Κείμενα των: Βαγγέλη Καραμανωλακη, Αριστείδη Καλάργαλη, Γιώργου Μαυρογιώργου, Ιωάννας Μεϊτάνη, Rob Urie, Jelani Cobb, Νώντα Αντωνάκη, Χρηστού Χατζηιωσήφ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Αθηνάς Αθανασίου, Βασίλη Δρουκόπουλου, Γιώργου Αγγελόπουλου

Από τον «έντιμο» στον «αναγκαίο» συμβιβασμό. Μια πρωτότυπη παράσταση που τη λένε «διαπραγμάτευση». Ο Χρήστος Χατζηιωσήφ σχολιάζει την διαπραγμάτευση με τους δανειστές και τα πιθανά αποτελέσματα της. «Έχει γίνει εντελώς σαφές ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης --είτε υπάρξει συμφωνία είτε επέλθει ρήξη-- θα απέχει πολύ από τους αρχικούς στόχους της ελληνικής κυβέρνησης. Η πολιτική ευθύνη για αυτήν τη διαγραφόμενη αποτυχία ανήκει στην κυβέρνηση. Θεωρώ ότι οι αρχικές θέσεις της κυβέρνησης ήταν ορθές και η στάση της έντιμη. Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης ήταν να πείσει τους δανειστές να συμφωνήσουν σε μια λύση που θα ελάφρυνε το ελληνικό χρέος με μία μέθοδο που δεν θα τους υποχρέωνε να καταγράψουν λογιστικές απώλειες, όπως θα γινόταν στην περίπτωση ενός κλασικού κουρέματος. Το λάθος αυτής της προσέγγισης συνίστατο στο ότι οι απόψεις των δανειστών δεν απέρρεαν από εσφαλμένες θεωρίες και ιδεοληψίες, αλλά από συγκεκριμένη αντίληψη για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Η συμφωνία που μπορεί να συναφθεί ή η ρήξη δεν θα αποτελέσουν το Τέλος της Ιστορίας και σε κάθε περίπτωση θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε όλοι μας τα νέα προβλήματα. Η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αφήσει να χαθεί επικοινωνιακά το νόημα του εκλογικού αποτελέσματος της 25ης Ιανουαρίου, προσπαθώντας να εξωραΐσει τη νέα συμφωνία. Και το νόημα ήταν ότι η προηγούμενη πολιτική αποδιάρθρωσε την κοινωνία, γι’ αυτό οι πολίτες καταψήφισαν αυτούς που την υλοποίησαν.»

Σαΐτες στα χέρια των παιδιών… Γράφει ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την αντιφασιστική νίκη. «Να γιορτάσουμε λοιπόν την επέτειο. Σαν μια γιορτή που θυμίζει τα όσα υπέφερε αυτή η χώρα και ο λαός της από τον φασισμό. Κυρίως, όμως, ας μιλήσουμε για το σχολείο και την ιστορία. Γιατί ό,τι και να διδάξουμε, όσες ταινίες για το Άουσβιτς και όσα φυλλάδια για τις ναζιστικές φρικαλεότητες να μοιράσουμε δεν φτάνουν. Όσο η σχολική ιστορία αποτελεί καταφύγιο βεβαιοτήτων, όσο παραμένει διδακτική και φρονηματιστική, θα είναι μια ανιαρή, απονεκρωμένη διαδικασία. Και όσο εμφανίζεται αποκομμένη από το σήμερα, όσο δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται --και ως μέσο καταπίεσης, διχασμού, αλλοτρίωσης, μίσους για τον άλλον--, τόσο πιο αναξιόπιστοι γινόμαστε. Πώς να μιλήσεις για τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη αν δεν πεις ότι η εναντίωση στην καταπίεση και την αδικία, η αντίσταση στον φασισμό είναι αξία που σημαδεύει τις ζωές μας; Αν η ιστορία δεν είναι κριτική σκέψη, νηφάλια και αναστοχαστική προσέγγιση, ανοιχτός διάλογος με το χθες και το σήμερα, πώς μπορούμε να μιλήσουμε για όσα έγιναν, προσελκύοντας το ενδιαφέρον όσων μας ακούνε;»

Η Αντιφασιστική και Αντιπολεμική Κίνηση Λέσβου (1934). Η ιστορία των δύο οργανώσεων από τον Αριστείδη Καλάργαλη. «Την άνοιξη του 1934 δημιουργήθηκε η Πανελλαδική Αντιφασιστική Κίνηση και τον Μάιο η Αντιφασιστική Οργάνωση Λέσβου, καθώς και η Αντιπολεμική Οργάνωση Νέων Λέσβου. Και οι δύο οργανώσεις δημοσίευσαν προκηρύξεις στις εφημερίδες της Λέσβου καλώντας τους νέους και όλους τους πολίτες της Λέσβου να ενωθούν, ώστε να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση δικτατορίας στην Ελλάδα. Επικεφαλής ήταν δυο σημαντικοί διανοούμενοι της Λέσβου: ο Στρατής Παπανικόλας και ο Μανώλης Βάλλης. Και οι δυο ήταν αρχικά δάσκαλοι και κατόπιν δημοσιογράφοι. Ο Παπανικόλας εξέδωσε τον ανεπανάληπτο σατιρικό Τρίβολο και ο Βάλλης ήταν συνεκδότης του σημαντικότερου λογοτεχνικού περιοδικού της Λέσβου, όλων των εποχών, της Χαραυγής και έπειτα διευθυντής της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος.»

