ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ του σ. ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗ
Πριν από λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας ένας εξαίρετος σύντροφος, ένας πολύ καλός φίλος, ένας θαυμάσιος Άνθρωπος, ο χημικός, συνταξιούχος εκπαιδευτικός Θόδωρος Μουρατίδης.
Ο Θόδωρος ήταν ένα από εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν μεγάλωσαν και μορφώθηκαν μακριά από την πατρίδα αφού η σκληρότητα των νικητών του εμφυλίου ανάγκασε τους γονείς του να συνεχίσουν την ζωή τους στην Τσεχοσλοβακία.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975 σε ηλικία 22 χρονών μαζί με τον αδελφό του Αντρέα, το Μπράχο όπως τον έλεγε και συνέχισε τις σπουδές του στο χημικό τμήμα του Α.Π.Θ από όπου και απεφοίτησε το 1979.
Άνθρωπος με βαθιές αριστερές πεποιθήσεις, εντάχθηκε αρχικά στο Κομμουνιστικό κόμμα και αργότερα στον Συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ από τις γραμμές του οποίου αγωνίστηκε μέχρι τον πρόσφατο θάνατό του. Η επιθυμία ήταν να εργαστεί στη βαριά βιομηχανία. Όταν είδε πωςαυτό στην Ελλάδα ήταν από δύσκολο έως αδύνατο λόγω της ανυπαρξίας χημικών βιομηχανιών, διορίστηκε ως καθηγητής στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εκεί γρήγορα διαπίστωσε πως οι υποδομές και η οργάνωση της εκπαίδευσης υστερούσαν σχετικά με αυτές που είχε γνωρίσει στην Τσεχοσλοβακία και οργανώθηκε αμέσως στο συνδικαλιστικό κίνημα στη προοπτική της βελτίωσής της για το καλό των μαθητών και της κοινωνίας. Πάντα με επιχειρήματα και με θέσεις βρέθηκε μπροστά στους αγώνες, στις κινητοποιήσεις,στις συγκεντρώσεις, στις πλατείες.Παρουσιάζονταν πρώτος έφευγε τελευταίος.
Υπήρξε μέλος του Διοικητικού συμβουλίου της Ε.Λ.ΜΕ Ημαθίας το 1987-88.
Όταν αναγκάστηκε πριν από 25 χρόνια (!) να μπει στην αιμοκάθαρση, στον τεχνητό νεφρό, αντιμετώπισε την κατάσταση με μοναδική γενναιότητα, στωικότητα και αισιοδοξία σαν αγωνιστής που ήταν όλα του τα χρόνια.
Λειτουργούσε ως εμψυχωτής και πρότυπο για όλους τους ασθενείς της αιμοκάθαρσης και τους μεταμοσχευμένους και βιώνοντας ως φυσιολογικός άνθρωπος αντικείμενο θαυμασμού για εμάς τους φίλους του.
Διετέλεσε πρόεδρος, από το '98 μέχρι το '02 και γραμματέας του συλλόγου νεφροπαθών Βέροιας.
Στον αγώνα του αυτό είχε δίπλα την σύντροφο της ζωής του Κική Σιδηροπούλου (Συντρόφισσά του και στο ΣΥΡΙΖΑ), που τον στήριξε με όλη τη δύναμη της ψυχής της και την αγάπη των τριών εξαιρετικών αγοριών του.
Συμμετείχε στους πανευρωπαϊκούς αγώνες νεφροπαθών το 2000 στην Αθήνα και πήρε χρυσό και αργυρό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος και στο δρόμο των 60 μέτρων, καθώς και στους αντίστοιχους αγώνες το 2002 στη Βουδαπέστη. Συμμετείχε το 2005 στους παγκόσμιους αγώνες μεταμοσχευμένων στον Καναδά και κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην επιτραπέζια αντισφαίριση, όπως και το 2007 στους αντίστοιχους αγώνες στη Ταϊλάνδη που κατέλαβε και πάλι την τρίτη θέση.
Αγαπούσε τη ζωή, την οικογένειά του, τους συντρόφους του και τη θάλασσα που του είχε λείψει τόσο πολύ στα νιάτα του.
Διάβαζε ανελλιπώς την «Αυγή» της οποίας υπήρξε και e-συνδρομητής στην περίοδο του κορονοϊού.
Ο μεγάλος καημός και το πάθος του ήταν η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Καταλάβαινε τις δυσκολίες της κυβερνητικής ευθύνης, αντιμετώπιζε με επιχειρήματα τις κριτικές άλλων συντρόφων για συμβιβασμούς και διέθετε απόθεμα εμπιστοσύνης και προσδοκιών για τα κυβερνητικά μέτρα της Αριστεράς που ενίσχυαν τους αδύναμους και τους άνεργους.
Φίλε και σύντροφε Θόδωρε, θα σε θυμόμαστε όλοι για τις τεκμηριωμένες αριστερές σου ιδέες που πάντα με ήπιο τρόπο τις έθετες προς συζήτηση και διερεύνηση, για την άπλα της καρδιάς σου, για την άδολη συντροφικότητά σου, για το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό σου και για το πηγαίο και τρανταχτό σου γέλιο. Σου χρωστάμε ένα πολιτικό μνημόσυνο στη Βέροια.
Οι φίλοι και σύντροφοί σου από την Ημαθία
