Το σπίτι μου βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Ίδρυμα Νιάρχος. Εκεί πηγαίνω συχνά την κόρη μου να παίξει. Τους δυο μετανάστες μικροπωλητές τους έχω συναντήσει αρκετές φορές, στην κύρια είσοδο του ιδρύματος. Βρίσκονται εκεί, ριζωμένοι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.
Και συχνά ακούω τα παζάρια των γονέων που θέλουν να πάρουν τα φουσκωτά μπαλόνια με τις παιδικές φιγούρες:
- Πόσο κάνει το ένα;
- Πέντε ευρώ.
- Με τρία αγοράζω. Διαφορετικά, όχι.
Συχνά μου έρχεται στο νου το «επεισόδιο» στο μετρό του Συντάγματος πριν δυο χρόνια, αν θυμάμαι καλά. Ένας αστυνομικός συλλαμβάνει έναν μετανάστη που πουλά ομπρέλες, του περνάει χειροπέδες ενώ ταυτόχρονα καλεί και ενισχύσεις! Πολλοί περαστικοί που βρέθηκαν στο σημείο άρχισαν να αντιδρούν φωνάζοντας στον αστυνομικό να αφήσει τον μικροπωλητή. Ένας από αυτούς μάλιστα, μετά τη σύλληψη είπε ειρωνικά:
- Ωραία, θα κοιμηθούμε ήσυχοι το βράδυ επειδή πιάσατε το παιδί με τις ομπρέλες.
