Η σφοδρή σύγκρουση το 2011-2014 με αφορμή τον νόμο Διαμαντοπούλου μεταξύ Πανεπιστημίων και κυβέρνησης ήταν μια σύγκρουση σε πολιτική βάση και με ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Οπως ήταν φυσικό, η απόπειρα νεο-φιλελευθεροποίησης του ευαίσθητου χώρου της ανώτατης εκπαίδευσης προσέκρουσε στη σθεναρή αντίδραση των Πανεπιστημίων. Οι διορισμένες διοικήσεις, οι αυταρχικές δομές και η λειτουργία με νόμους αγοράς μπορεί να εξασφαλίζουν αποδοτικότερη παραγωγή στη βιομηχανία, δεν συνάδουν όμως με την πνευματική φύση της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και της έρευνας.
Αν η ιστορία σταματούσε εδώ, θα μιλούσαμε για μια υγιή σύγκρουση κυβέρνησης – κοινωνίας στη βάση πολιτικών και ιδεολογικών αρχών. Ομως η σύγκρουση εξετράπη και συνεχίστηκε με τρόπο αήθη. Ο γράφων, πρύτανης τότε του ΑΠΘ και εξ αυτών που είχαν πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του ακαδημαϊκού χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης, δέχτηκε έναν απίστευτης έντασης πόλεμο λάσπης από τα τότε φιλοκυβερνητικά μέσα.
Πρωτοσέλιδα και πηχυαίοι τίτλοι παρουσίαζαν μια κατάσταση δήθεν φαύλης διοίκησης στο ΑΠΘ, κατασκευάζοντας σκάνδαλα διασπάθισης δημόσιου χρήματος και σπάταλης ζωής, με χρυσές τουαλέτες και ακόμη πολλά... κίτρινα και εντελώς αναπόδεικτα.
Δεν υπάρχει σήμερα η παραμικρή αμφιβολία ότι μόνο μία εξ αυτών των κατηγοριών να είχε αποδειχθεί αληθής, θα ήταν αρκετή για την παραδειγματική καταδίκη τού τότε πρύτανη.
Ομως η Δικαιοσύνη στάθηκε στο ύψος της, βάζοντας τις υποθέσεις στο αρχείο και αποκαλύπτοντας τον εκ πολιτικής προθέσεως απροκάλυπτα ψευδή και συκοφαντικό χαρακτήρα όλων των καταγγελιών.
Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά σήμερα είναι παρελθόν. Η πρόσφατη ανακοίνωση της Ν.Δ., όμως, η οποία ως αξιωματική αντιπολίτευση αυτή τη φορά ζητά την παραίτηση του σημερινού προέδρου της Αττικό Μετρό Α.Ε. και πρώην πρύτανη του ΑΠΘ, στηριζόμενη και πάλι σε δημοσιεύματα φιλικών της και πάλι εφημερίδων, μας επαναφέρει στη ζοφερή πραγματικότητα.
Η Ν.Δ., έχοντας μεταλλαχθεί σε ένα υβρίδιο ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού, αφήνει πίσω της τις αρχές τού πάλαι ποτέ αστικού κόμματος και με ένα μείγμα εκδικητικής μανίας, τυφλού αντιπολιτευτικού μένους και δίψας για εξουσία, δεν διστάζει να επιδοθεί σε πολιτικές διώξεις για την ηθική εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Μεταξύ άλλων και εναντίον του πρώην πρύτανη, ο οποίος σήμερα, ως πρόεδρος της Αττικό Μετρό Α.Ε., βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή της προσπάθειας για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, μέσα από την ολοκλήρωση μεγάλων έργων υποδομής· τα οποία στο παρελθόν είχαν βαλτώσει επί κυβέρνησης Ν.Δ…
Αφορμή της πολιτικής δίωξης αυτή τη φορά υπήρξαν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία ο πρώην πρύτανης διώκεται ποινικά γιατί, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της Ν.Δ., «μεθόδευσε την αγορά κτιρίου για το ΑΠΘ με καπέλο 9 εκατομμύρια ευρώ…».
