«Εχουμε μαζί μας όλους τους καλούς Ελληνες», υποστήριξε την πρώτη μέρα της συζήτησης ο κ. Βορίδης. Και μολονότι υπουργός Υγείας, αποφάσισε να μας ταράξει, θέτοντάς μας ενώπιον βασανιστικών υπαρξιακών ερωτημάτων: Τις ο καλός Ελλην; Τις ο μη καλός; Και τι το ανάμεσό τους; Πώς ζυγίζεται, πώς μετριέται η καλοελληνικότης; Και ποια επιστημονικά κριτήρια εξασφαλίζουν την αντικειμενικότητα του διαχωρισμού σε καλούς, ημίκαλους και σφόδρα κακούς, που μας έφερε στον νου περασμένα μεγαλεία, τότε με τους «εθνικόφρονες» και τα «αποβράσματα», τους «πατριώτες» και τους «εαμοβούλγαρους»;

Ο υπουργός –της κατηγορίας των ρητόρων που η ικανοποίησή τους από την ίδια τους την ευλαλία σχηματίζει στο πρόσωπό τους ένα χαμόγελο που θα το ζήλευε και ο ατυχήσας Νάρκισσος– δεν έδωσε αναλυτικές εξηγήσεις. Αρκέστηκε στο δόγμα του: Καλοί Ελληνες, οι δικοί μας. Κακοί Ελληνες, όλοι οι άλλοι. Καλοί Ελληνες οι 1.655.079 που ψήφισαν Ν.Δ. τον Ιούνιο του 2012, ίσως και ένα ποσοστό από τους 755.851 που επέμειναν στο ΠΑΣΟΚ...

Προφανώς αυτοσυγκρατήθηκε ο κ. Βορίδης. Γιατί αν περιέγραφε τα γνωρίσματα του αυθεντικού, του «καλού Ελληνα» έτσι όπως ο ίδιος τα πιστεύει, όπως δηλαδή του τα υπαγορεύει η μακρά θητεία του σε γκρίζες αλλά και σε κατάμαυρες εκδοχές της Ακροδεξιάς (το πιο λάιτ στην καριέρα του ήταν ο ΛΑΟΣ), μάλλον θα υπονόμευε το άνοιγμα της Ν.Δ. προς το κέντρο. Ας τον βοηθήσουμε: Καλοί Ελληνες είναι όσοι έχουν τα δάχτυλα των ποδιών τους σαν της Καρυάτιδος στην Αμφίπολη. Κακοί Ελληνες είναι όλοι οι άλλοι με τα ατσούμπαλα δάχτυλα, που πρέπει να πάνε σε κάναν εφημερεύοντα Προκρούστη για να τους τα στρώσει, κόβοντας από ’δω, τραβώντας από ’κει. Εχει και το κόστος της η ελληνικότητα.