Σε ηλικία 8 ετών παρακολούθησε καθολικό σχολείο. Οι εμπειρίες του από το σχολείο αυτό και από τους εκκλησιαστικούς θεσμούς σε συνδυασμό με τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη, αποτέλεσαν την έμπνευση για την ταινία του Κακή εκπαίδευση (2004). Στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές του ποδαριού, αφού λόγω της δικτατορίας του Φράνκο ο ισπανικός κινηματογράφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος.
Στη συνέχεια δούλεψε για 12 χρόνια στον ισπανικό οργανισμό τηλεπικοινωνιών και έτσι κατάφερε να αγοράσε την πρώτη του κάμερα, μια Super 8. Τα χρόνια εκείνα δούλεψε σε θεατρικές ομάδες, ίδρυσε το σατιρικό πανκ-ροκ συγκρότημα Almodovar y McNamara και γύρισε πολλές χιουμοριστικές ταινίες σε super 8, τις οποίες παρουσίαζε σε ιδιωτικές προβολές.
Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια που ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες το 1980. Ακολούθησαν πολλές ταινίες,στις οποίες υπογράφει ο ίδιος και το σενάριο, που έφεραν και την διεθνή αναγνώριση για το σκηνοθέτη.
Οι καλύτερες στιγμές του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Κυνικός και προκλητικός ο Πέδρο Αλμοδόβαρ χαρακτηρίζεται από την άρνησή του να συμβιβαστεί με ό,τι καλείται αισθητικά ορθό και από έναν αντικομφορμισμό που εκφράζεται μέσω του αισθητικού «αναρχισμού».
Ένα ακόμα γνώρισμά του είναι η εμμονή του στα χίλια πρόσωπα της γυναίκας – γι’ αυτό, άλλωστε, έχει χαρακτηριστεί ως σκηνοθέτης γυναικών. Οι γυναίκες του Αλμοδόβαρ προβάλλονται μέσα από διάφορους ρόλους: από την μητέρα (στην οποία εστιάζει σε μεγάλο βαθμό) στην κόρη, από την σύζυγο στην ερωμένη, από την λεσβία στην τραβεστί και από το θύμα στη δολοφόνο.
Άλλο ένα στοιχείο του σκηνοθέτη είναι η ατέρμονη υπερβολή: πολυχρωμία, κιτς, σεξουαλικές (και όχι μόνο) διαστροφές δεσπόζουν στις ταινίες του, ενώ παράλληλα διαπιστώνεται μία ωρίμανση από τα πρώτα, σχεδόν άτεχνα φιλμ του, μέχρι τα πιο πρόσφατα, την περίοδο της διεθνούς αναγνώρισης του Αλμοδόβαρ.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν ξεχωριστό τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, μέσα από πέντε ταινίες του, καθώς και σκηνές αυτών των ταινιών που άφησαν το σημάδι τους.
Ψηλά Τακούνια (Tacones Lejanos, 1991)
Η ταινία που σηματοδότησε την «ενηλικίωση» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, καθώς και την έναρξη της συνεργασίας του με τη Marisa Paredes, μία από τις πολλές μούσες του. Πρόκειται για την ιστορία μίας μητέρας, η οποία εγκαταλείπει την μικρή της κόρη, καθώς έχει σαν προτεραιότητά της την καριέρα της σαν τραγουδίστρια. Επιστρέφοντας μετά από χρόνια, βρίσκει την κόρη της παντρεμένη με έναν πρώην εραστή της μητέρας.
Πριν τα Ψηλά Τακούνια, είχαν προηγηθεί ταινίες – σταθμοί, όπως τα κωμικά Atame! και Γυναίκες Στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, αλλά και τα Matador και La Ley Del Deseo. Στα Ψηλά Τακούνια, ο σκηνοθέτης διατηρεί τις κιτς παρεμβάσεις της πρώιμης περιόδου του, εισάγοντας παράλληλα το μελοδραματικό στοιχείο, που μαρτυρά της συνέχεια της σκηνοθετικής του πορείας.
