Διάλειμμα στην ταξική πάλη. Επιστροφή στην παιδική ηλικία.
Από τη μάνα μου τα έμαθα ως νυχτολούλουδα. Λέγονται και δειλινά. Όπως διαβάζω:
Τα δειλινά κατάγονται από τις Άνδεις της Νότιας Αμερικής. Μολονότι θεωρούνται από πολλούς ως μονοετή, στην πραγματικότητα είναι πολυετή κονδυλώδη φυτά που επανέρχονται κάθε άνοιξη από τους υπόγειους κονδύλους τους. Είναι το γνωστότερο είδος του γένους Mirabilis Jalapa της οικογένειας των νυκταγινιδών (nyctaginaceae). Mirabilis στα λατινικά σημαίνει θαυμάσιο, ενώ Jalapa (Χαλάπα) είναι μια πόλη του Μεξικού, αν και στην πραγματικότητα το φυτό δεν είναι ενδημικό εκεί.
Tο φυτό διαδόθηκε γρήγορα μετά την ανακάλυψή του, η οποία φέρεται ότι έγινε το 1540. Συνηθίζουμε να το λέμε «δειλινό», αφού τα άνθη του ανοίγουν το απόγευμα, ενώ αποκαλείται και «νυχτολούλουδο», αν κι αυτό το όνομα αναφέρεται συνήθως στο φυτό κέστρο, και καλύτερα να χρησιμοποιείται μόνο γι’ αυτό το είδος, αφού η ευρεία χρήση του προκαλεί σύγχυση. Σ’ άλλες γλώσσες το δειλινό έχει διάφορες παρόμοιες ονομασίες. Σε πολλές ινδικές γλώσσες έχει το ίδιο όνομα με το δικό μας, ενώ στα κινέζικα λέγεται «άνθος του μπάνιου» ή «άνθος του βρασίματος του ρυζιού», γιατί αυτές οι δραστηριότητες γίνονται κατά την ώρα που ανοίγουν τα άνθη του. Στα αγγλικά λέγεται four o’clock (τέσσερις η ώρα), επειδή σε μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη με βραχύτερες και συννεφιασμένες μέρες ανοίγει νωρίτερα.
