to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

10:42 | 12.09.2020

Κοινωνία

Συνέντευξη: τι συμβαίνει με τα παιδιά των χωρισμένων γονέων;

Ερωτήσεις - επεξεργασία εικόνας: Άγγελος Καλοδούκας


Ο Νίκος Σαραφιανός είναι εκπαιδευτικός και μέλος  του φορέα κοινωνικής φροντίδας για την γονική ισότητα στην Ελλάδα. Μαζί του ο Άγγελος Καλοδούκας συζητά για τη νομοθεσία που υπάρχει και ισχύει σήμερα στην Ελλάδα για τα παιδιά των χωρισμένων γονέων. Πρόκειται για ένα νόμο του 1983, δηλαδή πριν 40 περίπου χρόνια, και τον οποίο η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι θα τον εκσυγχρονίσει καταθέτοντας νέο νόμο αυτό το φθινόπωρο.

Ο νόμος του 1983 είχε καλές προθέσεις γιατί, τότε, συνολικά το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα ήταν απαρχαιωμένο και πατριαρχικό. Ωστόσο, το ζήτημα με τα παιδιά των διαζευγμένων γονέων ήταν εκείνη την εποχή περιθωριακό. Τα διαζύγια ήταν απειροελάχιστα και αποτελούσαν κοινωνικό στιγματισμό. Τα παιδιά των χωρισμένων γονέων ήταν μια πολύ μικρή στατιστική μειοψηφία. Και φυσικά ούτε λόγος για παιδιά εκτός γάμου. Αυτά τα έλεγαν «τα μπασταρδάκια». Η σημερινή εικόνα για την Ελλάδα είναι τελείως διαφορετική. Στην Ελλάδα πραγματοποιούνται 2 διαζύγια για κάθε 5 γάμους από το 2017 και αυτή η σχέση αυξάνεται διαρκώς. Το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό. Σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο και η Πορτογαλία η σχέση είναι 7,5 διαζύγια για κάθε 10 γάμους. Επομένως, ένα μεγάλο τμήμα των σημερινών παιδιών είναι παιδιά χωρισμένων γονέων. Δεν μπορεί ένας νόμος του 1983 που δημιουργήθηκε υπό τελείως διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες να αντιμετωπίσει τις σημερινές ανάγκες των παιδιών που χρειάζονται στο πλευρό τους και τους δυο γονείς του.

Η πρακτική εφαρμογή του νόμου του 1983 οδήγησε στην καθιέρωση της αποκλειστικής επιμέλειας για τα χωρισμένα παιδιά. Δηλαδή, μόνο ο ένας γονέας (στην Ελλάδα, συνήθως η μητέρα) αποφασίζει για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την ανατροφή ενός παιδιού. Ο άλλος γονέας (συντριπτικά για την Ελλάδα, ο πατέρας) μετατρέπεται σε περιστασιακό επισκέπτη του ίδιου του τού παιδιού. Ο γονέας που δεν έχει την αποκλειστική επιμέλεια στο μόνο που μπορεί να ελπίζει με βάση το νόμο στην Ελλάδα, είναι βόλτα με το παιδί του 1,30-3 ώρες δυο φορές τη βδομάδα. Αν το παιδί είναι κάτω των τριών ετών (ή και μεγαλύτερο) θα παίρνει το παιδί του κάθε 15 μέρες για μια Κυριακή ή Σάββατο για 5-6 ώρες επιπλέον. Όταν μεγαλώσει το παιδί, το μόνο που του δίνεται είναι μια ή δυο διανυκτερεύσεις κάθε 15 μέρες, ένας μήνας το καλοκαίρι και από 7-15 μέρες Χριστούγεννα και Πάσχα. Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος αυτός είναι τουλάχιστον ελλιπής για τη δόμηση γονικών σχέσεων.

Αυτό δεν ωφέλησε καθόλου τις χωρισμένες μητέρες. Ο νόμος του 1983 δεν επέβαλε τη μητέρα ως έχουσα το αποκλειστικό δικαίωμα στην επιμέλεια των παιδιών. Αναφερόταν «στον καταλληλότερο». Ωστόσο αυτό ήταν γενικό και αφηρημένο. Οι δικαστές που δίκαζαν τις οικογενειακές διαφορές ούτε εξιδεικευμένοι ήταν (ούτε και τώρα είναι), δίκαζαν με βάση την απλή πατριαρχική άποψη: η ανατροφή και η καθημερινή ενασχόληση με τα παιδιά είναι υπόθεση γυναικεία, ο άνδρας υπάρχει μόνο για να πληρώνει τους λογαριασμούς και να επιβλέπει. Με την πάροδο του χρόνου αυτό έγινε αρχικά συνήθης πρακτική και μετά καθεστώς. Στη γυναίκα έπεσαν όλα τα βάρη για την ανατροφή των παιδιών της.

Σήμερα κοινωνικοί φορείς, σύλλογοι ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και ο Συνήγορος του Πολίτη ζητούν τον εκσυγχρονισμό του νόμου. Την παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη εδώ:

Επίσης αναλυτική παρουσίαση υπάρχει σε δυο άρθρα της εφημερίδας «Η Αυγή»:

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)