Σκέφτομαι συνεχώς ποιο ήταν το στίγμα της πολιτικής μας ζωής και ιδιαίτερα των κομμάτων της αντιπολίτευσης τα 4 χρόνια που είμαστε κυβέρνηση.
Πρώτη επισήμανση
Εκλογές, Ιανουάριος 2015. Δημοκρατικά εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η πρώτη στην Ευρώπη. Αυτή η «εξέλιξη» τάραξε τις ισορροπίες του δικομματικού συστήματος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ που όριζε τις τύχες μας για τουλάχιστον 40 χρόνια. Είναι το σύστημα που διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας, που ανέβασε την ανεργία στο 28%, αφαίρεσε 6.000 ευρώ τον χρόνο από κάθε Ελληνα πολίτη και οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό.
Ετσι, από το ίδιο βράδυ εκδηλώθηκε η επιθετικότητα της Δεξιάς και των ΜΜΕ, που οι μεγαλομέτοχοί τους είναι στενά συνδεδεμένοι μαζί της και με το τραπεζικό σύστημα. Αρχισε μια πρωτοφανής στα χρόνια της Μεταπολίτευσης επίθεση με συκοφαντίες, με ψέματα, με γκεμπελικές μεθόδους, υπονομεύοντας μέρα-νύχτα την κυβέρνηση συνολικά και τον πρωθυπουργό ιδιαίτερα. Και για μεν τη Δεξιά θα μπορούσε να περιμένει κανείς αυτή τη συμπεριφορά αν γνώριζε ότι:
● Η ελληνική Δεξιά συγκροτήθηκε ιστορικά από μια παρασιτική αστική τάξη, πλαισιωμένη από τους δωσίλογους της Κατοχής που κυριάρχησαν στο κράτος.
● Η ελληνική Δεξιά ήταν από καταβολής ιδιοτελής και χωρίς ιδεολογία, με κύριο χαρακτηριστικό της το «αντί»: αντιτρικουπική, αντιβενιζελική, αντιπαπανδρεϊκή, αντιτσιπρική και, πάνω απ’ όλα, αντικομμουνιστική και αντιλαϊκή.
● Η ελληνική Δεξιά είχε σχεδόν πάντοτε εθνική εξωτερική πολιτική εξαρτημένη από τους ισχυρούς της Δύσης.
● Η ελληνική Δεξιά μιλάει για οικονομική σταθερότητα και εννοεί πως αυτήν θα την εξασφαλίσουν οι θυσίες του λαού.
● Η ελληνική Δεξιά, για να σταθεί στην εξουσία, δεν δίστασε κάποτε να φυλακίσει, να εξορίσει, να διώξει, να δικάσει, χρησιμοποιώντας την παρακρατική Ακροδεξιά, την οποία επαξίως νυν και αεί φιλοξενεί.
● Και, τέλος, η ελληνική Δεξιά δεν έχει αλλάξει όσο η ίδια υποστηρίζει, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες. Και με τη σημερινή ηγεσία, διανθισμένη με αρκετά στελέχη του ΛΑΟΣ με το βεβαρημένο πολιτικό μητρώο, επιστρέφει σε ένα παρελθόν ιδεολογικό, πολιτικό, ηθικό, για το οποίο μόνο υπερήφανη δεν μπορεί να είναι. Είναι, με άλλη μάσκα, το ίδιο αντιλαϊκή, το ίδιο αντικοινωνική με τον μετεμφυλιακό της πρόγονο, γιατί πολύ απλά ομνύει στον νεοφιλελευθερισμό και στην πιο σκοταδιστική εκδοχή της Ευρώπης.
Δεύτερη επισήμανση
Η συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, που ισχυρίζεται ότι είναι μια σοσιαλιστική-σοσιαλδημοκρατική πολιτική δύναμη, μια δύναμη που ανήκει εν δυνάμει στην ευρύτερη ευρωπαϊκή Αριστερά και Σοσιαλδημοκρατία, δυστυχώς είναι σε πλήρη αντιπολιτευτική ταύτιση με τη Ν.Δ. Βρίσκεται έτσι σε μόνιμη αντίθεση με τις πολιτικές επιλογές που διαμορφώνονται στην Ευρώπη και κυρίως στον Νότο, όπου επιδιώκεται η συναίνεση και η συνεργασία των ευρύτερων αριστερών, σοσιαλδημοκρατικών και οικολογικών δυνάμεων.
