Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πύλη εισόδου της Ευρώπης ήταν η Μόρια. Το όνειδος του πολιτισμoύ, το αποκρουστικό πρόσωπo κάτω από τα ψιμύθια του “ευρωπαϊκού τρόπου ζωής” ή το alter ego του.
Η Μόρια υπενθύμιζε ό,τι έγραφε η Ηannah Arendt για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: το χαρακτηριστικό τους δεν ήταν η θηριωδία και τα φρικτά βασανιστήρια αλλά το γεγονός ότι εγκαινίασαν την έννοια του “περιττού ανθρώπου”, των “υπεράριθμων” που στοιβάζονταν έχοντας μείνει μόνο με το βιολογικό γεγονός της ύπαρξής τους. Μια μαύρη τρύπα ήταν η Μόρια που κατάπινε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ταυτότητα ,το “δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα,” πρόσωπα και κραυγές.
Το στρατόπεδο των βουβών και αόρατων ήταν, ο “μπαμπούλας” για όποιον ξεριζωνόταν από τον πόλεμο και τη φτώχεια και αναζητούσε μια νέα πατρίδα.
Αυτό ακριβώς ήθελε να αναδείξει η ανάρτηση του Αντώνη Λιάκου. Ο “εμπρηστής” ήταν η απόγνωση και η απελπισία 16.000 “νεκροζώντανων” σε ένα χώρο σχεδιασμένο για 3000 άτομα χωρίς ύδρευση, τροφή και αποχέτευση, με σκηνές και αυτοσχέδια παραπήγματα στα λασπόνερα και το ψύχος του χειμώνα. Ένα “χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου” ήταν ο εμπρησμός με “συγγραφείς” και “ηθικούς αυτουργούς” του τη μεταναστευτική πολιτική της ευρωπαϊκής ένωσης και το φάντασμα της ακροδεξιάς που στοιχειώνει την Ευρώπη καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου των αιτούντων άσυλο και παρωδώντας άπασες τις διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι η κόλαση έκανε αισθητή την παρουσία της όταν έπαψε να υπάρχει. Όταν κάηκε παραδόξως από την ίδια της τη φωτιά. Δήλωσε “παρούσα” σε όσους τη θεωρούσαν μέχρι πρότινος ένα τοπωνύμιο ή σε όσους την απωθούσαν για να μην ταράζει την αμεριμνησία και τη ρέμβη, να κατευνάζει τον φόβο και το μίσος για τον “ξένο” που μπορεί να “εισβάλει” στην επικράτειά τους. Μόνο που οι αρές και οι άναρθρες κραυγές δεν στράφηκαν κατά του κολαστηρίου αλλά της ανάρτησης του Αντώνη Λιακού που είπε το αυτονόητο:
«Αν ήμουν 16-17 χρονών, είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα. Να μην αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους Αφγανούς νεαρούς πρόσφυγες. Να οργανώσουμε τη νομική τους υπεράσπιση. Να μην τους εγκαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοϊδη. Είναι και δημοκρατικό και ανθρωπιστικό καθήκον».
Από τον υπουργό “εξαφάνισης του πολίτη” και θεματοφύλακα του “νόμου και της τάξης” που καταργεί εν τοις πράγμασι τις διαδηλώσεις και προΐσταται μιας αστυνομίας που συλλαμβάνει νέους γιατί σβήνουν φασιστικά συνθήματα δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό.
Από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που κλείνει επ’ ακροδεξιά, ομοίως. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης δήλωνε κάποτε ότι μήτρα της βίας είναι η Αριστερά ενώ η Χρυσή Αυγή, στο περιθώριο και ακίνδυνη. Ποιός άλλωστε ξεχνάει δηλώσεις ακροδεξιών στελεχών του, του τύπου “καλύτερα να γίνει ο γιος μου Χρυσαυγίτης, παρά Συριζαίος και κομμουνιστής.” Ποιος ξεχνάει “τα μπρατσωμένα λεβεντόπαιδα της Χρυσής Αυγής” και τη “σοβαρή Χρυσή Αυγή” των εκλεκτών και τοξικών γραφίδων του κυβερνώντος κόμματος που όζουν μίσος;
Ποιος ξεχνάει τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, τον τριπλασιασμό μέσα σε ένα χρόνο του αριθμού των προσφύγων στη Μόρια, τους ανέστιους της πλατείας Βικτωρίας, τη στέρηση του ΑΜΚΑ και άρα του δικαιώματος στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ως εάν οι “ξένοι” είναι “υπάνθρωποι;”
Τι διαφορετικό άραγε θα περίμενε κανείς από το κόμμα που καλλιέργησε έντεχνα τον εθνικιστικό παροξυσμό και δηλητηρίασε ακόμη και μαθητές με πατροδοκαπηλία που εξετράπη σε μίσος κατά της δημοκρατίας (ποιός θα ξεχάσει συνθήματα σε σχολεία τύπου “η δημοκρατία πρόδωσε τη Μακεδονία;”) ΄χάριν μιας τοξικής αντιπολίτευσης και πολιτικής καριέρας;
Από “κυρ-παντελήδες” συλλόγων γονέων που μαίνονται από ιερή αγανάκτηση για τον “άλλο” και φράζουν την είσοδο στα σχολεία σε προσφυγόπαιδα για να μην “μολύνουν” τα δικά τους βλαστάρια, από “κυρ-ανάκηδες” που τέρπονται από την ευωχία του χοιρινού έξω από καταυλισμούς προσφύγων ημιλιπόθυμων από την πείνα και εξαθλιωμένων , οι αντιδράσεις στο σχόλιο του Αντώνη Λιάκου είναι οι απολύτως αναμενόμενες.
Δεν είναι όμως αναμενόμενες από κάθε πολίτη που αυτοπροσδιορίζεται δημοκράτης και Αριστερός. Είναι αυτονόητο καθήκον μας να συνταχθούμε με τον Αντώνη Λιάκο εναντίον του εσμού της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, του υφέρποντος φασισμού που κατέκλυσε το διαδίκτυο με αφορμή την ανάρτησή του. Πλησιάζει άλλωστε η μέρα της απόφασης του δικαστηρίου για το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Δεν έχουμε όμως ακόμη κλείσει τους λογαριασμούς μας με τον τέρας του φασισμού. Θέλει ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
Φωτεινή Βάκη
Επίκ. καθηγ. Φιλοσοφίας
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
πρώην βουλεύτρια Κέρκυρας
