Τα Πουλιά (1963) του Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι ένα θρίλερ που κάποιοι θεωρητικοί του κινηματογράφου το θεωρούν ως την πρώτη «ταινία καταστροφής». Οι «ταινίες καταστροφής» είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία τη δεκαετία του 1970 (να θυμηθούμε τον Σπίλμπεργκ και Τα σαγόνια του καρχαρία).

Ωστόσο, μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα «ανάγνωση» της ταινίας μας πρόσφεραν οι Γάλλοι θεωρητικοί του κινηματογράφου της εποχής. Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της ταινίας.

Στην ταινία (με δυο λόγια) σ’ ένα ψαράδικο χωριό ζει μια μητέρα με το γιο της και τη μνηστή του. Εμφανίζεται μια ξένη, την οποία ερωτεύεται ο γιος. Ακολουθεί μια ανεξήγητη επιδρομή πουλιών, που καταστρέφει τα πάντα και σκοτώνει κατοίκους του χωριού.

Σύμφωνα με τη ψυχαναλυτική προσέγγιση, στην ταινία υπάρχει παντού, υφέρπει δηλαδή, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα: γιος-μάνα-γυναίκα διαπλέκονται σε άρρωστες καταστάσεις που, εν δυνάμει, μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτες. Οι επιθέσεις των πουλιών συμβολίζουν-εικονογραφούν αυτήν ακριβώς την εκτός ελέγχου σχέση.

Τώρα…

…οι σημερινές φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Πρέπει να σας πω ότι μου αρέσουν και οι δυο.

Αλλά , πάλι…

…όταν βλέπω αυτούς τους άθλιους αρουραίους του ουρανού (τα περιστέρια) πάντα απορώ: ποιοι διεστραμμένοι σκέφτηκαν να «στολίσουν» με αυτά τα βρωμερά πλάσματα τις μεγάλες πόλεις; Να αναζητηθούν οι υπεύθυνοι και να τιμωρηθούν πάραυτα!