Ναι, στα πειραματικά και στα Πρότυπα. Μια άλλη πρόταση από τον Γιώργο Μαυρογιώργο.«Ακόμα και ο «παιδαγωγός», καθ. Γ. Μπαμπινιώτης, στο γνωστό Λεξικό του δεν κάνει καμιά σύνδεση πρότυπου και «αριστείας». Αντιγράφω: «Πρότυπο σημαίνει κάτι που χρησιμοποιείται ως υπόδειγμα προς δημιουργία άλλων [...] ή μεταφορικά ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση».Γιατί, λοιπόν, να κρατάμε τα πρότυπα σχολεία όμηρους ενός μυωπικού κοινωνικού δαρβινισμού της αριστείας; Ποιοι «ιστορικοί λόγοι» το επιβάλλουν σήμερα; Αν υιοθετηθεί κάτι σαν αυτό που προτείνω, καταργείται ο «κλειστός κύκλος» των «καλότυχων» πρότυπων/πειραματικών σχολείων «αορίστου χρόνου» του Ν. 3966/2011 ή του νέου νόμου. Όλα τα δημόσια σχολεία «παίζουν» και δεν περιμένουν από τα «ειδικά| πρότυπα/πειραματικά... Η διάχυση έχει καλύτερες προϋποθέσεις.»

Πυροφύλαξ. Σχόλιο περί υπουργικών δηλώσεων από την Ιωάννα Μεϊτάνη. «Στις καλοκαιρινές διακοπές, πέρσι, είχαμε κατασκηνώσει σε μια παραλία. Καθώς έμπαινε ο Αύγουστος και το νησί γέμιζε, η ανοχή στο ελεύθερο κάμπινγκ άρχισε να μειώνεται. Ένα πρωί ήρθε ένας τύπος, μας ξύπνησε άγαρμπα, μας είπε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε από την παραλία. Κι αν την επόμενη μέρα ερχόταν και μας έβρισκε πάλι εδώ, είπε, τότε θα μας έκαιγε τις σκηνές.»

Η εξέγερση στη Βαλτιμόρη. Δύο κείμενα

Η οικονομική καταστροφή της Βαλτιμόρης. Βαλτιμόρη, αστυνομική βία και οικονομική δικαιοσύνη, του Rob Urie. «Το φιάσκο των ενυπόθηκων δανείων της Wall Street έπληξε γειτονιές με συγκεκριμένη φυλετική σύνθεση και ο τοπικός πλούτος μεταφέρθηκε στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ήδη πλουσίων. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση για τις «λεηλασίες» στη Βαλτιμόρη έχει επικεντρωθεί στους εξαγριωμένους πολίτες χωρίς καμία σε βάθος συζήτηση για τους λόγους που είναι εξαγριωμένοι. Οι κατασχέσεις σπιτιών στη Βαλτιμόρη ακολούθησαν το ξεφούσκωμα της αγοράς κατοικίας γιατί η Wall Street έφτιαξε τα ληστρικά ενυπόθηκα δάνεια στοχευμένα σε έγχρωμες γειτονιές. Αντί να κατηγορηθούν οι τραπεζίτες για δόλια και ληστρικά δάνεια, οι πολίτες της Βαλτιμόρης εξαναγκάστηκαν να υποστούν τις συνέπειες της τραπεζικής παρανομίας.»

Ποιος βάζει τις φωτιές, του Jelani Cobb. «Μιλήστε με ανθρώπους στη Βαλτιμόρη, το Φέργκιουσον ή το Στέιτεν Άιλαντ, και θα ακούσετε πολλές κριτικές για την αστυνομία. Ότι δεν είναι αστυνομία, αλλά το σύμβολο μιας ολόκληρης σειράς αποτυχημένων κοινωνικών πολιτικών στην εκπαίδευση, την απασχόληση, την υγεία και τη στέγαση. Το ουσιαστικό ζήτημα δεν οι τακτικές της αστυνομίας, κατά πόσον η χρήση καμερών σώματος μπορεί να μειώσει τις αυθαιρεσίες ή αν οι περιπτώσεις αστυνομικής βίας θα πρέπει να ερευνώνται από ανεξάρτητους εισαγγελείς. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι πώς πρέπει να είναι η ζωή σε μια αμερικανική πόλη. Το ζήτημα εκτείνεται πολύ πέρα ​​από τις φυλετικές παραμέτρους, αλλά η φυλετική διάσταση είναι η άμεσα ορατή.»

