εικ.: Κ. Τζούμας / Ευρωκίνηση

Περπατούσα χθες νωρίς το μεσημέρι, κατεβαίνοντας προς τα γραφεία της εφημερίδας, στην Πανεπιστημίου. Αυτόν τον δρόμο στο κέντρο της Αθήνας που ο Κώστας Μπακογιάννης αποφάσισε να κάνει προσωπικό του παιχνίδι - στην απίθανη περίπτωση που δεν το γνωρίζατε. Η προηγούμενη μέρα ήταν αρκετά δύσκολη για την πρωτεύουσα, αφού μια νεροποντή ήταν αρκετή για να γίνουν οι δρόμοι χείμαρροι. Βέβαια, και χθες οι συνθήκες δεν ήταν τέλειες, αφού έβρεχε είτε με μεγάλη είτε με μικρή ένταση.

Αυτό όμως δεν ήταν ικανό για να μην συναντήσεις εργάτες στο απέραντο και συνεχές εργοτάξιο των Αθηνών. Τόσο απέναντι από τα Προπύλαια όσο και στη συμβολή της Πανεπιστημίου με την Πατησίων, άνθρωποι έκαναν έργα υπό βροχή. Είναι οι ίδιοι εργάτες που δούλευαν με 40 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι. Εργατικά χέρια παντός καιρού στις υπηρεσίες του Μπακογιάννη.

Θα πει κανείς «Δεν το περίμενες; Δεν το έχεις συνηθίσει; Δημοτικές εκλογές έρχονται». Όχι, δεν το περίμενα. Έστω για τα μάτια του κόσμου, ας δείχναμε λίγη ανθρωπιά και έναν ελάχιστο σεβασμό στα εργατικά δικαιώματα. Ειδικά αυτές τις μέρες, που δεν ξέρουμε από ποιο θλιβερό γεγονός να πρωταρχίσουμε. Ούτε αυτό φυσικά είναι λύση, γιατί οι παραπάνω αξίες δεν είναι ευκαιριακές ή συγκυριακές, είναι στάση ζωής, που την έχεις ή δεν την έχεις. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.

Λέγαμε για τη δύναμη της συνήθειας χθες με αφορμή τη δολοφονία του Αντώνη στον Πειραιά. Ο Καμί έλεγε στον «Ξένο» ότι κάνουμε αυτό που μας επιβάλλει η συνήθεια: «Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεφτόμαστε τα “μεγάλα προβλήματα” από συνήθεια». Αν λοιπόν είμαστε καταδικασμένοι σ’ αυτή την εργοστασιακή ρύθμιση, ας αλλάξουμε συνήθειες.