άλλου στο σκληρό πυρήνα του αστισμού. Το ότι αυτό ούτως ή άλλως ισχύει για τους πολύ λίγους η απάντηση των πολλών, και της ταινίας, θα μπορούσε να είναι je m’ enfous [σκασίλα μου].
