Σε αντίθεση με τη γαλλική και την αμερικανική επανάσταση, η ισλαμική επανάσταση είχε έναν κύριο υποκινητή: τον ιδρυτή της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, τον αγιατολάχ Χομεϊνί, μία από τις πλέον περίπλοκες πολιτικές φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα, ο οποίος, παρ' ότι δημιούργησε ένα νέο καθεστώς στο Ιράν, υπόλογο για πάμπολλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βρήκε περισσότερους από 10 εκατομμύρια Ιρανούς να σπαράζουν στους δρόμους τής βουτηγμένης στο πένθος Τεχεράνης την ημέρα του θανάτου του. Ήταν η 3η Ιουνίου 1989. Ημέρα πένθους για τον ιρανικό λαό που λάτρεψε σαν επίγειο σωτήρα του τον αγέλαστο ιμάμη ανατροπέα της αμερικανόφιλης μοναρχίας του σάχη και ιδρυτή του πρώτου σύγχρονου θεοκρατικού πολιτικού συστήματος.
Είναι Αθήνα 20 Μαρτίου 2018 και οι δικαστές του ΣτΕ απέδειξαν ότι βρίσκονται πολύ μακριά από τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, τόσο κοντά όμως στο θεοκρατικό κράτος του Χομεϊνί. Στις αποφάσεις τους εμπλέκονται ιδεοληψίες και πολιτικές επιδιώξεις, αφού έκριναν ότι η από 7.9.2016 απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη με την οποία επήλθε ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στις τάξεις Γ΄έως ΣΤ' δημοτικού και του γυμνάσιου είναι πολλαπλά αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Πιο συγκεκριμένα, το ΣτΕ έκρινε πως η νέα διδασκαλία των θρησκευτικών «είναι ικανή να παρέμβει στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών που δεν διαθέτουν την κριτική αντίληψη των ενηλίκων και να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση». Σύμφωνα λοιπόν με τους δικαστές, το νέο πρόγραμμα σπουδών παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις ως προς το περιεχόμενο της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας, καθώς στη νέα διδασκαλία των θρησκευτικών "δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα την οποία επικαλούνται στην επικεφαλίδα τους όλα τα Ελληνικά Συντάγματα και στη Γ΄ τάξη του Δημοτικού ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου."
Το ποιος κάνει κουμάντο “σ’ αυτό το θεοκρατικό κράτος είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ”. Μα φυσικά το αστικό παρακράτος, γνωστή και δυναμική εφεδρεία του αστικού κράτους!
Η άμεση εικόνα που έρχεται στο μυαλό με τον συνδυασμό Θρησκείας και Δικαιοσύνης είναι της Ιεράς Εξέτασης... και αν εστιάσουμε στην ακριβή διατύπωση του ΣτΕ περί μοναδικής και αναγκαστικής επιλογής της «ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης», για το περιεχόμενο διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε περιβάλλον θρησκευτικού σκοταδισμού, με ένα μάθημα ομολογιακής φύσης που αποκλείει -εκτός των άλλων- μεγάλα σύνολα μαθητών. Έτσι γίνεται αντιληπτό ότι στο ελληνικό σύνταγμα περιέχονται άρθρα που προωθούν τον ορθόδοξο αλυτρωτισμό έναντι των άθεων, άθρησκων, αγνωστικιστών και πιστών άλλων θρησκειών.
Και εδώ βρίσκεται η ουσία του θέματος...
Πίσω από τις αποφάσεις του ΣτΕ βρίσκεται το Σύνταγμα και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί. Ένα σύνταγμα αναχρονιστικό που δεν λέει όμως ότι πρέπει να κάνουμε προσηλυτισμό στα σχολεία, αλλά ότι πρέπει να αναπτύσσουμε τη θρησκευτική συνείδηση, δεν λέει ότι πρέπει να να μαθαίνουμε στα παιδιά τα δόγματα, τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν για τις θρησκείες, δίνει όμως πάτημα σε αλλόφρονες συντηρητικούς κύκλους, όπως η Μητρόπολη Πειραιά με τον Μητροπολίτη Σεραφείμ και η Εστία Πατερικών Μελετών που προσέφυγαν στο ΣτΕ, να παρεμβαίνουν στο έργο της πολιτείας για την δημιουργία ανοιχτών, ανεκτικών και ανεξίθρησκων σχολείων και κατ’ επέκταση κοινωνιών. Ο ρόλος της πολιτείας και της συγκεκριμένης διάταξης είναι να δημιουργήσει ένα περιβάλλον μέσα στις τάξεις την ώρα των θρησκευτικών, με το οποίο τα παιδιά που είναι δίπλα-δίπλα στα θρανία, να καταλαβαίνουν το ένα το άλλο, να σέβονται το ένα το άλλο ανεξάρτητα σε ποια θρησκεία πιστεύουν, να ξέρουν από πού πηγάζουν οι θρησκευτικοί πόλεμοι και το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Το αίτημα λοιπόν διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης και της κατάργησης του άρθρου 3 είναι πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ. Είναι ανάγκη να αντιδράσουμε στην απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των θρησκευτικών. Η χώρα προσπαθεί να βγει από μια βαθιά και δομική κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών. Αυτή η πολυπόθητη «έξοδος» δεν μπορεί να γίνει με την κοινωνία φοβική και διστακτική. Δεν μπορεί να γίνει με μπροστάρη την Εκκλησία.
Η μάχη που πρέπει να δώσει η κυβέρνηση με την κοινωνία σύμμαχο είναι μάχη αξιών και ιδεολογίας απέναντι στον αναχρονισμό και τον συντηρητισμό. Μια μάχη δηλαδή απέναντι στις συντηρητικές νοοτροπίες οι οποίες γίνεται προσπάθεια από ορισμένες πλευρές να επιβληθούν. Αν δηλαδή θα είναι μια Ελλάδα «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών» και αυτό περιλαμβάνει και τη σχέση κράτους-εκκλησίας ή θα είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα που θα προσπαθήσει να ορθοποδήσει. Σε μία χώρα, όπου συνυπάρχουν πολίτες διαφορετικής εθνικής ή εθνοτικής προέλευσης, χρώματος, θρησκεύματος, η συγκεκριμένη απόφαση της δικαιοσύνης πλήττει δομικά κάθε έννοια ανεξιθρησκείας και οξύνει τα αντανακλαστικά ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.
«Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση» είχε διακηρύξει ο Χομεϊνί. «Είναι η κυβέρνηση του Θεού». Το 2018 στην Ελλάδα αυτή η κυβέρνηση μαζί με την κοινωνία απέναντι σε ένα συντηρητικό και σκληρά αντικοινωνικό καθεστώς, πρέπει να δημιουργήσει εκείνο το πλαίσιο, το οποίο δεν θα επιτρέπει την επιστροφή σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, σε αποκλεισμούς, διαιρέσεις και φανατισμούς.
Δεν είμαστε στο Ιράν του 1989…
Γιάννης Μπούγας, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης
Κωνσταντίνος Β. Χατζής, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης
