Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ένα ιστορικό ρεύμα που σημάδεψε με τις επιλογές του την πορεία της Ευρώπης από την αρχή του προηγούμενου αιώνα. Σήμερα που η Ευρώπη δοκιμάζεται, που η απειλή της ακροδεξιάς είναι παρούσα, η σοσιαλδημοκρατία καλείται να δώσει τις απαντήσεις αυτές που θα επιτρέψουν να αφήσουμε πίσω τις συντηρητικές επιλογές που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες και να οικοδομήσουμε μία προοδευτική Ευρώπη. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πόσο έτοιμο είναι αυτό το πολιτικό ρεύμα για να συμβάλει στην επίτευξη αυτού του στόχου. Ερώτημα που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί αφού στους κόλπους του συγκεκριμένου ρεύματος αναπτύσσονται τελευταία δύο εντελώς διαφορετικές «γραμμές».
Η μία γραμμή «κοιτάει» αριστερά. Πρόκειται για τις επιλογές των Ισπανών και των Πορτογάλων Σοσιαλιστών. Και στις δύο περιπτώσεις η αριστερή στροφή και η συμμαχία με την Αριστερά , επέτρεψε τόσο στην Ισπανία όσο και στην Πορτογαλία τα σοσιαλιστικά κόμματα όχι μόνο να είναι πρώτα αλλά και να έχουν σχηματίσει κυβέρνηση. Στην Πορτογαλία με την στήριξη του «Αριστερού Μπλοκ» και της συμμαχίας του ΚΚ με τους Πράσινους. Στην Ισπανία προωθείται νέα προοδευτική κυβέρνηση των Σοσιαλιστών με τους Podemos. Και στις δύο χώρες οι Σοσιαλιστές αρνήθηκαν σύμπλευση με κεντροδεξιά ή δεξιά κόμματα.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη «γραμμή». Αυτή που επιτρέπει την σύμπλευση σοσιαλιστών με δεξιά ή κεντροδεξιά κόμματα . Σύμπλευση που φτάνει και μέχρι την κυβερνητική συνεργασία όπως στην Γερμανία όπου το SPD σταθερά στηρίζει και συμμετέχει στην κυβέρνηση Μέρκελ. Αλλά και στην Γαλλία όπου οι Σοσιαλιστές μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον απέκλειαν κάθε συνεργασία με την Αριστερά, επιλέγοντας μάλιστα όσο ήταν κυβέρνηση μία συντηρητική πολιτική. Το αποτέλεσμα αυτής της δεύτερης «γραμμής» είναι πασιφανές και καταγράφηκε στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις . Καταποντισμός των γερμανών σοσιαλδημοκρατών σε πρόσφατες εκλογές κρατιδίων και συντριβή μέχρι τα όρια της διάλυσης των γάλλων σοσιαλιστών. Παρά τις έντονες αντιδράσεις τμήματος της βάσης του SPD για αλλαγή πορείας η ηγεσία συνεχίζει την συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες.
Αυτή η δεύτερη «γραμμή» , η δεξιά δηλαδή «γραμμή» που μετατρέπει τους Σοσιαλιστές σε συμμέτοχο μίας πολιτικής καθαρά νεοφιλελεύθερης , έχει ερείσματα και στην Ελλάδα. Παράδειγμα χαρακτηριστικό το ΚΙΝ.ΑΛ. και η ηγεσία του. Λυσσώδης επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και συνεχή ανοίγματα στην ΝΔ. Αν παρακολουθήσει κανείς τις παρεμβάσεις της Φ. Γεννηματά εύκολα θα διαπιστώσει ότι μετατρέπει το κόμμα της σε παρακολούθημα της δεξιάς και προσπαθεί να διαμορφώσει τους όρους που θα της επιτρέψουν να συμμετέχει με αξιώσεις στην νομή μιας δεξιάς εξουσίας και όχι με όρους «φτωχού συγγενή». Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα αντιγράφει επί της ουσίας τα επιχειρήματα και τις θέσεις του Μητσοτάκη. Αυτή η δεξιά πορεία της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛ. είναι και η αιτία για την πολιτική και οργανωτική αιμορραγία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη θα συνεχίσει τις προσπάθειες του για μία αριστερή στροφή της σοσιαλδημοκρατίας σε όλες τις χώρες της Ευρώπης στα πρότυπα της Ισπανία και της Πορτογαλίας. Μία στροφή που θα επιτρέψει την δημιουργία συμμαχιών μεταξύ Σοσιαλδημοκρατίας, Πράσινων και Αριστεράς , συμμαχιών που είναι η προυπόθεση για την οικοδόμηση μιας προοδευτικής Ευρώπης.
