Απανθρωπιά, φρίκη, κτηνωδία. Ποια λέξη μπορεί άραγε να χωρέσει τη βία μιας στιγμής που δεν χωράει στον ανθρώπινο νου; Μια εν ψυχρώ δολοφονία, που δεν θα έφτανε στα πρώτα θέματα των ειδήσεων αν δεν υπήρχε υλικό από κάμερα ασφαλείας, καθώς η αρχική ερμηνεία της εταιρείας -«δεν φέρει ευθύνη το πλοίο»- και των διαρροών στα ΜΜΕ περί ανθρώπου που «έπεσε στη θάλασσα πηδώντας στον καταπέλτη» θα μετατρεπόταν σε «αλήθεια».

Στη μακραίωνη ιστορία της ναυτοσύνης στην Ελλάδα υπήρχε πάντα ένας απαράβατος ηθικός και αξιακός κανόνας, που σήμερα διέπει το διεθνές Ναυτικό Δίκαιο: η υποχρέωση της διάσωσης ανθρώπου στη θάλασσα. Η εγκατάλειψη ναυαγού συνιστούσε ύβρη.

Το βράδυ της Τρίτης στο λιμάνι του Πειραιά υπήρξε σωρεία παραβιάσεων των κανόνων ναυσιπλοΐας και ασφάλειας από τον καπετάνιο και το πλήρωμα του «Blue Horizon». Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά στη βία και στην εξαφάνιση κάθε ψήγματος ανθρωπιάς πάνω στον καταπέλτη του πλοίου. Καμία ερμηνεία, καμία εξήγηση δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Αντώνης Καρυώτης έπρεπε σήμερα να είναι στην Κρήτη, στο σπίτι του, στην οικογένειά του, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου του, που από χθες θρηνεί.

Η βία, ο θυμός και ο ανορθολογισμός έχουν ριζώσει βαθιά στην κοινωνία. Το τέρας είναι πια στον διπλανό μας, νιώθουμε την ανάσα του στον σβέρκο μας. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι σενάριο για επεισόδιο του «Black mirror», όμως είναι δυστυχώς η πραγματικότητα.

Δίπλα στην αποκτήνωση και στον πραγματικό εκφασισμό, οι ευθύνες ενός κράτους θεατή. Αν το Λιμενικό ήταν, όπως υποχρεούτο, στο σημείο, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Η κυνική δήλωση του υπουργού Ναυτιλίας Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη αποτελεί ακόμα μία ψηφίδα στο ψηφιδωτό του αδιανόητου. Ίσα το θύμα με τους θύτες. Ποιος ξέρει; Ίσως η διατήρηση του καλού προφίλ της εταιρείας να αξίζει περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή. Πόσο σκοτάδι χωράει στον ορίζοντα;