Με οποιοδήποτε όνομα, ΠΑΣΟΚ ή Δημοκρατική Συμπαράταξη ή ΚΙΝ.ΑΛΛ. τα τέσσερα αυτά χρόνια που είναι κυβέρνηση η Αριστερά τής επιτίθεται μετωπικά, υπονομεύει κάθε βήμα προς τα μπρος, ταυτίζεται στο ύφος και στο ήθος με τη Δεξιά και διακηρύσσει ότι επιδιώκει τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κερδίζουν έτσι κάτι σε υποστήριξη, σε επιρροή στον λαό; Οχι βέβαια, είναι φανερό ότι χάνουν. Και μένει η απορία στους δημοκρατικούς ανθρώπους ποια κίνητρα ωθούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να οδηγεί το κόμμα αυτό σε συμπόρευση με τη Ν.Δ. και να το σπρώχνει σε έναν δρόμο εντελώς αντίθετο με τις θέσεις και τις απόψεις του ιδρυτή του. Ο οποίος συνεχώς φρόντιζε να υπενθυμίσει στον λαό ότι δεν πρέπει να ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Φίλε και φίλη, θέλω να σου επισημάνω ότι:
● Εσύ που δεν πιστεύεις ότι η ανισότητα είναι φυσική.
● Εσύ που δεν αντέχεις πνιγμένο τον Αϊλάν στα νερά του Αιγαίου.
● Εσύ που πιστεύεις ότι δεν έχει νόημα να ζεις –έστω καλά– αν και ο διπλανός σου δεν έχει ένα κεραμίδι, ένα πιάτο φαΐ, έναν γιατρό, έναν δάσκαλο.
Δεν μπορεί να μην αντισταθείς στην απρέπεια, στην ασχήμια της Δεξιάς και στην προσβλητική προσπάθεια για κάθε δημοκράτη, προοδευτικό, νέο και νέα, να τους εμφανίζει το άσπρο μαύρο. Γιατί η Ιστορία διδάσκει, τιμωρεί και πολλές φορές είναι σκληρή.
Τρίτη επισήμανση
Μετά περίπου 70 χρόνια από την ήττα της κομμουνιστικής και ευρύτερης Αριστεράς στη χώρα μας, ξαναπαρουσιάστηκε η ευκαιρία, και μάλιστα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και με κινητήρα τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαού μας, οι εκλογές του 2015 να αναδείξουν αριστερή κυβέρνηση. Βέβαια διαφορετικές οι εποχές, διαφορετικές οι συνθήκες, με τη χώρα και τον λαό στα πρόθυρα της καταστροφής. Διαφορετικές και οι πολιτικές δυνάμεις, που κινούνται όμως στους ίδιους βασικούς άξονες.
Από τη μια, οι αποκλεισμένοι του πλανήτη είναι περισσότεροι από ποτέ. Ο πλούτος στα χέρια ελάχιστων όσο ποτέ. Η ανασφάλεια των ανθρώπων να κρατηθούν «στον πάνω κόσμο» μεγαλύτερη από ποτέ. Και η ελπίδα θολώνει από τη σκόνη των «αγορών». Από την άλλη, αυτοί που πολεμάνε να κρατηθεί η κοινωνία όρθια. Της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου ολόκληρου. Η κοινωνία όλων – όχι η «κοινωνία» αυτών που θα τη γλιτώσουν από τις αγορές. Να επαναδιατυπωθεί η δημοκρατία. Η δημοκρατία της συνύπαρξης και της ενσωμάτωσης όλων - όχι η «δημοκρατία» αυτών που θα τα καταφέρουν. Να επαναδιατυπωθεί η οικονομία. Και να γίνει «Πολιτική Οικονομία». Αυτή που διεκδικεί τρόπους για την πρόοδο και την ευημερία - όχι η «οικονομία» του κέρδους. Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη.
