Την Τετάρτη το βράδυ, στο γήπεδο Σαντιάγκο Μπερναμπέου της Μαδρίτης, διεξάγεται ο ποδοσφαιρικός αγώνας Ρεαλ Μαδρίτης-Νάπολι, για την φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ.
Είναι μόλις η δεύτερη φορά που συναντιούνται, στα πλαίσια ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οι δυο ομάδες, με την πρώτη φορά, πριν 30 ακριβώς χρόνια, να είναι ιστορική για το μέλλον του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Τον Σεπτέμβριο λοιπόν του 1987 οι δυο, τότε πρωταθλήτριες ομάδες Ιταλίας κι Ισπανίας, συναντήθηκαν στα πλαίσια του πρώτου γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών -πρώτης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Η κληρωτίδα είχε παίξει άσχημο παιχνίδι στις δυο σπουδαίες αυτές ομάδες της εποχής, καθώς αμφότερες θα μπορούσαν κάλλιστα να φτάσουν μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, την άνοιξη του 1988.
Η Ρεάλ Μαδρίτης, με προπονητή τον Λιο Μπενάκερ, ήταν η γνωστή υπέρ-ομαδα των '80s, με παίκτες όπως τον Εμίλιο Μπουτραγκένιο, τον Ούγκο Σάντσεζ, τον (τέως προπονητή του Ολυμπιακού) Μίτσελ και άλλους.
Η δε Νάπολι είχε τότε στις τάξεις της τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου, Ντιέγκο Μαραντόνα που την είχε σηκώσει στους ώμους του και την είχε ανακηρύξει, την περασμένη σεζόν, πρωταθλήτρια Ιταλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Οι δυο αρχηγοί των ομάδων, Ντιέγκο Μαραντόνα (με τα μπλε) και Κάρλος Σαντιγιάνα για την Ρεάλ.
Οι δυο αγώνες είχαν όλα τα χαρακτηριστικά ενός επικείμενου τελικού: ένταση, κλωτσίδι, νεύρα και πολλές κίτρινες κάρτες για βίαια μαρκαρίσματα εκατέρωθεν.
Ο πρώτος αγώνας, στο γήπεδο Σαν Πάολο της Νάπολη έληξε 1-1, ενώ η Ρεάλ πήρε την πρόκριση στον δεύτερο γύρο μετά την νίκη της, δυο εβδομάδες μετά, στην έδρα της με σκορ 2-0. Η Νάπολι αποκλείστηκε από τον πρώτο κιόλας της αγώνα και ο Μαραντόνα επέστρεψε ταπεινωμένος στην Ιταλία.
Ωστόσο, την ώρα που παιζόταν ο αγώνας, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακρύτερα γραφόταν το μέλλον του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα: ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, καθισμένος στο γραφείο του στο Μιλάνο, δεν μπορούσε να ανεχτεί το γεγονός πως, από ένα καπρίτσιο της τύχης, τίθονταν αντιμέτωπες δυο, εν δυνάμει, νικήτριες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Και τότε ο τέως πρόεδρος της Μίλαν είχε μια φαεινή ιδέα: την αλλαγή του format των ευρωπαϊκών αναμετρήσεων με τέτοιο τρόπο, ώστε δυο πρωταθλήτριες να μην μπορούσαν να παίξουν μεταξύ τους από πολύ νωρίς στη διοργάνωση, προκειμένου να μην πληγούν παράγοντες όπως το θέαμα -και φυσικά οι οικονομικές επενδύσεις του κάθε προέδρου.
Εννοείται πως ο Μπερλουσκόνι φοβόταν, μεταξύ άλλων, το ενδεχόμενο και η ομάδα του, η Μίλαν, να παίξει νωρίς με κάποιο άλλο μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και η επένδυση του να πάει στα σκουπίδια από πολύ νωρίς στη σεζόν.
Αυτό που σκέφτηκε λοιπόν ήταν το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ: μια αλλαγή στη δομή των αγώνων, που να διασφαλίζει με κάποιο τρόπο πως οι μεγάλες ομάδες θα συνέχιζαν να παίζουν όλο τον χρόνο και πως παίκτες όπως ο Μαραντόνα θα συνέχιζαν να μαγεύουν τα γήπεδα, ακόμη και μετά από μια πιθανώς κακή βραδιά των ίδιων ή της ομάδας τους.
“Το κύπελλο πρωταθλητριών αποτελεί πλέον έναν αναχρονισμό: δεν γίνεται η Μίλαν να μείνει έξω από την συνέχεια των αγώνων από τον πρώτο κιόλας γύρο. Αυτός δεν είναι σύγχρονος τρόπος σκέψης”, είπε σε μια συνέντευξη του το 1991.
Ένα χρόνο μετά, οι ιθύνοντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφουγκραζόμενοι την άποψη του Ιταλού κροίσου, αποφάσισαν να προβούν σε διαρθρωτικές αλλαγές.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το Τσάμπιονς Λιγκ με την μορφή που το ξέρουμε σήμερα, δηλαδή αυτή των ομίλων με τις τέσσερις ομάδες.
Και δεν θα ξανακοιτούσε πίσω. Κι αυτό το οφείλει, εν μέρει, σε εκείνον τον αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης-Νάπολι, περίπου τριάντα χρόνια πριν...
