Όσο πεισματικά και ανεύθυνα σπρώχνεις στη λήθη βιώματα και ιστορία πρόσφατη και παλαιότερη που σε αφορά, τόσο είσαι καταδικασμένος να την ξαναζήσεις. Ξανά, λοιπόν, επίκαιρη η παραπάνω δικαιωμένη διαχρονικά ρήση, με την ουσία της οποίας φλερτάρει σήμερα και ένα κομμάτι της δικής μας Αριστεράς.
Ένα συνέδριο σε μια δύσκολη εντός και εκτός της χώρας εποχή. Η πυορροούσα πληγή που ονοματίζεται κυβέρνηση της ΝΔ, έχει αποδειχτεί από τις μέχρι τώρα πολιτικές της ότι είναι ο πρώτος και μεγαλύτερος κίνδυνος για τα λαϊκά κεκτημένα, το ελπιδοφόρο αύριο του τόπου, τις λαϊκές ελευθερίες, την ίδια τη Δημοκρατία. Κι αυτοί ακόμη οι συντηρητικοί και οι εν γένει δεξιοί συμπολίτες μας δεν διαφωνούν σε ένα σημαντικό μέρος τους πια για την άμεση αναγκαιότητα απομάκρυνση της από την διακυβέρνηση της χώρας.
Εκ των πραγμάτων το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αξία αφού η επικύρωση η και διαμόρφωση σε ορθότερη κατεύθυνση κάποιων από τις θέσεις του, αποκτά και ένα ευρύτερο ακροατήριο πέραν αυτού της Αριστεράς. Ένα ακροατήριο το οποίο αναζητά και πάλι την ελπίδα και την προοπτική χάραξης ενός άλλου δρόμου ριζικά αντίθετου αυτού του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Ένα ακροατήριο που σήμερα πελαγοδρομεί στα λιμνάζοντα νερά μιας ακραία τοξικής μαύρης προπαγάνδας και αναζητά με αγωνία μια χαραμάδα φωτός και διεξόδου από την ακροδεξιά πολιτικοκοινωνική κόλαση.
Παρά την κρισιμότητα των στιγμών και την ιδιαίτερη ανάγκη δημιουργίας ουσιαστικά μιας εικόνας συντεταγμένης πολιτικής συλλογικότητας, ενωμένης κυριολεκτικά, που οδεύει σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες στη κορυφαία δημοκρατική της διαδικασία, κάποια μέλη της και μάλιστα πρώτης γραμμής θεωρούν τις όποιες ενστάσεις και διαφωνίες τους με προτάσεις και συνεδριακές θέσεις, προτεραιότητα αδιαπραγμάτευτη και επείγουσα, αναγορεύοντας τες σε υπαρξιακό για τον πολιτικό μας φορέα ζήτημα.
Είναι περιττό φυσικά να τονίσει κανείς ότι αφού διανύουμε προσυνεδριακή περίοδο, οι συζητήσεις, οι αντιπαραθέσεις –ακόμη και οι έντονες– η τεκμηριωμένη αμφισβήτηση, η κατάθεση προτάσεων και οι διαφορετικές προσεγγίσεις, ήταν και θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Όπως και κανείς δεν μπορεί αναίτια να καταφεύγει ελαφρά τη καρδία και ανεύθυνα στην δαιμονοποίηση ατόμων η και ομάδων με τις ίδιες απόψεις, γιατί τυχαίνει να μη συμφωνεί με αυτές.
Εδώ όμως είναι το κομβικό σημείο και η διαχρονική παθογένεια της Αριστεράς, στην πρόσφατη και στη παλαιότερη διαδρομή της. Ότι το θέμα της διαφοροποίησης, της διαφωνίας μετά και τις αποφάσεις του συνεδρίου, δεν περνούν σε δεύτερη μοίρα δίνοντας χώρο και προτεραιότητα στην υλοποίηση όσων συμφώνησε η πλειοψηφία, αλλά αυτές μετατρέπονται από την μειοψηφία σε οχυρό, σε σημαία που η έστω και μερική υποστολή της παίρνει προδοτικά χαρακτηριστικά για αυτούς.
Είναι τότε που υποχωρεί ασυναίσθητα η συντροφική αλληλεγγύη, τότε που οι άλλοι οι σύντροφοι, οι διαφωνούντες με αυτού του είδους τις εμμονές και τις τακτικές διαιώνισης μιας άκαρπης και βασανιστικής αντιπαλότητας, αναγορεύονται σε πολιτικούς αντιπάλους. Είναι τότε που ομάδες και τάσεις μετατρέπονται σε κόμματα εντός του κόμματος, σε φράξιες των γκρίζων πολιτικά περιόδων της Αριστεράς. Σε φράξιες και άχαρη εσωτερική αντιπολίτευση, με βαρύ το πολιτικό τίμημα για το κόμμα.
Δεν είναι μακριά οι καιροί όπου ανάλογα βιώματα απογοήτευσης και πίκρας βίωσε η αδικαίωτη κομματική βάση στον Συνασπισμό της Αριστεράς. Στον Συνασπισμό της Ανανεωτικής πτέρυγας, του Αριστερού ρεύματος, των προεδρικών και αντιπροεδρικών, με τα αξέχαστα γνωστά αποτελέσματα. Πρωταγωνιστές μίας ανερμάτιστης και πολιτικά αυτοκτονικής τακτικής εκείνη την εποχή, όπως ο επικεφαλής του τότε Αριστερού ρεύματος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, που διέπρεψε στις εσωκομματικές εκείνες μεθοδεύσεις και την πολιτική καμαρίλα. Αδικώντας πάνω από όλα πρώτα τον εαυτό του και τη μεγάλη αγωνιστική διαδρομή του στην Αριστερά.
Σήμερα να υπάρχουν μέλη και στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που ζήλωσαν την πορεία και τις επιλογές του Παναγιώτη; Δεν ξεχνάμε, γιατί καήκαμε στο χυλό και σήμερα φυσάμε τη γιαούρτι.