Πόσα ψέματα χωρούν σε μία ανακοίνωση;
Ψέμα πρώτο: Πρόκειται για υπόθεση που βρίσκεται στο πρώιμο στάδιο της προδικαστικής διερεύνησης. Για την οποία η Ν.Δ., παρακάμπτοντας το έργο της Δικαιοσύνης, προδικάζει το αποτέλεσμα και αποδίδει ευθύνες που δεν περιγράφονται ούτε στη δικογραφία.
Ψέμα δεύτερο: Ασκήθηκαν διώξεις σε 10 στελέχη του ΑΠΘ που φέρεται να εμπλέκονται στην υπόθεση. Στα δημοσιεύματα και στην ανακοίνωση της Ν.Δ. αναφέρεται μόνο το όνομα του τότε πρύτανη, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως το κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης.
Ψέμα τρίτο: Πρόκειται για μια υπόθεση στην οποία η εμπλοκή τού τότε πρύτανη είναι καθαρά τυπική, ως εκ του θεσμικού του ρόλου. Ολες οι διαδικασίες που προβλέπονται από τον νόμο υλοποιήθηκαν εξ ολοκλήρου από τα όργανα του ΑΠΘ, στα οποία είχαν μεταφερθεί οι σχετικές αρμοδιότητες από τον πρύτανη με ΦΕΚ. Επιπλέον, όλοι οι προβλεπόμενοι δημόσιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί εξέτασαν και επιβεβαίωσαν τη νομιμότητα διαδικασίας και απόφασης. Ουδεμία ανάμειξη του τότε πρύτανη στην υπόθεση προκύπτει από πουθενά.
Ψέμα τέταρτο: Η τελική αγορά του κτιρίου έγινε όχι από τις διωκόμενες αλλά από τις επόμενες πρυτανικές αρχές. Ο σημερινός πρύτανης, μάλιστα, κατά δήλωσή του, αφού εξέτασε τη νομιμότητα των διαδικασιών και «τα βρήκε όλα εντάξει», προχώρησε στην αγορά του συγκεκριμένου ακινήτου. Ο σημερινός πρύτανης, επί της διοίκησης του οποίου αγοράστηκε τελικά το επίδικο ακίνητο, δεν συμπεριλαμβάνεται πάντως στους διωκόμενους. Ούτε, βεβαίως, ζητήθηκε η παραίτησή του από κανέναν. Είναι γνωστή άλλωστε η αλληλεγγύη της Δεξιάς για τα… δικά της παιδιά.
Η σημερινή Ν.Δ. συνεχίζει τον κατήφορο της ηθικής εξόντωσης των πολιτικών της αντιπάλων με κατασκευασμένες ιστορίες, με ψέματα και συκοφαντίες.
Μόνο που το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Οπως οι σκευωρίες έπεσαν και η αλήθεια έλαμψε σε όλες τις υποθέσεις οι οποίες κατασκευάστηκαν μέχρι σήμερα για να εξοντωθεί ο μη αρεστός στη Ν.Δ. πρώην πρύτανης, έτσι θα συμβεί και τώρα, με την πολιτική δίωξη που έστησαν για τον μη αρεστό στη Ν.Δ. πρόεδρο της Αττικό Μετρό. Ο οποίος στο μόνο αδίκημα στο οποίο υπέπεσε –και το οποίο φαίνεται να ενοχλεί πολύ την αξιωματική αντιπολίτευση– είναι αυτό της ολοκλήρωσης των έργων που εκείνη ως κυβέρνηση δεν είχε καταφέρει να υλοποιήσει.
* Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι καθηγητής ΑΠΘ, πρόεδρος της Αττικό Μετρό Α.Ε.
