Όμως αυτό που είδε το πανελλήνιο και όχι μόνο, ήταν ένας πρωθυπουργός να μετατρέπεται σε … «γλάστρα» παρακολουθώντας αμήχανος τον Τραμπ να μιλά. Μπορεί ο ΣΚΑΙ και το μιντιακό σύστημα που τα δίνει όλα για στήριξη του Κυριάκου  να είδε «κέρδη» για την Ελλάδα και να έδωσε   θετικό πρόσημο στην επίσκεψη στις ΗΠΑ, όμως το φιάσκο δεν κρύβεται.

Ο Μητσοτάκης δεν απέσπασε ούτε μία, έστω και έμμεση, δήλωση του Τραμπ , που να καταδικάζει την προκλητικότητα της Αγκυρας στην Αν. Μεσόγειο. Ούτε για την Λιβύη, ούτε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αντίθετα είναι ο μόνος ηγέτης σε ΝΑΤΟ και ΕΕ που στήριξε την δολοφονία  του Σουλειμανί ενώ τάχθηκε ανοικτά υπέρ  του τυχοδιωκτισμού του  Τραμπ στην περιοχή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η χώρα μας.  Η απαράδεκτη στάση του έλληνα πρωθυπουργού έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την πάγια θέση της Ελλάδας να μην εμπλέκεται σε στρατιωτικούς σχεδιασμούς στην Μέση Ανατολή. Την ίδια στιγμή υποσχέθηκε την αγορά των επιθετικών και πανάκριβων F-15.

Με δύο λόγια ο Κυριάκος  δεν πήρε τίποτα και τα έδωσε όλα. Μας γύρισε πολύ πίσω στην εποχή του «yes men”. Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προειδοποιήσει ότι η συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ δεν είχε προετοιμαστεί και μπορούσε να παράγει αρνητικά αποτελέσματα.  Και αρνητικά αποτελέσματα είχαμε αφού η στάση του Τραμπ και η αφωνία του Μητσοτάκη αποθράσυναν τον  «φίλο» όπως αποκάλεσε τον Ερντογάν ο Τραμπ. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αμέσως μετά την συνάντηση με τον Πούτιν  όπου τόνισε  προκλητικά ότι «κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει την Τουρκία από την Ανατ. Μεσόγειο».

Η αφωνία και η μετατροπή του Μητσοτάκη σε «γλάστρα» δεν είναι συγκυριακό ζήτημα, ούτε τυχαίο. Οφείλεται στην αντίληψη που έχει ο ίδιος για την εξωτερική πολιτική. Μία αντίληψη που τον καθιστά «υπάκουο» και  συνεπώς δεδομένο και παθητικό  στις επιλογές του Τραμπ. Μία αντίληψη που μετατρέπει την εξωτερική πολιτική της χώρας σε γρανάζι των ΗΠΑ. Μία εξωτερική πολιτική που είναι στον αντίποδα της πολυδιάστατης και ενεργητικής πολιτικής που ασκούσε η κυβέρνηση Τσίπρα.