Ο χρόνος, ένα τερατώδες εκκρεμές που οι ταλαντώσεις του διασκορπίζουν σχέδια, επιθυμίες, όνειρα, επιδιώξεις. Μια κλεψύδρα που αδειάζει. Φθορά. Σωματική αδυναμία, η βούληση που σε εγκαταλείπει. Μια ζωή ψάχνεις να βρεις το νόημα. Όσο το βρίσκεις, τόσο αυτό απομακρύνεται. Μια χίμαιρα που σε στοιχειώνει. Η επανάσταση, οι φίλοι, οι έρωτες, η δημιουργία οικογένειας, να κάνεις παιδιά, η αναζήτηση ενός απάνεμου λιμανιού, ο φόβος της μοναξιάς. Στόχοι που βάζεις, στόχοι που σε καταπίνουν.
Μένεις μόνος και όρθιος στην εσωτερική σου σκηνή και αναρωτιέσαι: άξιζε; Είχαν κάποιο νόημα όλα αυτά;
Η απάντηση είναι καταφατική αν μπορέσεις να διασώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τις αξίες που δεν πρόδωσες, τους ανθρώπους που αγάπησες, τον ελεύθερο χώρο που εσύ δημιούργησες για σένα και τους γύρω σου, την ελπίδα που ακόμα φωτίζει το δρόμο σου. Οι γύρω σου δεν βλέπουν μόνο το χρόνο που σε χαράκωσε. Βλέπουν όσα κουβαλάς, την αντοχή, την επίμονη θέληση το ταξίδι της ζωής να συνεχιστεί.
Η κλεψύδρα του προσωπικού σου χρόνου αδειάζει μέρα τη μέρα. Αλλά τώρα πια το γνωρίζεις: οι μόνοι χαμένοι, είναι αυτοί που τα παρατάνε. Κοίτα μπροστά. Κανείς, απολύτως κανείς, δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που βρίσκεται μέσα σου.
Υπάρχει το θάρρος, η ελεύθερη επιλογή, η αξιοπρέπεια, η διαρκής αναζήτηση του νοήματος σε ένα κόσμο που εγγενώς δεν έχει κανένα νόημα. Ο θάνατος και η τελική εκμηδένιση όλων των πράξεων και επιθυμιών μας είναι αναπόφευκτα. Δεν έχει κανένα νόημα η υστεροφημία, να μείνουμε στην Ιστορία όπως το αποτύπωμα ενός χεριού σε λιωμένο κερί. Εμείς δεν θα είμαστε εδώ. Αυτό που έχει σημασία για μας είναι όσο είμαστε εδώ, σε αυτόν τον κόσμο, να είμαστε παρόντες και όρθιοι. Να βρούμε την αγάπη και το νόημα, ένα νόημα που το κοινοποιούμε στους γύρω μας, στους δικούς μας ανθρώπους, προσπαθώντας να του δώσουμε σάρκα και οστά μέσα από τη δράση μας στην κοινωνία των ανθρώπων. Η αναζήτηση, το ταξίδι μέχρι την τελευταία μας ανάσα, είναι αυτό καθαυτό το νόημα. Άλλο νόημα δεν υπάρχει.
