Όπως γνωρίζετε είμαι λάτρης της φωτογραφίας δρόμου. Όποτε μπορώ, παίρνω τους δρόμους στο κέντρο ή στα προάστια της Αθήνας και φωτογραφίζω ότι θεωρώ αξιοσημείωτο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι στο περιβάλλον τους, δηλαδή στις πόλεις (δεν είμαι αγρότης). Γενικώς, θεωρώ τους ανθρώπους τα πλέον αξιαγάπητα και άξια παρατήρησης όντα που γνωρίζω. Παρακαλώ, σημειώστε το αυτό.

Όταν φωτογραφίζω στο δρόμο, παρακολουθώ τα πάντα γύρω μου. Αλλά… τη στιγμή που αποφασίζω ότι κάποιος (κάτι) αποτελεί το κρίσιμο σημείο ενδιαφέροντος, τα πάντα σβήνουν, εκτός από αυτό! Με απορροφά τελείως το θέμα μου. Ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώνεται στο κρίσιμο σημείο ενδιαφέροντος. Παρακαλώ, σημειώστε το και αυτό.

Χτες το λοιπόν, ξεκίνησα τη φωτογραφική μου βόλτα από τα Προπύλαια. Κατηφόρισα την Ακαδημίας, μπήκα στην Πατησίων, έστριψα προς την Ομόνοια. Έκανα το γύρω της πλατείας. Κάποια στιγμή, προς την πλευρά της Πειραιώς, βλέπω έναν άνδρα με μια μοτοσυκλέτα να χαϊδεύει το σκύλο του που καθόταν στη σέλα της μηχανής. Βρήκα το θέμα ενδιαφέρον και άρχισα να φωτογραφίζω. Απορροφημένος (το έχετε σημειώσει). Ωστόσο, για ένα απροσδιόριστο λόγο, σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, στο χρονικό διάστημα που ανοιγοκλείνει ένα μάτι, αισθάνθηκα, παρά είδα, μια κίνηση. Ένα αέρινο χέρι τράβαγε το φερμουάρ της μπανάνας που φορούσα. Είχε πλέον ανοίξει σχεδόν όλη και φαινόταν το πορτοφόλι μου, το κινητό μου και τα υπόλοιπα έγγραφα που κουβαλάω μαζί μου (για τη μοτοσικλέτα μου).

Άρπαξα το χέρι, το έσπρωξα με βία και σχεδόν ουρλιάζοντας είπα:

- Τι κάνεις ρε; Θες να φωνάξω την αστυνομία;

Απέναντί  μου είχα ένα τυπά που μοίραζε (για ξεκάρφωμα, υποθέτω) διαφημιστικά φυλλάδια. Ήταν γύρω στα 35-40 και δίπλα του είχε έναν πολύ νεότερό του. Ο τυπάς αντέδρασε ψύχραιμα. Κάτι είπε στο νεότερο και οι δυο έμειναν ακίνητοι.

Τους κοίταξα για λίγο αγριεμένα, έστριψα την πλάτη μου και απομακρύνθηκα.

Ευτυχώς, ενώ ούρλιαξα σχεδόν, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Ούτε οι μπάτσοι που βρίσκονταν 50-60 μέτρα πιο κει.

Ευτυχώς!

Για ποιους;

Για μένα. Δεν μου αρέσει να μπλέκονται οι μπάτσοι στα πόδια μου είτε για καλό είτε για κακό.

Άλλωστε, το ανθρώπινο ον είναι το πλέον αξιαγάπητο και άξιο παρατήρησης πλάσμα που γνωρίζω.

(Οι φωτογραφίες είναι από τη φωτογραφική βόλτα)