« Το Σάββατο είχαμε διοργανώσει κινητοποίηση προκειμένου να διαμαρτυρηθούμε για τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες χιλιάδων καθηγητών, σχολικών φυλάκων, καθαριστριών κ.λ.π. . Αυτή η κινητοποίηση είχε προγραμματιστεί εδώ και αρκετές ημέρες στα διόδια του Πυργετού, σε ένα σημείο όπου θα μπορούσαν να συναντηθούν καθηγητές απ’ όλα σχεδόν τα σημεία της χώρας. Εγώ συμμετείχα και μετά από απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής της ΑΔΕΔΥ , η οποία συμμετέχει και στηρίζει με όλα τα μέσα αυτές τις κινητοποιήσεις.
Από τη ώρα που φτάσαμε εκεί και για τέσσερις περίπου ώρες, υποστήκαμε μια βάρβαρη και απροκάλυπτη επίθεση από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, με βίαια χτυπήματα εις βάρος των διαδηλωτών, που οδήγησαν και στον δικό μου τραυματισμό, και με εκτεταμένη χρήση χημικών εναντίον μας.
Στον χώρο βρισκόταν οκτώ διμοιρίες των ΜΑΤ, ενώ πολλαπλάσιες δυνάμεις βρισκόταν στην γύρω περιοχή. Οι αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν στους εκπαιδευτικούς που ερχόταν από την Βόρεια Ελλάδα, να πατήσουν το πόδι τους κάτω από τα διόδια του Πυργετού, ενώ κόβοντας την Ελλάδα στην μέση -πρακτική που παραπέμπει σε άλλες εποχές- απαγόρευσαν εκατοντάδες καθηγητές να περάσουν ακόμα και με λεωφορεία από τα διόδια και να κατευθυνθούν προς την Λάρισα, υποχρεώνοντάς τους να γυρίσουν πίσω.
Προσωπικά δέχθηκα επίθεση από τον επικεφαλής της αστυνομικής επιχείρησης, που με έσπρωχνε βίαια και στην συνέχεια κάλεσε μια διμοιρία να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Αυτοί άρχισαν να κλωτσάνε, με χτύπησαν με γροθιές στα πλευρά και στην συνέχεια με πέταξαν στο οδόστρωμα με συνέπεια κάταγμα στην κερκίδα του δεξιού χεριού.
Για μένα είναι προφανές ότι αυτό που ξεκίνησε με την χουντικής έμπνευσης απαγόρευση των διαδηλώσεων της 4ης Γενάρη στην Αθήνα, συνεχίστηκε και με την απαγόρευση της συγκέντρωσης στα διόδια του Πυργετού και εντάσσεται σε μια γενικότερη πολιτική έντασης του αυταρχισμού και της καταστολής. Μιας πολιτικής που έχει ως σκοπό να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα όσων αντιστέκονται.
Είναι γεγονός ότι η δημοκρατία πλήρωσε ακριβό αντίτιμο στα διόδια του Πυργετού, και βγήκε λαβωμένη. Όμως η τρομοκρατία, η βία, ο αυταρχισμός, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης , δεν θα περάσουν.
Οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα θα μπουν στον δρόμο του αγώνα για τα κοινωνικά τους δικαιώματα, για την εργασία, την παιδεία, την υγεία, και την ασφάληση και θα ανατρέψουν την βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης , της ΕΕ και του κεφαλαίου.
Το σύνθημα που κυριαρχεί πλέον θα γίνει πράξη. «Αν οι συνάδελφοί μου δεν γυρίσουν πίσω, όρκο τιμής να μην λυγίσω».