Είναι γνωστό ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ έχουν διαφορετικές στρατηγικές για τον ρόλο της Ε.Ε.- ο ΣΥΡΙΖΑ εντός με αγώνες για διεκδικήσεις, το ΚΚΕ εκτός για «απελευθέρωση» των εργαζομένων και του λαού. Παρά τις διαφορές ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ οι δύο διαφορετικοί κόσμοι που περιγράφονται παραπάνω καθιστούν αναγκαιότητα τον διάλογο και την κοινή δράση των αριστερών δημοκρατικών δυνάμεων - και αυτό πρέπει να επιδιωχθεί.
Δυστυχώς όμως η εξοντωτική πολεμική της ηγεσίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής κυβέρνησης συνεχίστηκε και εντάθηκε σε τέτοιο βαθμό που, χωρίς να αποδίδω πρόθεση, παρατηρείται συχνά ταύτιση με την πολεμική που ασκούν η Δεξιά και τα άλλα κόμματα.
Σύντροφε που διαθέτεις υπομονή και ψυχραιμία μπροστά στις πρόσκαιρες ματαιώσεις.
Σύντροφε που η μάχη είναι ο τρόπος σου, αλλά και ο δρόμος σου και δεν βολεύεσαι στην αδιαφορία, στις «δόξες» των ηττημένων και σε αυριανούς παραδείσους.
Που κατάλαβες ότι ο αγώνας είναι πάντα εδώ και πάντοτε και τώρα. Που βαδίζεις το μακρύ μονοπάτι του δημοκρατικού ελληνικού λαού. Που δεν παραιτείσαι από το μέλλον σου.
Να επιδιώξεις μέσα από τη συμμετοχή σου στον διάλογο και τους αγώνες να πείσεις για την ανάγκη της συνεργασίας, της κοινής δράσης, για να αποκρούσουμε την πολιτική της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού, της αντικοινωνικής Δεξιάς-Ακροδεξιάς.
Τέταρτη επισήμανση
Αφορά κόμματα και κινήσεις του αριστερού και δημοκρατικού χώρου –κυρίως όμως αυτά που συνυπήρξαν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα με τον ΣΥΡΙΖΑ– που ακόμη και για ένα διάστημα συμμετείχαν στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Που γνώρισαν από κοντά τις δυσκολίες, τις τρικλοποδιές, τον πολύπλοκο μηχανισμό της Δημόσιας Διοίκησης και του κράτους, όλους αυτούς οι οποίοι δεν δικαιούνται να κάνουν ότι δεν ξέρουν.
Δεν μπορεί να αγνοούν τα πάντα και από τη μια μέρα στην άλλη να περνάνε απέναντι, να ταυτίζονται με τις αιτιολογίες και προφάσεις των ορκισμένων κοινών αντιπάλων μας. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης κατανοητό, οι μέθοδοι όμως που χρησιμοποιούν με μοναδικό στόχο να «σκοτώσουν τους πρώην δικούς τους» όχι μόνο είναι απαράδεκτες, αλλά και αναποτελεσματικές.
Δεν βλέπουν ότι αυτή η κατάσταση που επικρατεί «στον χώρο» δημιουργεί μεγάλη απογοήτευση στη νεολαία, που χρειάζεται το όραμα για το μέλλον και τους αγώνες της; Δεν απογοητεύονται οι εργαζόμενοι, που βρίσκονται στη μέση αλληλοκατηγοριών αυτών που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν; Ή οι άνεργοι που αναζητούν δουλειά για να ζήσουν με αξιοπρέπεια;
Λέω ότι πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά. Να κοιτάξουμε πρώτα και πάνω από διαφορές το συμφέρον όλων αυτών των ανθρώπων, που από την Αριστερά, με όλες της τις αποχρώσεις, προσδοκούν ένα καλύτερο αύριο. Μόνο έτσι οι δύο κόσμοι, ο ένας της προόδου και ο άλλος της συντήρησης, θα αντιπαρατεθούν πραγματικά.