Αγαπημένη σκηνή: δεν θα μπορούσε να είναι μόνο μία, πάντως η συγκεκριμένη σαφέστατα απεικονίζει τον πολύχρωμο, κιτς κόσμο του Αλμοδόβαρ.
Αν και τα Ψηλά Τακούνια δεν είναι η καλύτερη ταινία του Αλμοδόβαρ, την θεωρώ άξια αναφοράς, όχι μόνο επειδή συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το αλμοδοβαρικό σύμπαν, αλλά και επειδή αποτελεί το «σκαλοπάτι» σε μία νέα περίοδο ταινιών του σκηνοθέτη. Αξίζει να θυμηθούμε, τέλος, την υπέροχη μουσική της ταινίας, ίσως το καλύτερο soundtrack του Αλμοδόβαρ (παρότι όλα αξίζουν), το οποίο, μεταξύ άλλων, «ντύνει» η εξαιρετική Luz Cazal.
Όλα Για Τη Μητέρα Μου (Todo Sobre Mi Madre, 1999)
«Μέσα σε κάθε γυναίκα υπάρχει μια μητέρα/ ηθοποιός/ αγία/ αμαρτωλή. Και μέσα σε κάθε άντρα υπάρχει μια γυναίκα.»
Άλλη μία ταινία που θίγει το αγαπημένο ζήτημα του Αλμοδόβαρ: αυτό της μητέρας, της γυναίκας γενικότερα. Η Μανουέλα, την οποία ερμηνεύει η – επίσης μούσα του σκηνοθέτη – Cecilia Roth, αφού χάνει το 17χρονο γιο της σε δυστύχημα, αποφασίζει να βρει τον πατέρα του, ο οποίος έχει κάνει αλλαγή φύλου. Εκεί συναντά άλλες τέσσερις γυναίκες, με τις οποίες δημιουργεί μία δυνατή φιλία.
Τίποτα δεν λείπει από το Όλα Για Τη Μητέρα Μου: αλλαγή φύλου, AIDS, αναζήτηση σεξουαλικής ταυτότητας, ζητήματα θρησκείας, όλα προβαλλόμενα μέσα από το μελόδραμα συνδυασμένο με το μαύρο χιούμορ. Ο Αλμοδόβαρ εισάγει τον θεατή σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου, γέλιου και δακρύων, εστιάζοντας στον γυναικείο ψυχισμό μέσα από πέντε γυναίκες, τη φιλία τους και τα προβλήματα που η καθεμία αντιμετωπίζει.
Αγαπημένη σκηνή: Όλη η γυναικεία τρυφερότητα – μητρική, παιδική, φιλική ή ερωτική – σε μία σκηνή, συνδυασμένη, βέβαια, με την απόγνωση.
Μίλα Της (Hable Con Ella, 2002)
Προσωπικά την θεωρώ ως καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη. Εκτυλίσσεται γύρω από τη φιλία που αναπτύσσουν δύο άντρες που έχουν ως μοναδικό κοινό σημείο το γεγονός ότι οι γυναίκες που αγαπούν βρίσκονται σε κώμα. Μίλα της, προτρέπει ο νοσοκόμος Μπενίνο τον φίλο του, καθώς ο πρώτος θεωρεί ότι η επικοινωνία μπορεί να «αναστήσει νεκρούς» (στη συγκεκριμένη περίπτωση μία γυναίκα σε κώμα). Τι είναι, όμως, επικοινωνία;
Ο Αλμοδόβαρ εδώ θίγει ένα πρόβλημα για δυνατούς λύτες, καθώς και ηθικά διλήμματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακραία, όπως για παράδειγμα το αν δικαιολογείται ο βιασμός από αγάπη, ο οποίος τελικά «ξύπνησε» την νεαρή Αλίσια από το κώμα της.
