Και για τον φόνο δεν ήταν κανείς σε θέση να μιλήσει
Το παιδί ήταν βέβαια μελαψό.
Φορούσε μια φόρμα χωρίς ούτε ένα όνειρο στη βρόμικη μπλούζα.
Στα μάτια του βρήκαν ένα γυαλάκι κόκκινο, που πίσω του κρυβόταν όταν ήθελε να τραγουδήσει.
Για φωτοστέφανο ούτε λόγος...
Ετσι ακούμπησε η ποίηση τη ματιά της στον φόνο του νεαρού Ρομά. Αλλά σφάλλει, γιατί για τον φόνο ήταν σε θέση να μιλήσουν πολλοί.
Ο αστυνομικός-σκοπευτής πρώτα-πρώτα. Που πυροβόλησε στην αρχή στον αέρα, ύστερα στα λάστιχα του αυτοκινήτου και η κακιά στιγμή το έφερε να βρει μια σφαίρα το παιδί-θύμα στο κεφάλι. Και μία ακόμα την πόρτα ενός ξενοδοχείου. Που η καλή στιγμή το έφερε να μην την ανοίγει ή κλείνει εκείνη την ώρα κανείς.
Και ο δικηγόρος του αστυνομικού. Που είδε τον πελάτη του όχι απλώς ως αθώο, αλλά ως θύμα του θύματος. Διότι, όπως υποστηρίζει το μαύρο πλήθος των υπερασπιστών μαύρων πράξεων από μαύρους ανθρώπους, η παραβατικότητά του ευθύνεται για όσα συνέβησαν. Οι Ρομά ευθύνονται για τον ίδιο τους τον φόνο. Αλλά και για την ταλαιπωρία των σκοπευτών που πετυχαίνουν τον στόχο τους. Έστω κι αν αλλού σημάδευαν.
Και ο υπουργός του αστυνομικού. Που στο προηγούμενο φονικό είχε επισκεφτεί στο κρατητήριο τους σκοπευτές του θανάτου ενός άλλου νεαρού, μελαψού βέβαια, για να τους εμψυχώσει. Να τους συμπαρασταθεί. Και να δώσει το μήνυμα σε όλους τους υφισταμένους σκοπευτές ότι έχουν την πλήρη στήριξη της Πολιτείας. Νυν και αεί.
Και τώρα δηλώνει θλιμμένος από τον θάνατο. Και καλεί τους πάντες να αφήσουν τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Διότι ξέρει ο σκοπευτής, ξέρει ο δικηγόρος του, ξέρει το μαύρο πλήθος, ξέρει κι ο ίδιος. Μόνο εμείς δεν ξέρουμε τα πώς και τα γιατί του φόνου.
Ξέρουμε όμως. Όσοι τουλάχιστον θέλουμε να ξέρουμε. Και βλέπουμε πώς προσπαθούν με φύλλα δάφνης για την ασφάλεια και τη δημόσια τάξη να σκεπάσουν το αθώο αίμα. Κι αν η Δικαιοσύνη έχει τον λόγο για τα «πραγματικά περιστατικά», εμείς θα μιλήσουμε για εκείνους που όπλισαν τον σκοπευτή, ξέπλυναν προκαταβολικά την πράξη του, τον αμόλησαν να σκοπεύει παιδιά. Μελαψά, παντός είδους...
