«Ταυτότητα είναι ό,τι κληροδοτούμε και όχι ό,τι κληρονομούμε»
Μαχμούντ Νταρουίς
εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης
Συχνά και λαοί σαν τον πολύπαθο λαό της Παλαιστίνης, έχουν να μας διδάξουν πολλά. Για παράδειγμα, εδώ και χρόνια, στο διεθνές πολιτικό λεξιλόγιο έχει εισέλθει η λέξη «ιντιφάντα» που στα αραβικά σημαίνει αντίσταση, εν προκειμένω ειρηνική και αποτελεσματική. Εννοώ την πρώτη ιντιφάντα του 1987 στα παλαιστινιακά κατεχόμενα, όπου νεαροί Παλαιστίνιοι δεν άφηναν σε χλωρό κλαρί τον ισραηλινό στρατό κατοχής, πετροβολώντας εναντίον του.
Κίνημα της πέτρας είχε ονομαστεί η τότε εξέγερση που υπήρξε νικηφόρα, καθώς οδήγησε στην ιστορική συμφωνία του Όσλο, όπου Γιασέρ Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν συναποφάσισαν την αμοιβαία αναγνώριση της Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και του κράτους του Ισραήλ. Αληθινό φως στο σκοτεινό τούνελ διαδοχικών πολέμων από το 1948.
Άλλο παράδειγμα. Το 2007, ο εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης Μαχμούντ Νταρουίς, φίλος και μεταφραστής στα αραβικά του δικού μας Γιάννη Ρίτσου, έγραφε τα ακόλουθα: «Ταυτότητα είναι ότι κληροδοτούμε και όχι ότι κληρονομούμε, ότι επινοούμε και όχι ότι θυμόμαστε». Σαν να μιλούσε σήμερα σε κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που θεωρούν ότι απειλείται η αριστερή ταυτότητα του κόμματος, ενώ πάντοτε το κόμμα μας ήταν εν κινήσει, με ταυτότητα διαρκώς διαμορφούμενη. Τι άλλο σημαίνει η δήλωση που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας παραιτούμενος «παραμερίζω για να περάσει το νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ»;
Με άλλα λόγια, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, το οποίο έχει γράψει μοναδική ιστορία άξια μελέτης από πανεπιστήμια χωρών της Ευρώπης, με τη νέα ηγεσία του βρίσκεται σε διαδικασία επανίδρυσης, την οποία θα σφραγίσει και το συνέδριο του Φεβρουαρίου προς το οποίο ο οδικός χάρτης αποφασίζεται σήμερα. Στον δρόμο αυτό, κάποιοι δεν θέλουν να συμπορευτούν, δεν νιώθουν υπερήφανοι, όπως είπε την περασμένη Δευτέρα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Προσωπικά, έχω ταχθεί εναντίον της διάσπασης την οποία έχω χαρακτηρίσει salto mortale για όσους/όσες την διαπράξουν, ενθυμούμενος τις επιλογές του Κουβέλη το 2010 και του Λαφαζάνη το 2015 που τότε είχε μαζί του βαρειά ονόματα.
Αναρωτιέμαι, ποιον εξυπηρετεί την κρίσιμη τούτη περίοδο η περαιτέρω αποδυνάμωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σίγουρα εξυπηρετεί την αδίστακτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, της οποίας οι βαρύτατες ευθύνες για τις υποκλοπές και για τα Τέμπη μπορεί να μην αποδόθηκαν στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, αλλά δεν παραγράφονται. Θα τις βρίσκει διαρκώς μπροστά της, ιδιαίτερα στην πορεία για τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024.
Ο νέος και νεαρός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης έχει μιλήσει για το «ελληνικό όνειρο», που στην περίπτωση της χώρας μας ήταν εδώ και δεκαετίες και παραμένει «να γίνουμε Ευρώπη», δηλαδή, να βρεθούμε σε πορεία σύγκλισης με τις προηγμένες χώρες της ηπείρου μας, από την άποψη της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Με κυβέρνηση Μητσοτάκη, και στους δύο αυτούς τομείς έχουμε πάει πίσω, στην δε ελευθερία του τύπου, είμαστε στην θέση 107 διεθνώς.
Τέλος, αν μιλήσουμε για την εξωτερική πολιτική, με πιο πρόσφατη την τραγική στάση Μητσοτάκη στο Παλαιστινιακό, είμαστε κυριολεκτικά για κλάματα. Για όλα τα προαναφερθέντα, είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και θα μείνουμε!
** Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
