Εντάξει, η δημοκρατία αντέδρασε και έκοψε τη φόρα της Λεπέν. Εντάξει, η Ακροδεξιά δεν κατάφερε να κερδίσει καμία περιφέρεια.

Εντάξει, οι Γάλλοι αποφάσισαν να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να πάνε να ψηφίσουν.

Ωστόσο, δεν καταλαβαίνω τους πανηγυρισμούς. Δείχνουν άγνοια του κινδύνου.

Ο αντίπαλος του φιλελευθερισμού, της ευρυχωρίας, του πλουραλισμού και της συνύπαρξης μπορεί να ηττήθηκε, αλλά δεν εξουδετερώθηκε.

Είναι εδώ, στραπατσαρισμένος μεν, αλλά ζωντανός και απειλητικός. Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν είναι πρώτο σε δύναμη κόμμα στη Γαλλία, όπως φάνηκε από την επίδοσή του στον προηγούμενο γύρο.

Αυτό ήταν το τρίτο ηχηρό μήνυμα μέσα σε λίγα χρόνια. Είχε προηγηθεί η είσοδος του Λεπέν στη δεύτερη φάση των προεδρικών εκλογών μετά τη συντριβή που υπέστη ο σοσιαλιστής Ζοσπέν.

Τότε, το δίλημμα που αντιμετώπισαν οι προοδευτικοί πολίτες ήταν «με τον απατεώνα Σιράκ (καθώς ήταν μπλεγμένος σε σκάνδαλα) ή με τον φασίστα Λεπέν;».

Επέλεξαν αναγκαστικά τον «απατεώνα Σιράκ», όπως τώρα στήριξαν ξανά αναγκαστικά τους υποψηφίους της Δεξιάς.

Στις τελευταίες ευρωεκλογές, το Εθνικό Μέτωπο ήρθε πρώτο, προκαλώντας ανησυχία σε όλη την Ευρώπη.

Για να μην κερδίσει στην προχθεσινή αναμέτρηση ούτε μία περιφέρεια κινητοποιήθηκαν οι πάντες: οι Σοσιαλιστές υποψήφιοι αποσύρθηκαν στις δύο μεγαλύτερες περιοχές, οργανώθηκαν καμπάνιες για να αυξηθεί η συμμετοχή στις κάλπες, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξέφρασαν την ανησυχία τους για το μέλλον της Ευρώπης αν η Ακρα Δεξιά επικρατούσε, ενώ ο πρωθυπουργός Βαλς έφτασε στο σημείο να προειδοποιήσει τους Γάλλους πως «θα έχουμε εμφύλιο πόλεμο αν νικήσουν οι ακροδεξιοί».

Ο στόχος επετεύχθη. Ομως θα είναι ολέθριο λάθος αν κυριαρχήσει η άποψη ότι ο κίνδυνος πέρασε, συνεχίζουμε κανονικά σαν να μη συνέβη τίποτε.

Ο εφησυχασμός είναι βαρύ ναρκωτικό. Οπως μυωπική είναι η αντίληψη που ενοχοποιεί το προσφυγικό και την τρομοκρατία του ισλαμοφασισμού για την άνοδο της Ακρας Δεξιάς, αφήνοντας στο απυρόβλητο την οικονομική κρίση και τις συνέπειες από τη λιτότητα γερμανικής εμπνεύσεως.

Δεν έχει μόνο η Γαλλία πρόβλημα. Ρατσιστικά, εθνικιστικά και ευρωφοβικά κόμματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, σε μερικές μάλιστα παίζουν ρυθμιστικό ρόλο και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, δηλητηριάζοντας τις κοινωνίες με τον μισαλλόδοξο λόγο τους και επηρεάζοντας συνολικά την πολιτική ζωή, αφού οι ηγεσίες των δεξιών κομμάτων, στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν στο ακροατήριο της Ακρας Δεξιάς, υιοθετούν μέρος της ατζέντας της.

Είναι φανερό ότι η σημερινή Ευρώπη σε πολλούς δεν αρέσει και για διαφορετικούς λόγους.

Είναι επίσης φανερό ότι η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, δεν διαθέτει, για την ώρα τουλάχιστον, πειστικό εναλλακτικό σχέδιο.