Από χθες, οι πολιτικοί επίγονοι αυτών που εκτέλεσαν τον Νίκο Πλουμπίδη επιδίδονται στα πιο χαμερπή σχόλια και «αναλύσεις» για τον γιό του, Δημήτρη Πλουμπίδη του οποίου η υποψηφιότητα στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ανακοινώθηκε την Τρίτη. Τόλμησαν, να μιλήσουν για γόνους και οικογενειοκρατία, για κάποιον που γεννήθηκε στην παρανομία και πρόκοψε ακόμη και με όρους της δικής τους «αριστείας» αλλά όχι αριστοκρατίας. Τα λόγια του Δημήτρη Πλουμπίδη, είναι δυσεύρετα και θεωρούμε εαυτούς μικρούς να τα σχολιάσουμε ή να τον υπερασπιστούμε, γι’ αυτό παρατίθενται αυτούσια από τον αποχαιρετισμό του στην Έλλη Παππά:
«Γνωρίζω την Έλλη Παππά και τον Νίκο Μπελογιάννη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πρώτα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής Αβέρωφ, τα επισκεπτήρια στις μητέρες μας με τον Νίκο και αρκετά χρόνια αργότερα, οι συναντήσεις μας έξω από τη φυλακή. Όπως έλεγε η ίδια, μας συνδέουν βαθιές «εκλεκτικές συγγένειες»:
- Στενή συνεργάτιδα του πατέρα μου, Νίκου Πλουμπίδη στα χρόνια της βαθιάς παρανομίας 1947-1950. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον πατέρα μου από την Έλλη.
- Συγκρατούμενη της μητέρας μου Ιουλίας Πλουμπίδου - Παπαχρίστου στις φυλακές Κάστορος και Αβέρωφ, το «κολέγιο», όπως το έλεγαν αργότερα. Εκεί μοιράστηκαν βαρύτατα φορτία, όχι χωρίς δυσκολίες και εντάσεις, με αποκορύφωμα την κατηγορία ενάντια στον Νίκο Πλουμπίδη, σαν χαφιέ, την δίκη και την εκτέλεση του.
Το στεφάνι της Έλλης στην κηδεία της μητέρας μου, το 1999, συνόψιζε τα όσα δύσκολα έζησαν, γράφοντας στην ταινία : «Για όλα όσα έγιναν».
Άλλο πράγμα τα γεγονότα, όσα έγιναν και άλλο η αξιολόγηση και η ερμηνεία τους. Αυτό αποτελούσε σταθερά της σκέψης της Έλλης.
Από τα μαθητικά της χρόνια στο κομμουνιστικό κίνημα, στην Αντίσταση, στον Εμφύλιο, στην προσπάθεια ανασυγκρότησης μιας πολιτικά μαχόμενης αριστεράς μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου.
Μάχιμο μέλος των κομματικών οργανώσεων και αργότερα μάχιμη αριστερή διανοούμενη και συγχρόνως δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Γνώριζε άριστα πρόσωπα και πράγματα. Ο Ν. Μπελογιάννης, ο πρεσβύτερος, έγραφε σε τηλεγράφημα από την Αθήνα προς το Πολιτικό Γραφείο, στις 21/6/1950: « …Αλίκη -δηλαδή η Έλλη- γνωρίζει τα κουταλοπήρουνα μας…»
Κεντρική θέση στην σκέψη της Έλλης είχε το πώς η μαρξιστική θεωρία θα μπορούσε να γονιμοποιήσει την επιστημονική σκέψη στην Ελλάδα και πως θα την ξεχωρίσουμε από την σταλινική της εκδοχή.
Επίσης κεντρική θέση, είχε η ανάλυση όλων όσων έγιναν από τη δεκαετία του 1930 και μετά στην Ελλάδα, με στόχο την κοινωνική αλλαγή και την πορεία προς τον κομμουνισμό. Μια από τις τελευταίες της φράσεις, δύσκολα αρθρωμένη τον Αύγουστο του 2007, πριν τα αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια την χτίσουν στη σιωπή, ήταν : «γράψτε γι’ αυτά…, για τους νέους, γιατί αλλιώς θα είναι σαν να μην έχουν γίνει».
Τελικά της έτυχε, τα δυόμιση τελευταία χρόνια, αυτό που φοβόταν, αυτό που είχε ζήσει οδυνηρά με την αδελφή της Διδώ Σωτηρίου, δηλαδή, η απώλεια της δυνατότητας να χειρίζεται και να εκφράζει την σκέψη της.
Η Έλλη, πάντοτε παθιασμένη, δεν είχε κανένα πρόβλημα να είναι δηκτική και ερειστική για να υπερασπίσει ό,τι θεωρούσε σωστό. Το πλήρωσε ακριβά. Εισέπραξε όμως και ευρύτατη τιμή και σεβασμό γι’ αυτό που υπήρξε, δηλαδή μια μαχήτρια ασυμβίβαστη για ό,τι άγγιζε τις αρχές και την αξιοπρέπεια της.
Ελλη, έχεις σφραγίσει την ζωή μου και τις ζωές πολλών άλλων.
Σε αποχαιρετούμε.»