Οι κόκκινες γραμμές του Σταύρου Θεοδωράκη από τον Νώντα Αντωνάκη. «Η θέση του Σταύρου Θεοδωράκη είναι δύσκολη. Για όποιους λόγους κι αν κατέληξε στην απόφαση να πολιτευθεί, όσοι και όποιοι και νάταν εκείνοι που τον ενεθάρρυναν στην ιδέα να ιδρύσει πολιτικό κόμμα, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 25 Ιανουαρίου είναι υποχρεωμένος να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Το σχοινί είναι οι κόκκινες γραμμές του»

«Συνέντευξη», του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου. «Το φως στους πίνακες είναι σαν ένας κεραυνός που έχει χτυπήσει το βυθό λίγο πριν νυχτώσει. --Είναι το φως που έχω όταν ζωγραφίζω. Το φως κατεβαίνει στην αυλή και ό,τι περισσεύει, μπαίνει μέσα. --Μέσα στο εργαστήριο; --Μέσα στους πίνακες. --Η δίψα; --Η δίψα δεν μ’ ενοχλεί.» Με αφορμή την έκθεση του Ανδρέα Κασάπη Κυματοθραύστης, Πραξιτέλους 33, Αθήνα, ως τις 17 Μαΐου.

Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης Ένα σχόλιο στον Μαουρίτσιο Λατσαράτο Ομιλία στην εκδήλωση «Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης», συζήτηση με τον Maurizio Lazzarato, της Αθηνάς Αθανασίου. «Η έννοια «ανθρώπινο κεφάλαιο» απεικονίζει την επιτομή του νεοφιλελεύθερου υποκειμένου, που προέρχεται από την αντικατάσταση του εργάτη και της εργάτριας του φορντικού καπιταλισμού από τον άνθρωπο-ιδιώτη. Το να είναι κανείς οικονομικό υποκείμενο και υποκείμενο-οφειλέτης («ανθρώπινο κεφάλαιο») σημαίνει ότι πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζεται τη μείωση του εισοδήματός του/της, τις περικοπές του μισθού ή την απόλυση, τη συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών, την επισφάλεια, την ανεργία, τη φτώχεια, ως «επιχειρηματίας του εαυτού του», σύμφωνα με τη διατύπωση του Φουκώ, δηλαδή υπολογίζοντας ζημίες και οφέλη και εκπονώντας ανάλογους ισολογισμούς. Ο νέος τύπος του homo economicus δεν είναι απλώς ο «ελεύθερος» εταίρος του laissez-faire, αλλά ένα υποκείμενο απολύτως διαθέσιμο και κυβερνήσιμο μέσω της τεχνικής της πίστωσης και της οφειλής.»

ΔΝΤ: Ένοχες εμμονές και κυνικές αντιφάσεις. Γράφει ο Βασιλης Δρουκόπουλος: «Όπως έχει παρατηρηθεί), αν ένας μοναχικός ερευνητής ανακαλέσει κάποιο παλιότερο εύρημα και υιοθετήσει ένα αντίθετο, τότε η ευρύτερη απήχηση στον κόσμο μπορεί να είναι μηδαμινή. Όταν όμως ένας παγκόσμιος οργανισμός κάνει κάτι το αντίστοιχο, τότε ασφαλώς ενώ τα θύματα και οι ζημιές που προκλήθηκαν από την πρώτη εκδοχή μπορεί να μην είναι αμελητέα, αν το ΔΝΤ ή όποιος άλλος «θεσμός» συνεχίζει να επιμένει στην εφαρμογή της και να μην εκτελεί την αναθεωρημένη τότε κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να καταγγελθεί ως κραυγαλέο δείγμα κυνισμού και ανυπόκριτης ταξικής υστεροβουλίας και σκοπιμότητας.»

To ζητούμενο της δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος αναλύει τις προσδοκίες από έναν νέο νόμο για τα Α.Ε.Ι «Η κατάληξη του Ν. 4009 όπως και παλαιότερες εμπειρίες (Ν. 815/1979, πολυνομοσχέδιο 1990-91) δηλώνουν ότι οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ που δεν αναμετρώνται αποφασιστικά με τις παθογένειες της ανώτατης εκπαίδευσης δεν μακροημερεύουν. Η αναμέτρηση αυτή βέβαια δεν μπορεί να επιτευχθεί άπαξ με άνωθεν νομοθετικές παρεμβάσεις. Ο νομοθέτης οφείλει να δημιουργήσει ένα θεσμικό πλαίσιο που θα ενισχύσει τη δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων εντός των ΑΕΙ ακυρώνοντας τις δομές που δημιουργούν παθογένειες. Η επίκληση της επαναφοράς της δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο συνιστά άλλωστε προγραμματικό στόχο του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων που καταθέτει αυτές τις μέρες πρόταση νόμου για την οργάνωση των ΑΕΙ.»