Το Μίλα Της είναι μία ακόμα ταινία για γυναίκες, στην οποία οι άνδρες πρωταγωνιστές αγαπούν και φροντίζουν τις αγαπημένες τους, ζώντας μέσα από αυτές! Η γυναικεία φύση μοιάζει να είναι σε… κώμα, στην πραγματικότητα, όμως, προβάλλεται ακόμα πιο ισχυρή από την αντρική!
Αγαπημένη σκηνή: Οι δύο εγκεφαλικά νεκρές γυναίκες κοιτιούνται, λες και πράγματι βλέπουν η μία την άλλη, λες και επικοινωνούν. Οι άνδρες στέκονται προστατευτικά από πίσω τους και μοιάζει να πηγάζει όλη η ζωή από αυτές.
Κακή Εκπαίδευση (La Mala Educación, 2004)
Να και μία ταινία στην οποία δεν κυριαρχούν γυναίκες. Στην Ισπανία του ‘60 δύο αγόρια, ο Enrique και ο Ignacio φοιτούν σε αυστηρό θρησκευτικό σχολείο. Εκεί θα γνωρίσουν το φόβο, την σεξουαλική κακοποίηση αλλά και τον έρωτα. Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν θα έχουν πια ενηλικιωθεί, θα έρθουν αντιμέτωποι με καλά κρυμμένα μυστικά.
Μία ταινία – μελόδραμα που παρουσιάζει από τη μία τον ομοφυλοφιλικό έρωτα σε όλες του τις εκφάνσεις και από την άλλη το ψέμα συνδυασμένο με την αγάπη για τον κινηματογράφο – άλλωστε, ο ίδιος ο κινηματογράφος είναι ένα ψέμα.
Ξεχωρίζει η ερμηνεία του Gael Garcia Bernal, σε… τριπλό ρόλο, αλλά και του Fele Martínez ως ομοφυλόφιλου σκηνοθέτη.
Αγαπημένη σκηνή: το εξαιρετικό πανοραμικό πλάνο των μαθητών του θρησκευτικού σχολείου.
Το Δέρμα Που Κατοικώ (La Piel Que Habito, 2011)
Και φτάνουμε στο πρόσφατο αριστούργημα του Αλμοδόβαρ. Παρανοϊκό και ακραίο, όπως έχουμε συνηθίσει, χωρίς, όμως, να σταματάμε να εκπλησσόμαστε. Ένας πλαστικός χειρούργος (Antonio Banderas, άλλος ένας αγαπημένος πρωταγωνιστής του σκηνοθέτη) αποφασίζει να εκδικηθεί τον άνδρα που θεωρεί υπεύθυνο για την αυτοκτονία της κόρης του, απάγοντας τον και κάνοντάς τον γυναίκα!
Τα οικογενειακά δράματα του παρελθόντος, δηλαδή ο χαμός της κόρης και της συζύγου, οδηγούν τον πρωταγωνιστή σε ακραία χειρουργικά πειράματα, στην προσπάθεια να δημιουργήσει το πιο άφθαρτο, το πιο τέλειο δέρμα στον κόσμο. Το πειραματόζωο είναι παραδομένο σε μία μοίρα που δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί, στην μοίρα ενός άνδρα εγκλωβισμένου σε γυναικείο σώμα.
Στο Δέρμα Που Κατοικώ, ο Αλμοδόβαρ θέτει ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα, την ανάγκη για επιβίωση, τα πάθη, τις εμμονές και τις αδυναμίες του ανθρώπου, εύστοχα και ιδιαίτερα, όπως πάντα.
Αγαπημένη σκηνή: δείτε με πόση φροντίδα και με πόση λεπτομέρεια, ο Banderas «φτιάχνει» ένα γυναικείο σώμα. Με την ίδια τρυφερότητα – που αποτελεί συνάμα γροθιά στο στομάχι – με την οποία μεταχειρίζεται το άτυχο θύμα του.
Πηγές: wikipedia.org, pints.gr
