«Εργαζόμαστε 15 ώρες τη μέρα και τρώμε φαγητό ακατάλληλο ακόμη και για γουρούνια και σκύλους. Είμαστε αναγκασμένοι να εργαζόμαστε σαν βόδια». Αυτό ήταν το σημείωμα φυλακισμένου εργάτη που βρήκε ραμμένο στο made in China ρούχο που αγόρασε μια Ιρλανδή. Αν και η γνησιότητα του σημειώματος δεν έχει επιβεβαιωθεί, οι απάνθρωπες εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν εκατομμύρια εργάτες στην Κίνα δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια στο να πρόκειται για κακόβουλο αστείο. Πρόσφατη είναι, άλλωστε, η είδηση για υπαλλήλους κινεζικής εταιρείας -και όχι καταδίκων σε φυλακές- που αυτοκτονούσαν γιατί δεν άντεχαν το καθεστώς κάτω από το οποίο εργάζονταν. Αυτή η ραμμένη... κραυγή SOS ενός φυλακισμένου που δουλεύει καταναγκαστικά αποτελεί σήμα κινδύνου για τους εργαζόμενους -όχι μόνο τους χειρώνακτες- σε όλο τον κόσμο.
Πριν από μια δεκαετία φάνταζε ως μια αποτρόπαια, αλλά μακρινή πραγματικότητα που αφορούσε κάποιους άλλους, όχι εμάς, τους Ευρωπαίους. Ήμασταν οι χορτάτοι που κατανάλωναν υψηλή δυτική τεχνολογία με χαμηλό ασιατικό εργατικό κόστος. Ήμασταν εμείς που είχαμε καλό μισθό, αυτοκίνητο-α, σπίτι και εξοχικό, καλή μόρφωση, ασφαλιστική και ιατρική κάλυψη, προοπτικές ενός ακόμη καλύτερου αύριο για εμάς και την οικογένειά μας. Η τεράστια μεσαία τάξη των δυτικών μεγαλουπόλεων που "έπινε νερό" στο όνομα του καπιταλισμού και της άρχουσας τάξης που έβγαζε τόσα πολλά, ώστε μοίραζε αρκετά και σε αυτήν.
Η γενιά που ζούσε καλύτερα από τους πατεράδες της. Που πίστευε ότι τα πράγματα πάνε καλά και ευελπιστούσε, περίπου μεταφυσικά, ότι τα παιδιά της θα ζήσουν ακόμη καλύτερα, ακόμα κι αν γνώριζε ή ψυχανεμίζονταν ότι (συν)υπάρχει ένα ολόκληρο παράλληλο (ή μήπως κάθετο) σύστημα με λαμόγια "γκόλντεν μπόις", "κολλητούς" μάνατζερς, τραπεζο-αγορές τοτέμ και Οίκους - ιερείς του ανταγωνισμού που αξιολογούν με το χρώμα του χρήματος, δοξάζοντας το κέρδος ως θεό της μετανεωτερικής εποχής.
Νιώθαμε πετυχημένοι, καταναλώνοντας βιοτικό επίπεδο που κόβει χρόνια από το "οικολογικό αποτύπωμα" των επόμενων γενεών και βγάζει από την ασιατική μύγα ξίγκι. Τζογάροντας το παρόν και το μέλλον ολόκληρων επιχειρήσεων, κρατών, κοινωνιών, κερδοσκοπώντας, εκβιάζοντας και χρεοκοπώντας κάποιους άλλους, αρκεί να είναι μακριά από εμάς.
Χτυπάγανε οι καμπάνες, αλλά δεν τις ακούγαμε, γιατί ήταν στην άλλη πλευρά ή την κάτω πλευρά της γης. Ή ακόμα χειρότερα, θεωρούσαμε ότι για κάποιους άλλους χτυπάνε. Για αυτούς τους άλλους που σήμερα έφτασαν στο σημείο να γράφουν SOS στις φόδρες των προϊόντων που παράγουν.
Σήμερα, λοιπόν, που αυτοί, οι κολασμένοι της γης, έχουν φτάσει στο "απονενοημένο διάβημα", εμείς βρισκόμαστε στην αρχή ή στο μέσω μιας πορείας που είναι στρωμένη με Μνημόνια, λιτότητα, ελαστικές μορφές απασχόλησης, με λίγα ή καθόλου δικαιώματα, κόκκινα δάνεια, παιδεία και Υγεία για λίγους με γεμάτο πορτοφόλι. Διαβαίνουμε την κρίση ενός οικονομικού συστήματος που πέφτει με αυταρχισμό στα κεφάλια μας, ιδιοποιείται την αξία της εργασίας και των δημόσιων αγαθών και "κοινωνικοποεί" τη χασούρα του. "Τα σπασμένα" μιας νέας hi tech φεουδαρχίας που παίζει τις ζωές μας στον καζινοκαπιταλισμό και επενδύει τα κέρδη της σε φορολογικούς παραδείσους ή, ακόμη χειρότερα, σε "μεταρρυθμισμένες" οικονομίες που ράβουν στα μπατζάκια τους την απόγνωση μιας ζωής χωρίς ζωή.
Στην πορεία λοιπόν αυτή προς την κόλαση των "ασιατικών τίγρεων" της οικονομίας που γίνονται σιγά - σιγά (;) νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, το 99% των άλλοτε χορτασμένων της Δύσης σοκάρεται και τρομοκρατείται από τα ραβασάκια των εργατών σκλάβων των ασιατικών και λατινοαμερικανικών ανεπτυγμένων και αναδυόμενων οικονομιών. Πιθανόν -και αυτό είναι ίσως η μόνη καλή είδηση- γιατί συνειδητοποιούν ότι στο νεοφιλελεύθερο όνειρο του 1% δεν υπάρχει χώρος για άλλους...
