Και τι δεν έγραψαν. Και τι δεν είπαν. Χίλια ζήτω και άλλα τόσα μπράβο για τον “πατριώτη” Γιάννη που τιμά την σημαία της χώρας, περισσότερο από όλους και άλλες χίλιες λέξεις για την άρνησή του να “λερώσει” το καθαγιασμένο σύμβολο με έναν φτηνό μαρκαδόρο. Και να οι κορώνες για την ιερότητα της σημαίας. Και να τα εύσημα ακόμα και από αυτούς που καταψήφιζαν την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, για τον σεβασμό του Γιάννη στη σημαία της μητριάς πατρίδας.

Έγραψαν και είπαν τόσα και τόσα που ξέχασαν το αίσχος των Ελλήνων Ολυμπιονικών του Ρίο, που δίχως ίχνος εθνικής τσίπας, μουτζούρωσαν με τις υπογραφές τους την γαλανόλευκη. Κι ακόμα πιο εύκολα ξέχασαν τα χαμόγελα του Ισίδωρου Κούβελου που παρέδιδε όλο καμάρι την λερωμένη σημαία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όσο για τον Προκόπη Παυλόπουλο, δεν σκέφτηκαν να τον ρίξουν στην πυρά οι σημερινοί χειροκροτητές του Γιάννη που όχι μόνο δέχτηκε να παραλάβει την λερωμένη με τις υπογραφές των Ολυμπιονικών αλλά είπε, ότι θα την κρατήσει ως ενθύμιο στο Προεδρικό Μέγαρο.