Μια πιο προσεκτική ματιά στις θέσεις του... φωτίζει δύο σημεία αναφοράς της προεκλογικής του πλατφόρμας: την παράδοση του NewDeal, του νέου κοινωνικού συμβολαίου με το οποίο ο Ρούζβελτ έβγαλε τις ΗΠΑ μετά το 1933 από τη χρόνια ύφεση στην οποία είχαν βυθιστεί μετά την κρίση του 1929, και το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο που διαμόρφωσε η σοσιαλδημοκρατία στις σκανδιναβικές χώρες.

Ετσι, ο «αριστεριστής» Σάντερς διεκδικεί τη συνέχεια μιας μακρόχρονης παράδοσης του Δημοκρατικού Κόμματος, αυτής του διορθωτικού παρεμβατισμού της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης με στόχο την κοινωνική συνοχή μέσω της απάλυνσης των ανισοτήτων.

Την παραπάνω πολιτική συνέχισαν μετά τη δωδεκάχρονη προεδρία Ρούζβελτ (1933 έως 1945) οι Τρούμαν, Κένεντι και Τζόνσον.

Ο τελευταίος που χρεώθηκε την αδιέξοδη εμπλοκή στο Βιετνάμ, αν αποτιμηθεί με κριτήριο την κοινωνική του πολιτική, και ειδικότερα για τα προγράμματα της Μεγάλης Κοινωνίας και του Πολέμου κατά της Φτώχειας, είναι πιθανόν να καταταγεί στα αριστερά του Σάντερς.

Ο Σάντερς είναι ο πρώτος υποψήφιος του χρίσματος των Δημοκρατικών που διεκδικεί τη συνέχεια του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου του NewDeal, που τερματίστηκε ως πολιτική επιλογή στην οκταετία Ρέιγκαν (1981-89).

Μπορεί να κατηγορηθεί για αναδίπλωση στο παρελθόν, καθώς στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια επανέκδοση του NewDeal.

Ομως το προβάδισμα που έχει καταγράψει στις μέχρι στιγμής προγραμματικές αποτυπώνει ένα σαφές μήνυμα της κομματικής και εκλογικής βάσης των Δημοκρατικών. Το μήνυμα ότι μια νέα ιδεολογική-προγραμματική πλατφόρμα, ικανή να συσπειρώσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, πρέπει να αναζητηθεί στη συνέχεια με το NewDeal και όχι με μια άχρωμη κεντρώα πολυσυλλεκτική πολιτική που στρώνει το χαλί στον «αντισυστημικό» λαϊκισμό του Ντόναλντ Τραμπ, με τον ίδιο τρόπο που πριν από δύο δεκαετίες είχε επιτρέψει στους Νεοσυντηρητικούς να θέσουν υπό τον έλεγχό τους το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.