Πάει ένας χρόνος από τότε που όλα φαινόντουσαν τελείως ρευστά και από τότε που o συμβιβασμός εν μέσω μιας διαπραγμάτευσης, σε αρκετούς και αρκετές από εμάς, δεν φάνταζε ως η ιδανικότερη και η καταλληλότερη λύση. Και πώς να ήταν μάλιστα, όταν αποδεικνυόταν ότι το κεφάλαιο και οι αγορές έχουν δυστυχώς την κατάλληλη οργάνωση ώστε να αποδυναμώσουν οποιαδήποτε συλλογική προσπάθεια από τα κάτω που στοχεύει στη γρήγορη και ταυτόχρονα ριζική αλλαγή του συστήματος.
Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, έχοντας ένα νωπό 62%, αντιλαμβανόταν ότι αυτό το οποίο μπορούσε να εφαρμόσει δεν ήταν αυτό το οποίο είχε υποσχεθεί πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου και αυτό το οποίο πραγματικά θα ήθελε να εφαρμόσει. Σε αντίθεση, όμως, με προηγούμενες κυβερνήσεις, που επέβαλαν συμφωνίες μη δίνοντάς μας καν τη δυνατότητα να ψηφίσουμε για την εφαρμογή τους, αποφάσισε ως δημοκρατικότερη λύση την προσφυγή στις κάλπες, δίνοντας την ευκαιρία στον λαό να αποφασίσει ποιος θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα την κατάσταση.
Όλοι εμείς, ο λαός δηλαδή, είχαμε ακόμη φρέσκο στη μνήμη μας ότι υπεύθυνες για το αδιέξοδο ήταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες, αφού υπερχρέωσαν τη χώρα, μας υποχρέωσαν επίσης να διασώσουμε τις τράπεζες, πληρώνοντας οι ίδιοι τα θαλασσοδάνειά τους, καθώς και τα αποτελέσματα της διαπλοκής και της διαφθοράς. Από την άλλη, αν και γνωρίζαμε ότι ο συμβιβασμός ήταν δύσκολος, είχαμε ως αντιπρόταση το ότι επιτέλους σε αυτή τη χώρα οφείλουν να πληρώσουν οι πραγματικά «έχοντες και κατέχοντες» και πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί, προστατεύοντας την κοινωνία και ειδικότερα τα στρώματα έχουν περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε, παραμένει δεδομένο ότι ένας επιπλέον λόγος για τον αποκλεισμό αυτό ήταν το ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν καμία προσπάθεια να στηθεί κάποιο δίχτυ προστασίας για τις πιο ευάλωτες ομάδες, δεν έδωσαν προτεραιότητας σε μεταρρυθμίσεις που θα διεύρυναν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες…
Ένα χρόνο μετά, οφείλουμε να αγνοήσουμε την κακόβουλη επίθεση των συστημικών ΜΜΕ και τις αστήρικτες επιθέσεις από τη Δεξιά και όσους διεκδικούν την αποκλειστικότητα της αριστερής ευαισθησίας ώστε να διακρίνουμε την πρόοδο που έχει γίνει στους τομείς αυτούς. Σαφέστατα, όμως, οφείλουμε ως χώρα και ως κοινωνία να προχωρήσουμε και σε νέες μεταρρυθμίσεις που μπορούν να γίνουν με στόχους: την καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς, την πάταξη της γραφειοκρατίας, τον εκδημοκρατισμό του δημόσιου τομέα και της δικαιοσύνης, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την προστασία των εργαζομένων, την αγροτική μεταρρύθμιση, την παραγωγική ανασυγκρότηση με άξονα το δημόσιο συμφέρον και προτεραιότητα την προστασία του περιβάλλοντος, τη διεύρυνση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού.
Στο βαθμό που το κράτος θα έχει ως προτεραιότητα αυτές τις αναγκαίες ριζικές αλλαγές, μπορεί, παρά τον συμβιβασμό, να προωθήσει τα αιτήματα για μια κοινωνία που θα υπερασπίζεται τους πιο αδύνατους και τους χρόνια αποκλεισμένους. Αν το πετύχουμε αυτό, θα έχουμε κερδίσει μια πραγματική μεγάλη νίκη και θα μπορέσουμε να προβάλουμε με άλλες αριστερές κυβερνήσεις ένα νέο πρόταγμα για κοινωνική αλλαγή Θα είναι η στιγμή που δεν θα είμαστε μόνοι μας. Θα είναι η στιγμή για να συγκροτήσουμε ένα διαφορετικό κόσμο.
Αλλάζοντας τους συσχετισμούς, αλλάζουμε τον κόσμο.
*Αφορμή για το κείμενο αυτό, ήταν το άρθρο του συντρόφου Καρανίκα, το οποίο γράφτηκε ένα χρόνο πριν.
