Η κυβέρνηση έφερε ξαφνικά το θέμα στη δημόσια συζήτηση. Ο πρωθυπουργός είπε ότι το πρώτο βήμα θα γίνει στις ευρωεκλογές και η διαδικασία θα ολοκληρωθεί στις εθνικές εκλογές. Τον ψιλοδιέψευσε η αρμόδια υπουργός Νίκη Κεραμέως, η οποία είπε ότι είναι πρόωρο να μιλάμε για επιστολική ψήφο και στις εθνικές εκλογές, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται έλλειμμα συνεννόησης στην κυβέρνηση των ατσίδων. Δεν είναι τυχαίο ότι με την ανακοίνωση του πρωθυπουργού αιφνιδιάστηκαν και πολλοί υπουργοί. Δεν ξέρω αν το γνώριζαν και αυτοί που έχουν τον τίτλο «υπουργός Επικρατείας» και το καθήκον τους είναι να συντονίζουν και να προλαβαίνουν τις γκάφες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που επαίρεται ότι διοικεί το πιο φιλελεύθερο και δημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα, που καλεί τους πολιτικούς αντιπάλους του να αφήσουν τον λαϊκισμό και να δείξουν συναινετική διάθεση, αποφάσισε να προχωρήσει μόνος του για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Καμιά συνεννόηση, καμιά διαβούλευση πριν από την ανακοίνωση. Οπως λέει ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Ακρίτας Καϊδατζής νομοθετεί ως legibus solutus (σε ελεύθερη απόδοση: ο βασιλιάς κάνει ό,τι γουστάρει). Παίρνει πόζα μεταρρυθμιστή, αλλά συμπεριφέρεται σαν να είναι ιδιοκτήτης της χώρας. Ισχυρίζεται ότι πρόκειται για «ιστορική πολιτική μεταρρύθμιση, μια δημοκρατική και κοινωνική κατάκτηση, που μας φέρνει πιο κοντά στην Ευρώπη και απαντάει στο πρόβλημα της αυξανόμενης αποχής».
Θεωρούν στο μέγαρο Μαξίμου ότι η επιστολική ψήφος είναι ένας τρόπος για να μειωθεί η αποχή που πλησιάζει ποσοστά υψηλά. Προφανώς πιστεύουν ότι όσοι επιλέγουν την αποχή το κάνουν γιατί, ενώ θέλουν δεν μπορούν για αντικειμενικούς λόγους να συμμετάσχουν στις εκλογές. Σκαληνό επιχείρημα. Υποτιμούν το γεγονός ότι η αποχή για αρκετούς πολίτες είναι μια πολιτική στάση. Απέχουν συνειδητά για πολλούς και διάφορους λόγους.
Είτε γιατί διαφωνούν με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα. Είτε γιατί θεωρούν ότι δεν τους εκφράζουν τα κόμματα που υπάρχουν στην πολιτική σκηνή. Είτε γιατί βλέπουν ότι δεν κατατίθεται κάποια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση, γιατί τα κόμματα εξουσίας που εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση εφαρμόζουν συμπληρωματικές πολιτικές. Είτε γιατί (κυρίως οι προοδευτικοί) δυσφορούν με την πολυδιάσπαση που υπάρχει στην Αριστερά και έχουν αηδιάσει με τους ναρκισσισμούς και τη σεχταριστική αλαζονεία που κυκλοφορούν στη συγκεκριμένη περιοχή. Είτε, είτε, είτε. Ολοι αυτοί δεν έχουν πρόβλημα με την απόσταση και τον χρόνο. Δεν θέλουν διευκολύνσεις για να πάνε στις κάλπες. Αλλα πράγματα ζητούν που δεν θα τους τα δώσει η επιστολική ψήφος. Αυτή ενδεχομένως να θεραπεύσει δυσλειτουργίες σε πρακτικό επίπεδο, επί της ουσίας όμως δεν θα λύσει το πρόβλημα της συνειδητής αποχής.
Καθολικότητα, αμεσότητα, μυστικότητα. Τα εξασφαλίζει η επιστολική ψήφος; Και η αμεσότητα δεν θα υπάρχει αφού δεν είναι προϋπόθεση η αυτοπρόσωπη παρουσία και η μυστικότητα θα απειληθεί. Θα πει κάποιος «μα τόση καχυποψία;». Υπάρχουν προηγούμενα (μακρινά και κοντινά) που πρέπει να μας κάνουν επιφυλακτικούς. Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις από τον πόλεμο και μετά θεωρήθηκαν διαβλητές. Στις δύο έγιναν όργια -οι εκλογές του 1946 στις οποίες δεν πήρε μέρος το ΚΚΕ και οι εκλογές του 1961 οι οποίες έμειναν στην ιστορία ως εκλογές βίας και νοθείας- ενώ στις εκλογές του 2000 που κρίθηκαν κυριολεκτικά στο νήμα, η Νέα Δημοκρατία για κάμποσες μέρες εξέφραζε ισχυρές αμφιβολίες για το αποτέλεσμα και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης μιλούσαν ανοιχτά για νοθεία. Μπορεί να επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα; Με μια κυβέρνηση που παραβιάζει το Σύνταγμα όποτε κρίνει ότι την εμποδίζει, που στήνει παρακράτος για να ελέγξει τους πάντες, πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα. Εχει δείξει ότι ντύνει με μεγάλες λέξεις τις σκοτεινές προθέσεις της.
