Ενδεικτικές του κλίματος που κυριάρχησε είναι δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως του κ. Άσμουσεν της ΕΚΤ ότι «η Ελλάδα πρέπει να εστιάσει στην εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού της προγράμματος παρά να χάνει χρόνο προσπαθώντας να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του Μνημονίου)». Δύσκολα βέβαια κάποιος θα κατηγορούσε τον κ. Ασμούσεν για εξωθεσμική παρέμβαση καθώς δεν έκανε τίποτα περισσότερο, από το να πει το προφανές, αυτό που συνάγεται ευθέως και σαφώς από τη στάση της αντιπροσωπείας των κυβερνητικών κομμάτων.

Μια σειρά ενεργειών, από την επιστολή Σαμαρά μέχρι τη βασική θέση του Υπουργείου Οικονομικών ότι «πρέπει να είμαστε σοβαροί στις δεσμεύσεις μας και μετά όλα τα άλλα», αλλά και εν γένει η στάση των μελών του υπουργικού συμβουλίου, που στην εφαρμογή του Μνημονίου αποδεικνύονται βασιλικότεροι των βασιλικών, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αμφιβολίες.

Πλέον δεν αποτελεί εικασία αλλά γεγονός ότι το κείμενο προγραμματικής σύγκλισης των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς σε μια άνευ σημασίας έκθεση ιδεών και προθέσεων, ιδιαίτερα στα επίμαχα σημεία που αφορούν την μη περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, την μείωση της άδικης φορολογίας, την άρση των εισοδηματικών αδικιών, την υπεράσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την μη πραγματοποίηση απολύσεων στον δημόσιο τομέα κ.α. Να σημειωθεί επιπρόσθετα ότι τέτοιας προσοχής τυγχάνουν τα προγραμματικά σημεία σύγκλισης, που ούτε καν αναγνώστηκαν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, από τους πολιτικούς που τα εκπόνησαν.

Η υπεύθυνη «επαναδιαπραγμάτευση» των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αντιστράφηκε με συνοπτικές διαδικασίες  και μετατράπηκε σε επιθετικότερη επιβολή του Μνημονίου, για το καλό μιας επαναδιαπραγμάτευσης που τοποθετείται στο απώτερο μέλλον… 

Η υποκρισία του παραπάνω επιχειρήματος αγγίζει το, πλέον κλασικό, «Λεφτά υπάρχουν», καθώς είναι προφανές ότι μια επιθετικότερη εφαρμογή του Μνημονίου το μόνο που θα επιφέρει είναι η παρόξυνση της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, και της ανθρωπιστικής κρίσης που δημιούργησε η μνημονιακή πολιτική μέχρι σήμερα. 

Έτι δε προκλητικότερο είναι το γεγονός ότι παραβιάζεται κατάφορα η νωπή ακόμη λαϊκή ετυμηγορία των δύο τελευταίων εκλογών, όπου το Μνημόνιο καταδικάστηκε με τον πλέον σαφή τρόπο, καθιστώντας την στάση αυτή αντιδημοκρατική εκτροπή. Και αν αυτό ισχύει για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ακόμη περισσότερο αφορά την ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς, η οποία ταχέως μετακομίζει στο πολιτικό κέντρο με την άνευ όρων υποταγή της στο Μνημόνιο. Όμως το πολιτικό κέντρο στα χρόνια του Μνημονίου και μιας οξείας ταξικής αντιπαράθεσης, δεν υφίσταται ως ήταν, και λόγω της πόλωσης που επικρατεί η ΔΗΜΑΡ υιοθετεί αμιγώς νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, με ενδεικτική την εμμονή των στελεχών της στις αποκρατικοποιήσεις.