Στη φωτογραφία, η επιτομή του σύγχρονου ελληνικού ανδρισμού, ο Γιώργος Φούντας, στον τηλεοπτικό ρόλο του καταραμένου όργανου της μοίρας Παναγιώταρου, από το γνωστό βλάσφημο έργο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Νίκου Καζαντζάκη, ενώ συνδιαλέγεται με έναν μοχθηρό παπά.
Παλιά, στα χρόνια της ευμάρειας, τη δεκαετία του '70, το νάιτκλαμπ «Studio 54» στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης εφάρμοσε έναν πρωτότυπο τρόπο για να αναδειχθεί. Έβαζε κάποιο έξυπνο και καλά πληροφορημένο άτομο στην είσοδο, το οποίο δήλωνε ποιός μπορούσε να μπει μέσα και ποιός έπρεπε να μείνει έξω. Δηλαδή, ποιός ήταν «in » και ποιός ήταν «out», κάτι που τις επόμενες δεκαετίες έμελλε να αποκτήσει χιλιάδες κλώνους στα περιοδικά του Πέτρου Κωστόπουλου. Αυτή ήταν, μάλλον, η πρώτη εμφάνιση του αποκλειστικού κλαμπ, με την έννοια του αποκλεισμού των άλλων. Κι αν δεν μπορούσες να αρνηθείς όταν σε πέταγε έξω η Ντέμπι Χάρι ή ο Άντι Γουόρχολ, η μαζικοποίηση της νυχτερινής διασκέδασης οδήγησε, μοιραία, στην ποιοτική υποβάθμιση, στην καταβαράθρωση του IQ και των καλών τρόπων, οι οποίοι θα χρύσωναν το χάπι του αποκλεισμού. Επικράτησε, εν ολίγοις, η Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια (γνωστότερη και ως ΚΔΟΑ), η οποία έκτοτε χαρακτηρίζει τους πορτιέρηδες όλου του πλανήτη. Αν τα έχεις καλά μαζί τους και τους βάλεις ένα εικοσάρι στην τσέπη, περνάς ανενόχλητος· και με κάτι παραπάνω σου βρίσκουν λίγη κόκα, το τηλέφωνο ενός καλού «κοριτσιού» ή ένα «καθαρό» πιστόλι. Μια δουλειά της νύχτας είναι κι αυτή, όπως όλες. Βρώμικη αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.
Σ' αυτό το (νυχτερινό) πανεπιστήμιο της ζωής θήτεψαν πολλοί αλλά ελάχιστοι μακροημέρευσαν για να αποστρατευθούν εντίμως. Υποψιάζομαι πως ο μοναδικός, που κατάφερε να αναδειχθεί (δια της πυγμής του, κυριολεκτικά) σ' ένα από τα ύπατα πολιτειακά αξιώματα, δεν έχει ακόμη συνηθίσει το νέο του ρόλο και συμπεριφέρεται ακόμη ως πορτιέρης. Ως ανακριβείς ελέγχονται οι φήμες πως έβριζε προχτές στο Χυτήριο επειδή ενόμισε πως η θεατρική παράσταση προσέβαλε τη μνήμη των ηρωικών Χιτών.
Σύμφωνα με τη λογική του, αυτού που «είναι στα μέσα και στα έξω», κάποιοι πρέπει να είναι διαρκώς «έξω» και κάποιοι πάντα «μέσα». «Έξω» απ' τα σύνορα οι κάθε λογής εξαθλιωμένοι, όσοι δηλαδή «είναι στην απ΄έξω», «μέσα» στη φυλακή όλοι οι πολιτικοί, όσοι δηλαδή «είναι μέσα στα πράγματα». Όταν, βέβαια, είναι μέσα στην κλούβα ο ψηφοφόρος του, σπεύδει να τον βγάλει έξω, εκμεταλλευόμενος τη βουλευτική ασυλία που του εξασφαλίζει πως δεν θα δει κι αυτός τα κάγκελα από μέσα. Όμως, δεν ξέρει καλά την ιστορία του κλάδου του.
Πολλές φορές, οι πορτιέρηδες, οι bouncers όπως τους λέμε αλλού, παίρνουν ψηλά τον αμανέ, θεωρώντας πως τους αντιστοιχει αρκετή από την αίγλη του παραδείσου, τα κλειδιά του οποίου πιστεύουν ότι κρατούν. Ξεχνούν, οι ανόητοι, ότι κι αυτοί έξω βρίσκονται, στο κρύο, στη ζέστη, στη βροχή, στο χιόνι, στο λιοπύρι, και ότι έναντι ενός πετσοκόκκαλου κάνουν το μαντρόσκυλο για λογαριασμό ενός αφεντικού, βολεμένου άνετα στο πολυτελές γραφείο τους, που δεν θυμάται καν το όνομά τους. Προκειμένου περί κλαμπ, οι πορτιέρηδες δεν πίνουν ποτάκι, δεν ακούνε μουσικούλα, δεν χορεύουν, δεν φλερτάρουν αλλά συχνά ματώνουν και ταλαιπωριούνται από τις φρενήρεις ορδές αυτών που είναι έξω και θέλουν να μπουν μέσα.
Και αγνοούν πως αν αυτονομηθούν κι αρχίσουν τις δικές τους προσοδοφόρες μπίζνες και κομπίνες, το αφεντικό θα δυσαρεστηθεί και είτε θα τους αντικαταστήσει με νεότερους και δυνατότερους bouncers, στρατολογημένους από τα γυμναστήρια ή τις κερκίδες, στέλνοντας τους παλιούς να κολυμπήσουν στον ποταμό Χάντσον με τσιμεντένιες παντόφλες, είτε απλώς θα κλείσει το μαγαζί και οι πορτιέρηδες θα βρεθούν εκεί που ήταν πάντα: Έξω!
Πρόδρομος Σεϊτανίδης
