Αυτή η ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της χτεσινής (“Η νύχτα και η πόλη”).

Οι φωτογραφίες που σας παρουσιάζω θα μπορούσαν να ήταν τραβηγμένες σε οποιοδήποτε μπαράκι τη νύχτα. Οι σκληροί φωτισμοί στα μπαρ φτιάχνουν έντονες φωτογραφικές αντιθέσεις, παιχνίδια ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Οι άνθρωποι γίνονται τρομερά εκφραστικοί όταν είναι απλώς ανέκφραστοι.

Σ’ αυτό, φυσικά, παίζει καθοριστικό ρόλο και η μετέπειτα επεξεργασία των φωτογραφιών. Αποτελεί αισθητική απόφαση του φωτογράφου πόσο σκληρές ή μαλακές θα εμφανίσει τις σκιές και τις φωτεινές περιοχές μιας φωτογραφίας. Ανάλογα με αυτή του την απόφαση το τελικό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Από αυτή του την απόφαση εξαρτάται η “διάθεση” που αποπνέει μια φωτογραφία (απόφαση, πιστέψτε με, που εκφράζει το ασυνείδητο). Η αίσθηση της φωτογραφίας θα είναι δραματική ή ανάλαφρη. Και αυτό ανεξάρτητα από την “πραγματική” (;) κατάσταση που υπήρχε στη διάρκεια της λήψης.

Ιδού, λοιπόν, η μαγεία της φωτογραφίας. Δεν βλέπουμε (με τα “γυμνά”) μάτια μας όπως ο φωτογραφικός φακός. Ποτέ δεν βλέπουμε, για παράδειγμα, το μισό πρόσωπο σε αδιαπέραστο σκοτάδι και το άλλο μισό εκτυφλωτικά φωτισμένο.

Αυτό κάνει πολλούς να ισχυρίζονται ότι οι καλοί ηθοποιοί φαίνονται μόνο στο θέατρο και όχι στον κινηματογράφο. Γιατί στον τελευταίο, οι φωτισμοί σε συνδυασμό με το μοντάζ κυριαρχούν (ο σκηνοθέτης είναι εδώ ο πραγματικός θεός, αυτός δημιουργεί το κινηματογραφικό σύμπαν). Φωτισμοί, σκηνοθεσία, μοντάζ, μπορούν να μετατρέψουν έναν μέτριο ηθοποιό σχεδόν σε γίγαντα της υποκριτικής.

Τείνω να έχω και εγώ αυτή την άποψη. Περισσότερο συγκρατώ στη μνήμη μου ονόματα σκηνοθετών παρά ηθοποιών.

Βεβαίως πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Αλλά…

Στις εξαιρέσεις πάντως σίγουρα συγκαταλέγονται οι φίλες και οι φίλοι που ερμηνεύουν με εξαιρετικό τρόπο το ρόλο τους στις φωτογραφίες μου. Πραγματικά, υποχρεωμένος…