Νέο σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακού κυοφορείται αυτή την περίοδο. Μέσα σ' έναν ταραγμένο διεθνή περίγυρο, με χαίνουσες τις πληγές της Συρίας και με την Τουρκία να ζει στο λυκόφως του νεοϊσλαμικού μεγαλείου του Ερντογάν, με την Κύπρο να προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τον νέο διεθνή ρόλο της μετά την τραπεζική καταστροφή και την Ελλάδα να συνειδητοποιεί ότι προτεραιότητά της είναι η δική της οικονομική - κοινωνική ανόρθωση, η λύση του Κυπριακού μοιάζει να εξαρτάται από νέες μεταβλητές, που καθιστούν αναγκαία, όχι βεβαίως την εκ προοιμίου συμφωνία, αλλά σίγουρα τη συζήτηση χωρίς το σύνδρομο περί "απόρριψης και ενδοτισμού", που σκληρά έχει πληρώσει ο κυπριακός λαός. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές βρίσκονται σε φάση μετάβασης και όχι εγκαθιδρυμένης ισχύος.

Οι γενικές σταθερές που προσιδιάζουν σε μια λύση δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας, με μία και αδιαίρετη κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια, παραμένουν αναγκαίες για μια βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού. Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωζώνη υπήρξε κυρίως γεωπολιτική επιλογή για την ασφάλεια της χώρας. Γι' αυτό, παρά τη δικαιολογημένη οργή των πρώτων μηνών μετά το αναπάντεχο κούρεμα των καταθέσεων, καμιά πολιτική δύναμη δεν επιμένει στην έξοδο από το ευρώ. Η ευρωπαϊκή διάσταση του Κυπριακού αποτελεί τη βασική συνιστώσα της διεθνοποίησής του.

Δεν χρειάζονται βιαστικές κρίσεις. Πρέπει να διασφαλιστεί η δυνατότητα του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, να πληροφορηθεί με επιχειρήματα τις υπό διαμόρφωση νέες ρυθμίσεις και να κρίνει κυριαρχικά με δημοψηφίσματα. Σ' αυτό το στάδιο κρίνεται η ποιότητα των πολιτικών ηγεσιών, στην Αθήνα και τη Λευκωσία, η ικανότητά τους να συνεισφέρουν στην υπέρβαση της κακοδαιμονίας που μαστίζει την Κύπρο, καθώς και του δόγματος που συνοδεύει κάθε απόπειρα λύσης, σύμφωνα με το οποίο "κάθε προηγούμενη λύση ήταν καλύτερη της νεότερης". Δέκα χρόνια μετά το σχέδιο Ανάν, απομένει να αποδειχθεί εάν υπάρχει η πολιτική βούληση για μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση. Ή αν οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν σιωπηρά συνομολογήσει τη "λύση της μη λύσης", την ντε φάκτο επικράτηση της σημερινής διχοτομικής πραγματικότητας. Δηλαδή σε γενικές γραμμές την αποδοχή των τετελεσμένων του Αττίλα.