Τα αισθήματά τους ήταν ένας απέραντος τρόμος και μια απεριόριστη οργή βλέποντας και ακούγοντας δεξιούς και ακροδεξιούς βουλευτές, χεράκι χεράκι, να δυσφημούν και να ευτελίζουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο, δηλαδή τον χώρο των κόπων, των προσπαθειών και των ονείρων τους.
Και μάλιστα όταν δεν έχουν, λόγω ηλικίας, την εμπειρία θύμησης, όπου βουλευτές της ίδιας ιδεολογίας, από τον συντηρητισμό μέχρι τον νεοφασισμό, καταδίωκαν λεκτικά, και όχι μόνο, κάθε δημοκρατικό και απελεύθερο πολίτη.
Ας μου επιτραπεί, αγαπητοί αναγνώστες, μια παρεμβολή, ίσως εκτός κεντρικού θέματος. Τελικά αποδείχτηκε λάθος η απόφαση και εκτίμηση των βουλευτών της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να συμφωνήσουν στη λειτουργία της Βουλής υπό περιοριστικούς όρους ειδικών συνθηκών λόγω της πανδημίας. Η άτεγκτη και αμείλικτη ως προς τον αυταρχισμό και την επιβολή κοινοβουλευτική πλειοψηφία το εξέλαβε ως ευκαιρία προώθησης και ψήφισης, ακόπως σχεδόν, κάθε αντιδημοκρατικού και αντισυνταγματικού νομοθετικού διαβήματος. Βλέπε και σχετική επιστολή Αλέξη Τσίπρα προς τον πρόεδρο της Βουλής (16.2.2021).
Παρακολούθησα ζωντανά στο BBC τη δίκη του Ντόναλντ Τραμπ στη Γερουσία των ΗΠΑ. Λοιπόν, όλοι οι γερουσιαστές, και οι εκατό, παρόντες, οι εννέα κατήγοροι βουλευτές παρόντες, οι διοικητικοί υπάλληλοι παρόντες, βεβαίως με τις μάσκες τους και άλλα προστατευτικά μέτρα. Η εικόνα εδώ μιας Βουλής κενών εδράνων, μοναδικό ίσως θέαμα στον κοινοβουλευτικό κόσμο.
Και τώρα, πάλι αγαπητοί αναγνώστες, σας έχω μια «έκπληξη» εκ μέρους ενός πανεπιστημιακού δασκάλου, μετά από πολλά χρόνια εμπειρίας στα γερμανικά και τα ελληνικά ανώτατα ιδρύματα.
Κανένα πρόβλημα ιδιαίτερης και άξιας λόγου βίας και συνακόλουθης αναγκαίας «ασφάλειας» και «προστασίας» δεν υφίσταται στα ελληνικά Πανεπιστήμια, ακόμα και στα λεγόμενα κεντρικά και μεγάλα.
Μη σας συμπαρασύρει η άθλια προπαγάνδα των πολιτικών θανάσιμων εχθρών του δημόσιου Πανεπιστημίου και των εξωνημένων και αργυρώνητων συστημικών ΜΜΕ. Πρόκειται κυριολεκτικά για πνευματική αποπλάνηση. Θέλουν να εγκαθιδρύσουν ιδιωτικό κολεγιακό καθεστώς, υπό τις εντολές της ολιγαρχίας.
Βεβαίως συμβαίνουν μηδαμινής σημασίας συνήθως ή και σχετικής «σοβαρότητας» περιστατικά «συγκρούσεων», αποδοκιμαστέα βεβαίως κάποια, τα οποία όμως η ακαδημαϊκή κοινότητα είχε και έχει την ικανότητα να τα αντιμετωπίζει, πάντοτε σε πνεύμα διαλόγου, συνεννόησης και κατανόησης.
Αντιμετώπισα παρόμοια ζητήματα ως αντιπρύτανης διοίκησης και πρυτανεύων στο Πανεπιστήμιό μου. Η κυρίαρχη άποψη ήταν και είναι ότι συναποτελούμε μια οικογένεια, με άλλα μέλη περισσότερο ήσυχα ή «φρόνιμα» και άλλα περισσότερο ζωηρά ή «άτακτα». Και πάντως οι οικογένειες δεν επιτρέπουν έξωθεν παρεμβάσεις στα εσωτερικά τους.
Θυμάμαι στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ (Δυτική Γερμανία τότε) ήρθε να μιλήσει ενώπιον εκατοντάδων φοιτητών στη μεγάλη Aula ο Χέλμουτ Κολ, τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης και μετέπειτα καγκελάριος. Δεκάδες αυγά εκτοξεύτηκαν από πλευράς φοιτητών προς τον ομιλητή. Οι άνδρες της ασφάλειας αναγκάστηκαν να ανοίξουν πάνω από το βήμα ομπρέλες. Η ομιλία Κολ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τελείωσε σχετικά ειρηνικά. Δεν δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα μετά. Ούτε από τον ίδιο τον Κολ, ούτε από το δεξιό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα του, ούτε από τον πρύτανη, ούτε από τη σύγκλητο, ούτε από τους καθηγητές, ούτε από τον φοιτητικό σύλλογο και βεβαίως ούτε από τα ΜΜΕ.
Σε κάθε περίπτωση, για να επανέλθουμε στα τρέχοντα ημέτερα, ο «νόμος» ψηφίστηκε και «ισχύει». Το μεγάλο στοίχημα είναι να μην εφαρμοστεί ποτέ στην πράξη. Οι φοιτητικές παρατάξεις θα πρέπει να εγκαταλείψουν, προς στιγμήν, τη μικροπολιτική αντιπαράθεση και να συγκροτήσουν μαζί με καθηγητές και στελέχη της διοίκησης μεικτές επιτροπές με μοναδικό στόχο την εσωπανεπιστημιακή κινητοποίηση μη εισόδου και εγκατάστασης της αστυνομίας και επομένως μη εφαρμογής του «νόμου», που κουρελιάζει το πανεπιστημιακό αυτοδιοίκητο του άρθρου 16 του Συντάγματος, μόνιμου εφιάλτη τους.
Με τη συνεργασία των πρυτανικών αρχών, εφόσον αυτές συμφωνούν στον στόχο.
Αν θέλει το φοιτητικό και καθηγητικό κίνημα να ξαναγράψει λαμπρές σελίδες δράσης και ιστορίας.
Μην ξεχνάμε ποτέ ότι τελικός στόχος των εξουσιαστών είναι η αντικατάσταση της δημοκρατικής δομής στο Πανεπιστήμιο με μια ιεραρχική, με τη «βοήθεια» των δυνάμεων καταστολής, και η ακύρωση της κριτικής συνείδησης ως στόχου της μόρφωσης.
* Ο Κώστας Ζώρας είναι ομότιμος καθηγητής, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
