Πέρα από το πλούσιο συγγραφικό της έργο είχε συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης στο Θέρισσο και στη διατήρηση της ιστορικής κληρονομιάς.
Η Αργυρώ Κοκοβλή γεννήθηκε στη Δρακώνα Κεραμειών και συμμετείχε από νωρίς στην αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ.
Το 1947 συλλαμβάνεται και κρατείται στη φυλακή και στις αρχές του 1948 βγαίνει στο βουνό και εντάσσεται στο Δημοκρατικό Στρατό όπου και γνωρίζει το μετέπειτα σύζυγο της Νίκο.
Είναι από τους λιγοστούς φυγάδες που παραμένουν στην παρανομία και μετά το τέλος του εμφυλίου κάνοντας πολιτική δουλειά (έκδοση προκηρύξεων).
Μένουν καταδιωκόμενοι και επικηρυγμένοι μέχρι το 1962 (16 χρόνια) όταν και δραπέτευσαν κρυφά στο εξωτερικό μαζί με τέσσερις ακόμα συντρόφους τους ύστερα από εντολή της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Μετά από έξι μηνών περιπέτειες έφθασαν στη Σοβιετική Ένωση, όπου έζησαν 14 χρόνια. Επαναπατρίστηκαν το 1976.
Ο Νίκος ήταν πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών και η Αργυρώ Κοινωνικών Επιστημών και Δημοσιογραφίας. Έγραψαν μαζί τα βιβλία: Βάσανα και καημοί, Στα βουνά της Κρήτης και στην παρανομία, ΕΣΣΔ – Προσδοκίες και πραγματικότητα, Μνήμες που ποτέ δεν σβήνουν, και το “Άλλος δρόμος δεν υπήρχε” που έγινε και ντοκιμαντέρ.
Το δικό του μήνυμα για τον θάνατο της Κοκοβλή, έστειλε ο βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ, Αντώνης Μπαλωμενάκης που με ανάρτησή του στο facebook, επισημαίνει:
“Η Αργυρώ Κοκοβλή έφυγε από τη ζωή προ ολίγου. Μια διαδρομή γεμάτη αγωνιστική αυτοθυσία έλαβε τέλος. Μας μένει το παράδειγμά της, η αισιοδοξία που πάντοτε έβρισκε τρόπο να μας μεταδίδει. Η ασυμβίβαστα δίκαιη κριτική της.”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Συλλυπητήρια του Προέδρου της Βουλής για την απώλεια της αντιστασιακού Αργυρώς Κοκοβλή
Ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Νικόλαος Βούτσης, εξέφρασε τη θλίψη και τα θερμά του συλλυπητήρια για τον θάνατο της αντιστασιακού και συγγραφέα Αργυρώς Κοκοβλή, που μαζί με τον σύζυγό της, Νίκο Κοκοβλή, έγραψαν τη δική τους ιστορία στην αντίσταση των Κρητικών. Ο κ. Βούτσης προέβη στην παρακάτω δήλωση:
«Έχω την τιμή και τη μοναδική εμπειρία να έχω γνωρίσει και να έχω συμπορευτεί επί πολλά χρόνια με την Αργυρώ και τον Νίκο Κοκοβλή, δύο γνήσιους αγωνιστές της Αριστεράς, που υπηρέτησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της κοινής τους πορείας τους αγώνες για Ελευθερία, Δικαιοσύνη, για ένα καλύτερο αύριο.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι ένωσαν τις τύχες τους στα βουνά της Κρήτης. Μετά τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, από το 1950 ανασυγκρότησαν και καθοδήγησαν τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ, έμειναν καταδιωκόμενοι και επικηρυγμένοι επί 16 χρόνια μέχρι το 1962 που δραπέτευσαν κρυφά στο εξωτερικό μαζί με τέσσερις ακόμα συντρόφους τους. Έφθασαν στη Σοβιετική Ένωση, όπου έζησαν 14 χρόνια. Επαναπατρίστηκαν το 1976.
Η Αργυρώ Κοκοβλή δεν είναι πια κοντά μας. Αφήνει όμως πίσω της ένα δυνατό αποτύπωμα στην ιστορία αυτού του τόπου. Με την αισιοδοξία και τη δυναμικότητα που πάντα τη διέκριναν, έριχνε φως μέσα από τα βιβλία της
στους αγώνες του λαού μας και στην ιστορία του αριστερού κινήματος.
Στον γιο της Γιώργο και στους οικείους της εκφράζω τη μεγάλη μου θλίψη και τα συλλυπητήριά μου».
Ντοκιμαντέρ «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε», παραγωγής 2009.
Το ντοκιμαντέρ «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» δανείζεται τον τίτλο του από το βιβλίο που έγραψαν ο Νίκος και η Αργυρώ Κοκοβλή, όπου ιστορούν τη δραματική τους περιπέτεια.
Μετά τη μάχη της Σαμαριάς (Ιούνιος 1948), που ήταν η τελευταία του εμφυλίου στην Κρήτη, οι αποδεκατισμένοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού χωρίζονται σε μικρές ομάδες για να αποφύγουν κατ΄ αρχήν τη σύλληψη και να συνεχίσουν κατόπιν τη δράση τους.
Η ομάδα, στην οποία αναφέρεται το νοκιμαντέρ, αποτελούμενη από τους Νίκο και Αργυρώ Κοκοβλή, Γιάννη Λιονάκη, Παγώνα Κοκοβλή- Λιονάκη, Σταμάτη Μαριόλη και Κωστή Λιονάκη, περνάει στην παρανομία, ζώντας το μεγαλύτερο διάστημα, από το 1948 ως το 1962, σε σπηλιές στα Λευκά Όρη και ευρισκόμενη σε διαρκή καταδίωξη από τις κρατικές αρχές. Το 1962 με εντολή του ΚΚΕ φυγαδεύονται με καϊκι στην Ιταλία…
